Mijn wielerman

Je zat op mijn vaders racefiets die eerste keer. En je klaagde steen en been. Over je schouders die je moest overstrekken, je beenspieren die ineens aan het werk moesten, en vooral je zitvlak. De pijn was ondrááglijk, vond je.

Tegelijkertijd was je enthousiast. Verwonderd over de snelheid die je zelf genereerde. “Niet te geloven, ik hoef amper kracht te zetten of ik ga al vooruit.” Je was meteen gefascineerd door de techniek van de fiets, het mechanisme, het feilloze geluid van de ketting. We fietsten 35 kilometer die dag.

Natuurlijk kwam er een racefiets, een tweedehands Ridley met bestickering van wielershop Rings in Goirle. Het begin van een nieuw hoofdstuk.

Alles wilde je weten: hoe een betere wielrenner te worden, alles over de techniek.

Prachtige fietsvakanties volgden: in Toscane, in de Vercors in Frankrijk. Dagtochten door gebieden in Nederland die we anders misschien niet snel zouden hebben bezocht: Terschelling, het Groene Hart, de Betuwe, de Achterhoek.

Je was al snel fanatieker dan ik. Alles wilde je weten: hoe een betere wielrenner te worden, alles over de techniek van racefietsen.

Je begon je fiets te tweaken. Niet alleen de jouwe trouwens, ook de mijne. Het ene na het andere pakketje van webshops arriveerde, met nieuwe onderdelen, gadgets en ook bijpassende kleding en accessoires. Want dat je jouw mannelijke ijdelheid onbeschaamd kon botvieren in deze nieuwe sport, daar was je al snel achter.

Geen zadel kan de goedkeuring van jouw zitbotjes wegdragen.

Je startte een onvermoeibare, nog altijd durende queeste naar het perfecte zadel. Van softe padding tot kaal carbon: geen zadel kan de goedkeuring van jouw zitbotjes wegdragen.

Vorig jaar arriveerde er een carbon Chinees frame, dat je eigenhandig en met de nodige zelfspot ombouwde tot een one of a kind TREK-racefiets.

In je grenzeloze verstrooidheid vergat je ons aan te melden voor de Marmotte. De Sportful Granfondo was jouw alternatief, en wat was het een avontuur.

We hebben elkaar er doorheen gesleept. Jij altijd zorgzaam: eet je genoeg, let je op je hartslag, wil je mijn windstopper? Ik met mijn hoogtegrafiek op de Garmin als kompas, roepend: “Nog even volhouden, we zijn op 1/4^e, 2/3^e, 4/5^e van de beklimming, na de bocht wordt het minder steil, we zijn er bijna!”

Nooit meer klaag je tijdens het wielrennen. Niet tijdens die tocht op Terschelling, op het ‘buitendijkse’ fietspad, waar jouw nog ongetrainde kuitspieren geen partij waren voor de Waddenwind. En ook twee jaar later niet, op de Passo Manghen tijdens de Granfondo waar iedere pedaalslag pijn deed.

Jouw plezier in wielrennen vergroot mijn plezier.

Jouw plezier in wielrennen vergroot mijn plezier. Je spoort me aan om te durven en te doen: een fietstocht maken van meer dan honderd kilometer. Een sporttest ondergaan. Mezelf een nieuwe (veel te dure) wielset gunnen. Afdalen met een actioncam op je helm. Een tijdritstuur uitproberen, gewoon omdat het kan.

Fietsen samen met jou is een feest. Omdat je sportief aan me gewaagd bent (eigenlijk ben je sterker maar dat wrijf je me nooit in). Omdat ik alleen met jou ‘fietsruzie’ kan maken. Omdat ik met jou de leukste fietsdialogen voer:

Wind tegen
Hij: “Pfff!”
Ik, hoopvol: “Even rustig aan doen?”
Hij, opgewekt: “Nee hoor.”

Romantisch cadeau op kerstavond
“Goh, een… hartslagmeter. En… een Garmin… Leuk, bedankt.”
Hij: ben je er niet blij mee?
“Jawel! Maar ik heb toch al een Garmin?”
Grist het apparaatje uit mijn handen: “Maar deze heeft een aanraakscherm en allerlei nieuwe functies. Je kunt er perfect mee trainen, echt heel cool. Hij was heel duur. Als jij ‘m niet wilt…!”

Fietsruzie
Ik: “Heb je haast of zo?”
Hij: “Hoezo?”
“Je ligt de hele tijd een half wiel voor.”
Hij: “Ik volg alleen maar jouw tempo.”
Ik: “Als je harder wilt, zeg dat dan!”
Hij: “Ga gewoon in mijn wiel als je het niet bij kunt houden.”
“Ik wíl niet in jouw wiel!”

Thuis, kijkend naar mijn racefiets:
“Wat is het toch een mooie fiets. Vrouwelijk en ruig tegelijk. Die fiets heeft iets van: Grrr… attack!”

Voor de spiegel:
“Hé, ik krijg kuitspieren.”

Chinees frame
“Zal ik er TLEK op plakken?”

Met een biertje in zijn hand terwijl ik een intervaltraining doe op de Taxc:
“Kom aan, je kunt toch wel meer dan dit?”

Assos
Hij: “Staat je goed.”
Ik: “120 euro, dat vind ik te duur voor zo’n shirtje.”
Hij: “Maar het staat je wel heel goed.”
Ik: “Het is écht veel te duur.”
“Ach joh, koop nou gewoon.”

Viaduct
“Even dit QOM’metje pakken Janneke.”

30 graden 
Ik: “Die mueslirepen op mijn rug zijn veel te warm.”
Hij: “Geef maar hier.”
Ik, na tien kilometer: “Die telefoon is zo warm op mijn rug, ik word er niet goed van.”
Steekt zijn hand uit: “Geef maar hier.”

Sportful Granfondo, laatste afdaling na 200 km
“Heel gek, maar ik voel me een beetje emotioneel.”

November 2014
Ik: “Wanneer moest je ons nou aanmelden voor de Marmotte?”
Hij: “Hmm, even kijken wanneer dat is. O, dat was vorige week.”

Fietsmaatjes
Ik: “Als je met een groep mannen zou fietsen, zou je sterker worden.”
Hij: “Maar dat wil ik niet. Ik wil gewoon met jou fietsen.”

Daarom, mijn lieve Bart, en om allerlei andere redenen, die zoveel meer omvatten, ben jij sinds vorige week niet langer mijn fietsvriendje maar mijn wielerman. Ik heb zin in de toekomst. Dat we samen nog veel fietsavonturen mogen beleven!