Klimmen op Alpe d'Huez bij La Marmotte

La Marmotte 2017 en de kracht van samen fietsen

“Let op, want dadelijk bij de start zoek ik meteen een treintje”, waarschuw ik Iveke naast me. We staan tussen tweeduizend fietsers te wachten in Bourg d’Oisans, aan de voet van de Alpe d’Huez. Over een paar minuten start La Marmotte 2017. Vorig jaar heb ik deze beroemde granfondo, met een lengte van 175 kilometer en 5000 hoogtemeters, al eens gereden. Toen haalde ik goud. Zal het dit keer net zo goed gaan?

Helemaal gerust ben ik er niet op. Iveke en ik hebben last minute een kaartje bemachtigd. We hebben beide onze trainingsfocus laten varen na het behalen van onze sportieve mijlpalen –Alpe d’HuZes voor Iveke en Milaan-San Remo voor mij. We zijn bovendien pas drie dagen in de Alpen.

Ik heb geboekt via reisorganisatie Tour de Vacance. Dan kom je terecht tussen super gefocuste deelnemers die zich al de hele week aan het voorbereiden zijn op ‘M-Day’ – tot amusement van de nuchtere Iveke, die nog nooit een granfondo heeft gereden. Het herinnerde me eraan hoe gefocust ik zelf vorig jaar was. Ben ik te makkelijk geworden? Heb ik La Marmotte onderschat?

Treintje pikken

Tweehonderd meter verderop klinkt het startsein. De massa komt in beweging. Langzaam drijven Iveke en ik naar de opblaasbare startboog en over de registratiematten. “Piiiieeeep”, onze La Marmotte 2017 is gestart!

La Marmotte start
Iveke en ik in startvak 2 van La Marmotte, een half uur voor vertrek.

Als links van me twee mannen voorbij komen zetten, twijfel ik niet. “Kom, er achteraan!”, roep ik naar Iveke. In mijn ooghoek vang ik het feloranje van haar helm op, ze volgt keurig. In het kielzog van de mannen fietsen we honderden deelnemers voorbij. Op mijn Garmin zie ik snelheden boven 40 kilometer per uur verschijnen. Na slechts 17 minuten bereiken we de korte klim op de stuwdam.

Het is ieder voor zich en god voor ons allen

Iveke is opgetogen over onze snelle vordering. “Anders zou ik gewoon met de bubs zijn meegefietst.” Wel heeft ze haar spierballen moeten laten zien. “Ze probeerden me gewoon uit dat treintje te duwen. Mooi niet!” Als Alpe d’HuZes-veteraan heeft ze de afgelopen dagen moeten wennen aan de individualistische sfeer onder de deelnemers. “Het is hier ieder voor zich en god voor ons allen. Zó anders dan Alpe d’HuZes.”

Toch is dat ‘koersgevoel’ nou juist wat zo’n granfondo speciaal maakt, vind ik. Ik hoop dat Iveke dat nu ook ervaart. Je kunt je eigen strategie bepalen, je krachten sparen, elkaar helpen, knallen op een specifieke klim of juist diep in je reserves gaan… Het is een avontuur!

En het is ook niet zo dat er helemaal niet op elkaar wordt gelet. Vlak vóór de voet van de Glandon waarschuw ik een Engelsman dat hij zijn achterrem nog open heeft staan, hij is er blij om.

8.00 uur: Glandon, 24 kilometer, 1150 hoogtemeters

Aan de voet van de Glandon is het gekrioel van vorig jaar volledig afwezig. Iveke en ik zijn gestart in startvak 2, dat veel minder druk is dan startvak 3. We klimmen zonder te worden gestoord. Ik ben blij voor Iveke, die een handicap aan haar rechteroog heeft en zich vooraf zorgen heeft gemaakt over chaos en rechts inhalende fietsers.

Eetschema La Marmotte 2017
Op de bovenbuis van mijn racefiets heb ik mijn eetschema van vorig jaar geplakt.
Tijd- en eetschema

Op mijn frame heb ik mijn tijd- en eetschema van vorig jaar geplakt. Voor Iveke hebben we ook een schema gemaakt, met iets andere tijden. Zij klimt haar eigen tempo. Ze is stil en lijkt licht buiten adem.

(Later hoorde ik dat Iveke zichzelf op dat moment zat te verwensen: “Waarom moest ik dit nou weer zo nodig. Waarom kan ik nou nooit eens iets normaals doen.”)

Ook voor mij is het schakelen. De Glandon is steiler dan ik me herinner. Op mijn Garmin zie ik steeds 8 tot 11 procent verschijnen. Dat voelde vorig jaar toch minder zwaar. Komt het misschien doordat ik nu met een compact rijd? 32/34 als lichtste verzet vraagt toch om meer kracht op de pedalen dan 30/30.

De Glandon is steiler dan ik me herinner

Toch krijg ik na een aantal kilometers zin om méér te doen. Iveke en ik hebben van tevoren afgesproken dat we ons eigen tempo zullen rijden. “Ik fiets door”, zeg ik. Iveke knikt, nog steeds stilletjes. “Dadelijk in het dorp en bij het stuwmeer eten, en na het stukje dalen terugschakelen!”, herhaal ik nog een keer. “Succes en tot straks!”

Voor mijn ogen speel ik het filmpje af dat Bart en ik hebben gemaakt van onze Marmotte 2016. Ik weet nog precies hoe deze beklimming van de Glandon verder gaat en waar ik op moet letten. In een gestaag tempo vervolg ik mijn weg.

Glandon klim tijdens La Marmotte 2017
Hoe hoger ik klim op de Glandon, hoe dichter de mist.

Ik klim lange tijd achter een meisje met Australisch tenue, dat een onregelmatig tempo heeft. Ze ziet er onrustig uit en lijkt te harken. Soms kom ik naast haar fietsen, maar zodra ze dat ziet, versnelt ze. Ze maakt er blijkbaar een wedstrijdje van.

Ik negeer het. Ik heb maar één leidraad, mijn hartslag. Die wil ik tussen 165 en 170 houden. Iveke had gelijk, het is ieder voor zich.

Tot mijn verbazing vind ik het een beetje saai, zo alleen.

Maar tot mijn verbazing vind ik het een beetje saai, zo alleen op de Glandon. Vorig jaar was Bart er nog bij. Het spectaculaire uitzicht is nu gehuld in een mistwolk. Geen top die ik van kilometers ver kan zien en waar ik me op kan richten. Al bij het stuwmeer zit ik de kilometers af te tellen tot de revitalisering.

Marmotte cols
Laatste zes kilometer tot de top van de Glandon. Foto: Laurent Salino.
Top Glandon, 9.50 uur

Ik ben blij als ik vlak onder de top eindelijk de strandvlaggen van Tour de Vacance ontwaar. “Evert staat met jouw tasje achter de tijdregistratie!”, roept Ester. Wat aardig van hem! Dit levert me zowaar enkele minuten tijdwinst op.

In de drukte achter de tijdregistratiemat, op de top, vind ik Evert. “Hoe gaat het?” vraagt de Vlaamse fietsbegeleider van Tour de Vacance enthousiast. “Goed, ik lig op schema, iets ervoor”, antwoord ik optimistisch.

Evert heeft mij bij de Marmotte van 2016 geweldig geholpen door een tijd- en eetschema voor me op te stellen. Ik voel me een beetje schuldig: hij denkt dat ik weer voor een toptijd ga. Maar ik voel me minder sterk dan vorig jaar. Evert wisselt mijn bidons, maakt de verpakking van mijn sportreep open en trekt lange handschoenen over mijn verkleumde vingers.

Die sportreep, daar moet ik nu even niet aan denken. “Neem toch maar een paar happen, dan heb je vast wat te knabbelen in de afdaling”, klinkt het in sappig Vlaams. Evert heeft natuurlijk gelijk, blijven eten is de sleutel. De fietsbegeleider wenst me succes en met mijn mond vol cappuccino-caffeïne-chocoladesmaak step ik richting de afdaling.

Glandon Marmotte 2017
De allersnelste Marmotte-rijders op de Glandon, eerder die ochtend. Foto: Laurent Salino.
Afdalen op de Glandon in de mist

De afdaling van de Glandon is nu nog gevaarlijker dan anders, want het is heel mistig. Gelukkig heeft de Marmotte-organisatie bij elke bocht medewerkers staan met gele vlaggen. Goed van ze!

Al in één van de eerste bochten zie ik een ambulance bij een gevallen wielrenner staan. Dat gaat mij niet overkomen, neem ik me voor. Oplettend daal ik af in de koude mist, terwijl ik het gevoel verder uit mijn vingers voel trekken. Het duurt nog heel wat kilometers voordat de mist optrekt en ik de zon weer zie.

In het dal, nog vóór de tijdregistratie, neem ik de tijd voor een pauze. Ik bekijk mijn handen: die zijn blauwpaars gevlekt met witte vingers. Ik eet een banaan. En pak mijn telefoon om Bart te bellen. Waarom ook niet? De tijdregistratie is hier toch gepauzeerd.

Zorg dadelijk dat je in een goed groepje zit, zegt Bart

“Hey, hoe gaat het?”, klinkt het aan de andere kant van de lijn vanuit Nederland. Het is fijn om de stem van mijn geblesseerde wielerman te horen. Vorig jaar stonden we hier samen. Nu volgt hij mij thuis via Strava Beacon.

Ik vertel dat Iveke en ik samen zijn gestart, dat ik ben doorgefietst en dat Evert achter de lijn op me wachtte. “Zorg dadelijk dat je in een goed groepje zit”, benadrukt Bart. Hij doelt op het dal tussen de Glandon en de Télégraphe. Het is een etappe over een drukke, vals platte weg die je niet in je eentje wilt overbruggen.

Hoogteprofiel Marmotte
Het ‘vlakke’ stuk tussen de Glandon en de Télégraphe wil je niet in je eentje moeten overbruggen.
Etappe door het dal

Direct nadat ik de tijdregistratiemat passeer en de tijd weer begint te lopen, vind ik mijn treintje. Het is een klein groepje dat aanvankelijk een ideaal tempo heeft voor mij. Dénk ik.

Want juist op dit moment begeeft mijn hartslagmeter het. Het brengt me uit mijn evenwicht. Hoe kan dat nu? Komt het door het grote temperatuurverschil? Zit mijn onderhemd ertussen? Al fietsend zet ik mijn Garmin aan en uit, het helpt niet.

Het groepje waarin ik fiets, beklimt de helling van 4 procent in het dal wel heel ambitieus. Ik moet mijn best doen om bij te blijven. Ik merk dat ik buiten adem ben. Dat ik mijn hartslag nu niet kan checken, maakt me ongerust.

Col du Télégraphe, 11,8 kilometer, 856 hoogtemeters

Keurig op tijd kom ik aan bij de voet van de Télegraphe. Maar ik ben veel vermoeider dan vorig jaar. Dat is slecht nieuws, met de Telégraphe, Galibier én de Alpe d’Huez nog te gaan. Mijn hartslagmeter werkt nog steeds niet. Hoe ga ik dat oplossen?

Ik stap af, trek mijn windstopper uit en ga met mijn hartslagmeter boven de Garmin hangen. Het helpt niet. Hoe moet ik zo de Marmotte rijden? Minuten verstrijken. Naast me haalt een stroom van fietsers me in.

Ik hoor een vertrouwde stem mijn naam roepen.

“Ha Janneke!” De vertrouwde stem van Iveke, die blijkbaar vlak achter me zat! Ik ben verbaasd. Ik heb weliswaar uitgebreid gepauzeerd, maar toch ik had Iveke hier nog niet verwacht. Dan is ze toch lekker aan het doorfietsen. Ik had het kunnen weten. Iveke is een echte Diesel. Die moet je nooit onderschatten.

Ik kom naast haar fietsen en we wisselen ervaringen uit. Iveke voelt zich goed, ze heeft inmiddels haar ritme gevonden. Zij rijdt op gevoel, haar hartslagmeter heeft ze thuisgelaten. Ook zij heeft het klimmen op de Glandon eenzaam gevonden.

Iveke ziet mijn zorgen en frustratie over mijn hartslagmeter. “Dat moet je vergeten, daar kun je nu toch niets aan doen. Luister gewoon naar je lichaam.” Ze heeft natuurlijk gelijk. Ik moet vooral zorgen dat ik La Marmotte uitrijd én er nog een beetje van kan genieten. Die vermoeidheid is geen goed teken. Daar, op dat moment, besluit ik het doel van goud los te laten.

De Col du Télégraphe is gelukkig een vriendelijke, geleidelijke klim. Al fietsend kan ik zelfs wat herstellen.

Galibier, Marmotte 2017
Het lange, redelijk milde stuk vanaf de Col du Télégraph naar de ‘Muur van de Galibier’. Foto: Laurent Salino

“Jij bent toch niet Janneke van Zijwielrent?”, vraagt een man die naast me komt fietsen. “Jawel”, lach ik. “Ik heb vorig jaar jouw verhaal over de Marmotte gelezen en toen dacht ik: dat ga ik ook doen. Leuk om jou hier nu tegen te komen”, vertelt hij.

Wat bijzonder om te horen. Dat mensen mijn verhalen echt lezen en er dan nog wat mee doen ook. Hij blijft nog even naast me fietsen maar klimt sneller dan ik, zoals bijna iedereen om me heen. “Goed man, zet ‘m op!”

Braziliaanse feestmuziek

Op de top van Col du Télégraphe is de sfeer ontspannen. Tour de Vacance-begeleiders Brenda en Patrick hebben er feestmuziek opgezet die je eerder in Brazilië zou verwachten. Iveke staat er zelfs bij te dansen.

In de tas die ik voor deze top heb klaargemaakt, heb ik overschoenen gestopt en die trek ik alvast aan. Op de Galibier zal het straks rond het vriespunt zijn. Na tien minuten te hebben gepauzeerd, dalen we af naar beneden, op weg naar de monsterklim. De Galibier.

De ontzagwekkende klim naar de top van de Galibier. Foto: Robert Bernaerts.
13:05 uur. Galibier, 18,1 kilometer, 1245 hoogtemeters

“Het eerste stuk gaat geleidelijk en niet te steil omhoog. Na het beekje begint het steile stuk”, waarschuw ik Iveke. “Daar moet je zorgen dat je krachten over hebt, want het is acht kilometer lang zo’n 10 procent en je kan niet meer uitrusten.”

Maar dat had ik beter tegen mezelf kunnen zeggen. Want Iveke geeft geen krimp op de Galibier, terwijl ik al ver vóór de beruchte ‘Muur’ de kilometers zit af te tellen. Een lichte duizeligheid slaat zelfs toe. “We hadden eerder naar de Alpen moeten afreizen”, concludeert ze. Zou het echt daar aan liggen? Hoe kom ik toch zo vermoeid?

De laatste acht kilometers zijn nietsontziend. Ik blijf wiel aan wiel met Iveke. Het asfalt lijkt voor mijn ogen in en uit elkaar te schuiven. Wat als ik dadelijk af moet stappen en langs de kant moet gaan zitten? Dan kan ik mijn Marmotte wel vergeten.

Met haar onverzettelijkheid sleept Iveke mij er doorheen

“Ik ben er slecht aan toe, ik ben duizelig”, klaag ik weer tegen Iveke. Zij is de rust zelve. In haar gestage tempo blijft ze klimmen en ik zorg dat ik bij haar blijf. Zonder hartslagmeter is zij nu mijn anker. Ik neem een buisje ‘Cafeine boost’ van Power Bar en dat helpt. Het asfalt zie ik weer scherp en de ergste wolken verdwijnen uit mijn hoofd. “Dadelijk op de top wat zoute chips eten, die heb ik meegenomen”, stelt mijn fietsmaatje in het vooruitzicht.

Geen haar op Iveke’s hoofd die eraan denkt om af te stappen. Haar onverzettelijkheid sleept mij er doorheen. Ik wil me tegenover haar niet laten kennen. Nog een paar kilometer dan. Rustig tempo, kalm omhoog. 11%, 12%… de meters kruipen onder mijn voorwiel door, net zolang tot we aankomen bij de strandvlaggen van Tour de Vacance.

Galibier top, beklimming La Marmotte
Hoe moe ik ook ben, het blijft spectaculair om tussen de granieten bergtoppen en eeuwige sneeuw te fietsen.
15:15 uur, top van de Galibier

Tour de Vacance-eigenaar Robert Bernaerts staat al ons op te wachten met onze tassen. Drijfnat en verkleumd gaan Iveke en ik in de open kofferbak van zijn auto zitten. Uit mijn tas haal ik een droog winterhemd, mijn longsleeve Zijwielrent-shirt en dikke winterhandschoenen. Dankbaar trek ik ze aan.

Dit is allemaal wat veel kleding, dat weet ik ook wel, maar op dat moment, daar op die koude top, kan het me niets schelen. Als ik het maar weer warm krijg. Hoe ik het straks op de Alpe d’Huez oplos, zie ik dan wel.

Robert deelt zoute pinda’s uit en die smaken heerlijk. Wat een traktatie tijdens zo’n tocht waar je alleen zoete dingen eet en drinkt. Ik knap er echt van op.

Iveke van Gerven op de Galibier
Kleumen, omkleden en cola drinken op de top van de Galibier.

Een snerpende wind scheert over de top. Weg hier!

Ik voel me stukken beter als we, na een pauze van ruim een kwartier, opstappen voor de allerlaatste kilometer naar de top. Daar is de officiële fourage van de organisatie. Hier pauzeren de vele deelnemers die niet zo gelukkig zijn dat ze tijdens deze cyclo de verzorging krijgen van een reisorganisatie.

De mist op de top is dicht en koud, de zon probeert er tevergeefs doorheen te breken. Een snerpende wind scheert over de kale rotsen en koelt elke bezwete fietser af tot op het bot. “Weg hier!”, roep ik tegen Iveke.

Marmotte Galbier, fotomoment
Lachen voor de foto, vlak onder de top van de Galibier. Foto: Laurent Salino.
Fantastisch afdalen op de Galibier

Dan begint een van de mooiste afdalingen die ik ooit heb gedaan. Deze afdaling kan ik alleen maar vergelijken met die van de Stelvio naar Bormio. Zag ik vorig jaar alleen het opspattende water op het wegdek, nu zie ik pas hoe schitterend deze afdaling van de Galibier is! Ik kan door de hele vallei kijken en zie prachtige blauwe kleurschakeringen. De weg is breed en droog en overzichtelijk.

Iveke daalt vrij en onbevangen, vele fietsers inhalend. Ik zit met een brede grijns op mijn gezicht te genieten. Wat fantastisch is dit! Dit maakt onze hele expeditie, inclusief tien uur rijden voor een paar dagen Alpen en autopech onderweg, de moeite waard. Dat ik dit zomaar cadeau krijg! Kon Bart dit maar meemaken, hij zou dit zo mooi hebben gevonden.

Je kan hier ongelooflijk hard gaan als je zin hebt

De weg heeft lange rechte stukken maar gaat niet té steil. Je kan hier ongelooflijk hard gaan als je zin hebt. Dat hebben Iveke en ik niet, het gaat precies snel genoeg. Ik voel me perfect comfortabel en concentreer me op het aansnijden van de bochten.

Ik kom naast Iveke rijden: “Wat is dit mooi!” “Ja, dit is zó gaaf!” Maar weinigen kunnen zo genieten als Iveke, die als geen ander weet hoe waardevol dit soort momenten is in het leven. Dit samen te kunnen delen, maakt de ervaring nog onvergetelijker.

Afdalen Galibier, La Marmotte
De fantastische afdaling van de Galibier maakt deze hele expeditie de moeite waard.

Arme man. Heeft hij twee vrouwen in zijn wiel, moet hij ook nog de held zijn.

Een lange man vóór ons is ook lekker aan het dalen en Iveke duikt erachter. We gebruiken de lange renner als windbreker. Hij kijkt een paar keer achterom en versnelt soms, maar Iveke en ik zijn een team en we laten niet los.

Als de renner met zijn elleboog wenkt, neem ik even kop over. Direct voel ik mijn kuiten ontploffen. Oef, ik heb me echt opgeblazen ergens tijdens deze Marmotte. De man komt me al snel weer aflossen. Ik zou willen dat ik meer kon doen maar het zit er niet in. Arme man. Heeft hij twee vrouwen in zijn wiel, moet hij ook nog de nobele held uithangen.

Omleidingsweg Chambon-meer

Elke kilometer dat we lager komen, neemt de temperatuur toe. Beneden op de omleidingsweg langs het Chambon-meer stoppen we even, het is zeker warmer dan 25 graden. Daar sta ik dan met mijn winterhandschoenen, beenstukken, overschoenen, winterhemd en longsleeve shirt.

Zoveel mogelijk overbodige kleding stop ik achterin mijn wintershirt. De rest zal ik aan moeten houden. Dat wordt zweten dadelijk op de Alpe d’Huez! Het is de prijs die ik betaal voor mijn koukleumerigheid.

We fietsen verder en Iveke zet de turbo aan. Op stukjes dat de omleidingsweg licht naar boven gaat, trapt ze op het grote blad omhoog, zo op de macht.

Iveke fietst straks zo van mij weg, denk ik

Stiekem zit ik hem een beetje te knijpen voor de Alpe d’Huez. Dat is Iveke’s klim. Vorig jaar is ze hem zes keer opgefietst voor Alpe d’HuZes. Dit jaar was ze hard onderweg naar klim nummer zes, tot noodweer het evenement verstoorde. Deze bikkel kent elke bocht, kan afzien én de Alpe heeft een speciale betekenis voor haar. “Die fietst straks zo van mij weg”, denk ik terwijl ik achter haar aanfiets.

Iveke op top van de Galibier
Iveke op de top van de Galibier. Niets aan te zien!

In een treintje overbruggen we het laatste stuk door het dal, naar de voet van de Alpe d’Huez. Ik voel me weer redelijk fris: bijna vijftig kilometer dalen heeft me goed gedaan. Maar ik reken me niet rijk. Vorig jaar ben ik behoorlijk ingestort op de Alpe d’Huez en moest ik tien minuten afstappen. Wat staat me dit jaar te wachten?

Eén ding is zeker: ik wil samen met Iveke over de finishlijn komen. Na deze hele tocht samen te hebben gefietst, wordt dat ons moment surprême. Goud zit er voor ons hoogstwaarschijnlijk niet meer in, maar het moet wel heel gek lopen willen we zilver mislopen.

17:40 uur: Alpe d’Huez, 13,8 kilometer, 1061 hoogtemeters

De Alpe d’Huez is het gemeenst in de eerste bochten, waar de weg met zo’n 11% omhoog gaat. Toch overbruggen Iveke en ik dat eerste stuk makkelijk. “Is het nog ver!?”, roept mijn fietsmaatje in de eerste bocht, altijd de entertainer. Ze klimt, onverstoorbaar als altijd, in haar eigen tempo. Maar na een paar bochten gebeurt het onvoorstelbare: Iveke’s pijp is ineens leeg.

Ik krijg een flashback naar vorig jaar. Precies zo verging het mij toen tijdens de Marmotte 2016. In het dal denk je nog dat je de wereld aankan. Die Alpe d’Huez fiets je wel even op. En na drie bochten op de col is het bekeken.

Ja, wat te doen in dat geval? “Gewoon blijven trappen”, is de gouden tip die Iveke zich in de oren heeft geknoopt. En dat is wat ze doet. Gewoon blijven trappen, al is het nog zo langzaam. Je komt vanzelf boven.

Ik blijf wiel aan wiel met haar fietsen. “Ga maar vooruit hoor”, zegt ze. Maar dat wil ik niet. We gaan dit samen afmaken.

Na een paar bochten gebeurt het onvoorstelbare: Iveke’s pijp is ineens leeg

We vormen een blok van twee tussen vele individuele fietsers. Iveke zit behoorlijk te hijgen maar houdt vol. Ik klaag tegen Iveke dat ik het zo warm heb.

Er ontwikkelt zich een patroon. In de bochten gaat Iveke steeds even staan, zodat ze een paar meter vóór me komt. Ik blijf zitten en kom dan na een paar meter weer naast haar fietsen. Bart zou mij al lang geërgerd hebben weggestuurd. Als hij afziet, wil hij lijden in stilte. Iveke niet, zij vindt het juist fijn dat we samen fietsen.

Mensen langs de kant delen bekertjes uit met ijskoud water dat van de berg naar beneden komt. Ik giet er één leeg over mijn helm en mijn adem stokt van de kou. Ik giet ook water over mijn schoenhoezen, gevoerde (!) beenstukken en in mijn wintershirt. Als we straks hoger komen, zal de wind me afkoelen, hoop ik.

Dames op Alpe d'Huez

Afstappen op Alpe d’Huez

“Heb je nog een gelletje voor me”, vraagt Iveke als we bijna halverwege zijn. Ik geef haar mijn laatste gelletje en laat dit onhandig op de grond vallen. Een man die aan de overkant staat te kijken, schiet direct te hulp. Hij raapt het gelletje op en vult meteen onze bidons bij. Het is ons eerste afstap-moment tijdens deze klim.

Een tweede moment volgt even later, vlakbij de kerk St-Ferréol. In bocht 7 is een waterinstallatie met een flinke groep fietsers er omheen. Ik ben er het eerst en vul een bidon, die ik volledig over mijn hoofd leeggooi. Iveke stopt ook.

“Ik heb hem al vaak opgefietst, maar ik ben nog nooit zo kapotgegaan op de Alpe d’Huez”, zucht ze. Ik knik. Dat klinkt herkenbaar. “Afzien op de Alpe d’Huez hoort erbij. Anders heb je de Marmotte niet gereden”. Ik houd haar helm onder de kraan en verder gaan we weer.

Nog vijf kilometer. We gaan er wel komen hoor. Het duurt alleen even.

Het allerlaatste stukje

Wiel aan wiel kruipen we omhoog. Het is ook niet zo dat ik me nou zoveel sterker voel. Ik zit hoog in mijn ademhaling en de vermoeidheid slaat toe bij iedere versnelling. Bovendien begin ik een knagende honger te krijgen. “Dit is altijd zo’n lastig stuk”, zegt Iveke als we naar boven kijken. Daar ligt het dorp Alpe d’Huez al. Het lijkt zo dichtbij. Maar voor we daar zijn, hebben we nog een paar lange uitlopers overbruggen.

In een van de laatste bochten wacht ons een leuke verrassing. Daar staan Esther en Evert van Tour de Vacance met bekertjes cola. Evert geeft ons ieder een bekertje. Voor ons uitrennend maakt hij nog een foto van ons. “Rennen Evert!” Fijn om te lachen in deze laatste etappe van onze Marmotte.

Daar is de laatste bocht, die een eindje naar links ligt. In stilte werken we ons ernaar toe. En nu verder naar het dorp. De terrassen zitten vol, we horen muziek en we worden toegejuicht! Het is 18.20 uur en de sfeer zit er al goed in hier. De finish is nu nabij. “Begin maar vast te bedenken hoe je dadelijk over de finish wilt”, zeg ik tegen Iveke.

Het laatste stukje gaat vanzelf. Het tunneltje door en verder omhoog naar de rotonde. Daar is de finish met de grote boog. Het finishfestival ligt er prachtig bij in het namiddaglicht. “Wauw, wat gaaf”, zegt Iveke. Ja, inderdaad. Wat gaaf.

Deze finish samen meemaken, maakt het nog bijzonderder

Samen rijden we de rotonde over en op de boog af. We grijpen elkaars hand en steken onze armen in de lucht, en zo passeren we de finishlijn.

Als we afstappen, omhelzen we elkaar. “Dank je wel!” Wat een geweldig moment blijft het, als je zo hebt afgezien en dan, na uren worstelen, opkrabbelen en volhouden, over de finish komt. Als je dat samen kunt delen, is het nog bijzonderder. Daar valt niets mee te vergelijken.

Allebei zilver bij La Marmotte

Bij het ophalen van onze attesten blijken we La Marmotte in 10.01 uur (Janneke) te hebben gefietst en in 10.11 uur (Iveke). Goed voor dik zilver. Helaas zijn de zilveren medailles op. Dan maar ieder een bronzen medaille.

Het was weer een bijzondere Marmotte – het kan denk ik ook niet anders. Ik heb het gevoel dat ik er goed mee ben weggekomen. Doordat ik op tijd gas terug heb genomen, heb ik meer van de tocht zelf kunnen genieten. Ik vond het niet leuk voor Iveke dat ze het zo zwaar had op de Alpe d’Huez, maar anderzijds, afzien hoort erbij. Nu weet ze tenminste dat ze La Marmotte heeft gereden!

Medaille La Marmotte

Hier is Iveke’s verslag van La Marmotte:

Gisteravond op de terugweg na de Marmotte nog even genoten van de laatste zonnestralen. Wat een geweldige dag was het. Genoten van het begin tot het eind. Op De Glandon en de Telegraphe heerlijk gefietst, de Galibier was zwaar maar de afdaling was alleen maar genieten! Vol gas afdalen in de zon samen met Janneke al die mannen voorbij!?En wat een fenomenaal uitzicht! Toen in volle vaart richting de Alpe d’huez met in ons achterhoofd dat goud nog mogelijk was. Maar wat ben ik kapot gegaan op de Alp! Opgeven was geen optie maar wat ben ik diep moeten gaan! Geen hermannetjes, geen entertainmentpunt van big challenge, het was Iveke tegen de Alp! Gelukkig was Janneke nog bij me en dat heeft me echt geholpen. En wat was het gaaf om hand in hand de finish over te gaan! Superblij met mijn zilveren medaille!! Janneke super bedankt voor al je tips en schema’s het heeft me echt geholpen! Geweldig dat we op de valreep dit avontuur samen zijn aangegaan en hebben volbracht!?

Tour de Vacance fietsbegeleider Jasper
Tour de Vacance-fietsbegeleider Jasper, die La Marmotte ook heeft gefietst en als 67e is geëindigd!

Bekijk mijn Marmotte 2017 op Strava.


Volg deze blog

Janneke Scheepers van Zijwielrent.nl
Janneke Scheepers

Leuk dat je komt kijken! Ik ben Janneke Scheepers, in 2007 begonnen met wielrennen. De sport heeft mijn leven verrijkt en daar vertel ik graag over. Met mijn verhalen wil ik laten zien hoe geweldig het is om te wielrennen, of je nou fietst ter ontspanning of heel fanatiek bent. Ik vind het leuk als je reageert op mijn artikelen. Laat weten wat je denkt!

More Posts

Op weg naar The Ride 2024 | Twijfelkont

DE PERFECTE ZOMER FIETSOUTFIT: HET WORDT HEET!

IRIS – I Ride In Style lanceert nieuwe collectie: The Outroverts

7 reacties

  1. Wat heb je me meegenomen in dit verslag! Het is een prachtig avontuur geworden. Heel erg mooi dat jullie elkaar er zo doorheen hebben geholpen. Ik kan me voorstellen dat dergelijke verslagen fietsers inspireert om deze tocht ook te willen rijden. Voor mij is dat zeker niet anders 🙂

    1. Hoi Inge, bedankt voor je reactie! Door samen te fietsen, werd het weer luchtig en leuk. Je bent anders ook urenlang alleen die meters weg aan het trappen. Ik vond het vooral ook heel fijn om die prachtige afdaling van de Galibier met Iveke te kunnen delen. Jij hebt straks ook een hele week gezelschap van anderen tijdens jouw fietsreis en dat maakt het ongetwijfeld nog mooier.

    1. Hoi Miriam, geen dank hoor, ik schrijf de verhalen omdat ik daar zelf zoveel plezier aan beleef. Maar heel fijn te horen dat anderen ervan genieten om ze te lezen. Leuk dat je de moeite neemt dat even te laten weten! Groetjes Janneke

  2. Wat een mooi verslag, ik heb zelf 3 jaar geleden de Alpe dhuzes beklommen (net zwanger) en daarna helaas gestopt omdat ik dacht geen tijd meer te overhouden voor fietsen met een kleintje. Nu toch weer opgepakt, nieuwe goede fiets aangeschaft , en krijg de kriebels als ik jouw verhalen lees. Ik ben alleen bijna 33, en soms denk ik dat ik te oud ben om dit eigenlijk allemaal nog te willem doen haha

    1. Hoi Veer, goed dat je het fietsen weer oppakt! Je haalt er zoveel plezier uit. En het hoeft lang niet altijd zo fanatiek te zijn hoor. Als je maar lekker weg bent op de fiets, dat is al zo fijn. 33 is trouwens helemaal niet te oud om nog ambitieuze fietsdoelen te hebben, in tegendeel. Je bent juist hartstikke sterk op jouw leeftijd! En jaren daarna ook nog, durf ik wel te zeggen. Niet twijfelen dus, gewoon doen!

      1. Ah bedankt voor je berichtje, heel lief! Mag ik vragen hoe oud jij bent? Vind het supertof dat jij de msrmotte hebt beklommen, mijn vader heeft m 15 x gedaan ook

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Keep up to date

Meld je aan voor onze nieuwsbrief

Follow us

ZijWielrent © 2024