Wielrennen na een hartaanval

Hartaanval

Zes oproepen gemist, zie ik in mei 2015 na een tocht van 125 kilometer in Zuid-Limburg. Ik bel meteen terug en krijg mijn moeder aan de lijn. Mijn vader ligt in het ziekenhuis. Hij heeft een hartaanval gehad. Het gaat niet goed.

Weg is de vreugde van een fijne dag wielrennen. Met een zwaar gevoel in mijn maag zit ik naast Bart op weg naar Eindhoven, waar mijn vader is opgenomen in het Catharinaziekenhuis. Als we – nog steeds in onze wielerkleding – aankomen in de wachtruimte, zijn ze nog bezig met dotteren.

Al die tijd zaten Bart en ik zorgeloos op de racefiets

Mijn moeder, zus en zwager zien bleek. De hele middag hebben ze in spanning gezeten, vanaf het moment dat de ambulance thuis arriveerde tot dit moment, wachtend op nieuws van de artsen. En al die tijd zaten Bart en ik heerlijk zorgeloos op de fiets.

Ergens ben ik wel blij dat ik onbereikbaar was. Wat als ik bijvoorbeeld op Camerig had gezeten en ik had zo’n telefoontje gekregen? En ik had nog vijftig kilometer over de heuvels terug naar de auto moeten fietsen? Niet te doen als je net zoiets te horen hebt gekregen.

wielrennen_na_hartinfarct_senior

Ineens is alles duidelijk. In Zuid-Limburg zijn we een keer gaan wielrennen. Bij een steile klim schrok mijn vader en moest hij afstappen. Ik dacht dat hij zichzelf gewoon had ‘opgeblazen’ maar hij dacht er anders over. Hij had iets gevoeld dat hij nog nooit eerder had gevoeld. Hij is dat nooit meer vergeten.

Er was altijd wel een plausibele verklaring te vinden.

Dat gevoel dook later nog vaker op tijdens het wielrennen. Bij stevige tegenwind of als hij aanzette om een groepje bij te halen.

Maar er was altijd wel een plausibele verklaring te vinden: de koude wind op zijn borst, de leeftijd, de cholesteroltabletten die hij slikte…

Hij sprak er niet over met de dokter of met mijn moeder. Mij had hij wel verteld dat hij zich zorgen maakte over zijn leeftijd en het wielrennen, maar de mogelijkheid van een hartaanval was nog nooit bij me opgekomen. Het leek me ondenkbaar omdat mijn vader nog altijd die sterke locomotief was op de fiets.

Had hij maar aan de bel getrokken.
Had ik de signalen zelf maar herkend.
Waarom ben ik niet wat vaker naar de Kempen teruggegaan om samen te fietsen? 

Dat soort gedachten spoken door je hoofd, als je zo zit te wachten in een wachtkamer.

Vanaf het eerste moment hangt het onderwerp ‘Wielrennen’ in de lucht

Dan komt een arts ons vertellen dat we mijn vader kort mogen zien. Het dotteren is goed gegaan en hij ligt op de intensive care bij te komen.

We gaan naar binnen. Hij ziet er beter uit dan ik had verwacht. Een beetje rozig zelfs van de bloedverdunners. Hij is omringd door draadjes en monitoren en zijn hart wordt extra ondersteund door een pomp.

Vanaf het eerste moment hangt het onderwerp ‘wielrennen’ in de lucht. Wat iedereen denkt, spreekt mijn vader uit zodra de verpleger aan zijn bed komt. “Kan ik straks nog wel wielrennen?”

wielrennen_wim_scheepers

De verpleger is ervaren. Dit is niet zomaar een vraag. “Waarom zou jij dat niet kunnen?”, reageert hij laconiek. Het is natuurlijk geen echt antwoord maar het lucht toch op. Het antwoord had ook kunnen zijn: ben je gek geworden.

Batterij medicijnen na hartinfarct

Na een paar dagen mag mijn vader naar huis. Hij is nu ineens hartpatiënt, met de bijbehorende batterij medicijnen. Moeilijk om te accepteren. En dan die onzekerheid: hoe nu verder?

Mijn vader zal zes weken moeten herstellen. Pas daarna is duidelijk wat de schade aan zijn hart is en wat hij lichamelijk nog aan kan. Pas dan weet hij of hij weer mag wielrennen.

Ik hoop het voor hem. De wekelijkse rondjes door de Kempen op zijn Koga racefiets zou mijn vader niet willen missen. Hij haalt er al veertig jaar zoveel plezier uit.

Niet eerder hebben ze een patiënt gehad die zoveel wattage wegtrapte

Een onzekere tijd thuis volgt. Waarin mijn moeder de schuld van het hartinfarct geeft aan het wielrennen (je fietst te hard, je bent er te oud voor) en hij bijna besluit om zijn racefiets te verkopen en te accepteren dat het wielrennen voor hem een gesloten boek is.

Wim Scheepers en Bart van Oers wielrennen in de Kempen

Schade na hartaanval

Gelukkig loopt mijn vader niet zo hard van stapel. Want zes weken na het infarct blijkt de schade aan zijn hart enorm mee te vallen. Nog een meevaller: bij de revalidatietherapie blijkt hij in een uitmuntende conditie te zijn. Niet eerder hebben ze er een patiënt gehad die bij de fietstest zoveel wattage wegtrapte.

Hij mag gewoon weer wielrennen, zonder een hartslagmeter zelfs want hij kent zijn eigen lichaam goed genoeg.

Wat maakt het uit of je gemiddeld 30 of 27 kilometer per uur fietst

Mijn vader heeft zijn hartaanval in mei 2015 gekregen. Hij fietst alweer een half jaar met veel plezier. Hij voelt zich zelfs beter dan eerst, nu zijn aderen weer open zijn.

Ik merk weinig verschil met hoe hij voorheen fietste. Hij houdt zich alleen wat meer in en schakelt sneller terug bij tegenwind. Het maakt hem niet uit, hij is veel te blij dat hij zijn rondjes weer kan fietsen. Wat maakt het uit of je dan gemiddeld 30 of 27 kilometer per uur rijdt.

Wielrennen met mijn vader

Routeproject

Samen zijn we begonnen aan een routeproject waarbij we onze favoriete fietsroutes in de Kempen documenteren. Die ga ik komende winter op deze blog publiceren. Een mooi project en vooral heel leuk om samen te doen. Wat een geluk dat dit nog mogelijk is.

Tegen wielrenners en hun naasten die ook in deze situatie zitten, zou ik willen zeggen: geef de hoop niet op en blijf positief, want er is wielerleven na een hartaanval!

Ik heb een aantal vragen uitgewerkt waar wij mee zaten in de periode na mijn vaders hartaanval. Als je in dezelfde situatie zit, dan geeft dit vraag-en-antwoord artikel hopelijk wat duidelijkheid.

Volg deze blog
Janneke Scheepers van Zijwielrent.nl
Janneke Scheepers

Leuk dat je komt kijken! Ik ben Janneke Scheepers, in 2007 begonnen met wielrennen. De sport heeft mijn leven verrijkt en daar vertel ik graag over. Met mijn verhalen wil ik laten zien hoe geweldig het is om te wielrennen, of je nou fietst ter ontspanning of heel fanatiek bent. Ik vind het leuk als je reageert op mijn artikelen. Laat weten wat je denkt!

More Posts

Op weg naar The Ride 2024 | Twijfelkont

DE PERFECTE ZOMER FIETSOUTFIT: HET WORDT HEET!

IRIS – I Ride In Style lanceert nieuwe collectie: The Outroverts

3 reacties

  1. Even dacht ik dat hij weer een hartaanval had gehad terwijl jullie afgelopen weekend in limburg fietsten! Oef,…. met kippenvel zitten lezen!

    Wat een geweldig mooi project nu zo samen, “waarom ben ik niet vaker…” het laat ook ons weer even nadenken over hoe belangrijk je dierbaren zijn en de momenten die je samen, genietend, doorbrengt.
    Bedankt voor het delen en nog heeeeel veel van die mooie ritten samen toegewenst!

    xxx

    1. Hoi Mirjam, bedankt voor je reactie! Ja, als er zoiets gebeurt, dan denk je: nu wordt alles anders, nu is alles afgelopen. Maar dat blijkt dan wel mee te vallen. Mijn vader is wel heel goed weggekomen hoor, maar ik denk dat het voor veel hartpatiënten mogelijk is om toch de dingen te blijven doen die ze doen, als ze goed begeleid worden en weer zelf vertrouwen krijgen. Ik ben heel blij dat mijn vader weer gewoon fietst en dat we weer samen kunnen fietsen. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend, zie je wel. Hopelijk net zo’n goede afloop voor anderen in deze situatie!

      1. En natuurlijk geweldige (herkenbare!) foto´s! Ben erg benieuwd naar al die routes door de Kempen 😉 Nog heel veel super mooie genietmomenten toegewenst!

Keep up to date

Meld je aan voor onze nieuwsbrief

Follow us

ZijWielrent © 2024