Alfamannetjes

Iedere zondagochtend om 9:15 fietsen we met een groep fanatieke mannen. Ik moet nog even doorrijden en kom om 9:10 aan op de afgesproken plek.

Het is het begin van het seizoen en er word al flink gezwetst. Heb jij nog gefietst deze winter? Iedereen beantwoordt deze vraag met “nee”. Ben ik dan de enige die wél heeft doorgefietst? Of is het niet stoer om te zeggen dat je er veel voor moet doen om een aardig tempo te kunnen fietsen? Al snel blijkt het laatste.

Er worden grapjes gemaakt en er word veel gelachen. We lijken zo bij elkaar wel een groep apen op een rots. Testosteron in overvloed.

Welke fietsvriend heeft er nu weer een nieuw gewaagd Italiaans kledingsetje aangeschaft?

Het is bijna tijd om te vertrekken. Hé, wat komt daar nu aan? In de verte komt er in hoog tempo iets roze met wit aanfietsen. Welke fietsvriend heeft er nu weer een nieuw gewaagd Italiaans kledingsetje aangeschaft? Als het dichterbij komt word al snel duidelijk dat dit geen fietsvriend is maar een “vrouw”.

Zo, die durft, denk ik. Zomaar met de snelle mannen van de zondagochtend mee. Die is niet bang.

De sfeer verandert. Er worden minder grapjes gemaakt.

“Goedemorgen mannen”. Goedemorgen word er teruggezegd. De sfeer verandert. Er worden minder grapjes gemaakt. Net stond iedereen nog gebogen over het stuur. En nu staan we allemaal met de borst naar voren en de spieren aangespannen. Alles om maar een beetje indruk te maken op deze fietsfanaat van het andere geslacht.

Een groepje mannen komt om haar heen staan en onderwerpt haar aan iets wat lijkt op een verhoor. Ik hoor mijn buurman tegen zijn buurman zeggen: die moet eraf dadelijk. Hij doelt erop dat als we zo vertrekken, het tempo omhoog moet zodat deze vrouwelijke fietsfanaat moet lossen. Ik ben het met je eens, zegt zijn buurman. Wat denkt ze wel!

Dit is een taaie dame. Die geeft niet zomaar op.

9:15 en weg zijn we. Meteen vanaf het begin gaat het tempo omhoog. Waar we normaal nog rustig opwarmen, word nu al een snelheid gehaald van 40 km per uur. “We hebben nog nooit zo hard gereden”, roep ik. “Alles om haar eraf te krijgen”, hoor ik de man voor mij zeggen. Wat is dat toch met mannen?

Ze is getraind en laat zich niet kennen. Dit is een taaie dame. Die geeft niet zomaar op. Dat heb ik al lang gezien.

Na een uur ontstaan er binnen de groep twee kampen. Een kamp dat haar eraf wil hebben, en een kamp dat zich ontfermt over haar en wil dat ze wel kan blijven volgen. Deze mannen groeperen zich om haar heen en houden haar uit de wind.

Wat gaat zij nou doen? Gaat ze nu ook nog op kop rijden?

Dan maakt de vrouwelijke fietsfanaat zich met een subtiele jump los van de mannen die om haar heen rijden. Langzaam rijd ze naar voren. Wat gaat zij nou doen? Gaat ze nu ook nog op kop rijden? Die is echt niet bang. Langzaam bereikt ze de koppositie en op dit moment geeft ze het tempo van de groep aan. Alle mannen zijn verward en verbaasd tegelijk.

Na 5 minuten het tempo te hebben aangegeven, wordt ze op kop afgelost en zakt het tempo van de groep. “Eindelijk!”, roep ik. “Mooie aflossing hoor”, roept iemand haar toe. Het lijkt erop dat deze vrouwelijke fietsfanaat respect heeft afgedwongen bij mijn fietsvrienden.

“Ik heet trouwens Ellen”, roept ze terug. “Aangenaam!”