10 redenen waarom ik wielrennen geweldig vind

#1 Eindeloos plezier

Heel simpel: koop een racefiets, een setje fietskleding en je bent goed voor jarenlang onbeperkt fietsplezier. Het is zo simpel: pak die fiets, ga erop uit, en geniet! Het kost niets en je krijgt er zo veel voor terug. De seizoenen die elk hun eigen magie toevoegen aan je rit, de omgeving waarmee je je sterker verbonden gaat voelen, de mensen met wie je het plezier van het fietsen deelt…

En dan heb ik het nog niet eens over nieuwe ervaringen, want je kunt met wielrennen zo ver gaan als je wilt. Je eerste beklimming, een toertocht in het buitenland, een koersje: met fietsen ben je nooit klaar, de mogelijkheden zijn eindeloos. Maar in de basis blijft dit wat ik er het mooist aan vind: jij en je fiets, genoeg voor een heerlijke dag.

#2 Prachtig materiaal

Of je nou een racefiets koopt van € 500,- of van € 5.000 euro, trots ben je er zeker op! Met wielrennen gaat een wereld van mooie spulletjes voor je open. Het begint met je racefiets, zeker, maar wat dacht je van een bijpassende helm, fietskleding en raceschoenen? Een fijner zadel of een lichte wielset? Om maar eens wat te noemen.

En komt er een nieuwe fiets? Dan begint het hele verhaal weer van voren af aan, want je wilt natuurlijk wel dat alles mooi met elkaar matcht. Aan deze queeste heb ik al vele uren gespendeerd en ik raak het nooit beu – hé, is dat de bezorger met mijn nieuwe zonnebril?

#3 De beste gesprekken

De beste gesprekken heb je op de racefiets. In de groep of met zijn tweeën, het praat allemaal net wat makkelijker als je samen op pad bent. Of het nou gaat over koetjes of kalfjes of een gesprek over de toekomst, op de fiets lucht je gemakkelijker je hart. “Om nog eens terug te komen op daarstraks…”

Ook irritaties zakken snel naar de achtergrond tijdens het fietsen – maar pas op: fiets je samen met je partner, wees dan beducht voor fietsruzie, bijvoorbeeld over de navigatie. Later weer prima bij te leggen op een terrasje achter een heerlijke trappist – die het allerbeste smaakt na een fietstocht!

#4 Zelfvertrouwen

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik voel me zelfverzekerd op de racefiets. Ik weet wat die fiets doet, en het voelt vertrouwd en natuurlijk om te wielrennen. Als ik op mijn racefiets de straat uitrijd, dan maakt niemand me wat. Het fietsen is een constante geweest in tien jaar waarin van alles veranderde: verhuizingen, een nieuwe baan, een relatie die uitging, een nieuwe liefde…

Als ik de straat uit fiets, maakt niemand me wat

Ik weet nog dat ik lang geleden met flink liefdesverdriet zat, niet zo positief over mezelf dacht en een eind ging wielrennen. Na een tijdje zakte het bedrukte gevoel. Ik kreeg het lichte gevoel weer dat voor mij zo hoort bij fietsen, en dacht: ik ben wél een leuke partij, want ik wielren!

#5 Goed in vorm

Voortbordurend op de vorige reden: door fietsen kom je mentaal én lichamelijk lekker in je vel. Het zorgt voor een sterke basisconditie waar je al snel weer op verder kan bouwen. Tegelijkertijd is wielrennen niet zo belastend voor je gewrichten. Je kunt het zo zwaar of licht maken als je zelf wilt.

Voor mij is wielrennen een ideale manier om fit en op gewicht te blijven. Van nature kom ik niet zo gemakkelijk aan, maar tien jaar fietsen draagt daar zeker aan bij. Ik vind het ook een fijne gedachte dat ik later, na mijn 65ste, misschien wel nog steeds op de racefiets kan stappen! Om me heen zie ik voorbeelden genoeg, zoals mijn vader. Een leven lang wielrennen = een leven lang fit!

#6 Fietsvrienden

Dit is nog maar een vrij recente ontwikkeling voor mij. Want gedurende de eerste acht jaren dat ik fietste, heb ik mij nooit gemengd in de online community van wielrenners. Door Zijwielrent.nl heb ik kennis gemaakt met die community en dat blijkt een hele levendige club van liefhebbers te zijn!

Binnen de kortste keren leer je veel gezellige mensen kennen, die je vervolgens steeds weer terugziet bij toertochten en trainingsritten. Ontzettend leuk vind ik dat. Daarnaast is rondom de ‘koffieritjes’ van café Moeke Ginneken hier in Breda een hele enthousiaste fietsclub ontstaan, die ik inmiddels ook wel vriendenclub durf te noemen! Het is een van mijn mooiste fietscadeaus.

#7 Instant relativeringsvermogen

Als je, zoals ik, dingen niet altijd even makkelijk loslaat, dan is wielrennen een uitlaatklep vanjewelste. Sprint maar eens een viaductje op, dit geeft je een instant relativeringsboost. Soms vertrek ik met een hoofd vol cirkelredeneringen van huis. En in het ergste geval gaat er nog wel eens een uur fietsen overheen voordat dit zakt – maar dat zijn uitzonderingen.

Uiteindelijk neemt de wielrenners-state of mind het over. Dan ben je alleen nog maar gefocust op je spieren, de wind, de afstand tot je fietsmaatje, het aantal kilometers, je cadans, de route… Zo ontzettend anders dan redeneren en creëren achter de laptop!

Uitrusten op de bank na een intensieve wielerrit, niets is ontspannender

Altijd kom ik in een hele andere stemming thuis na een paar uur fietsen. Ontspannen, lichter, relaxed. De dilemma’s waar ik mijn gedachten niet vanaf kon houden, zijn naar de achtergrond gedrongen. Behapbaar, minder onoverzienbaar en vooral ook minder belangrijk.

En het effect houdt langer aan. Want er is geen ontspannender staat van zijn, dan de uren na een intensieve wielrenrit. Op de bank, in mijn comfortabele kleding, verder niets hoeven dan uitrusten. Tussen mijn oren ben ik dan ook rustig. Dat is echt balsem voor mijn ziel.

#8 Kennis van je omgeving

Laatst nog fietste ik van Rhenen terug naar Breda en was ik voor de zoveelste keer verbaasd: waren we echt maar achttien kilometer van huis? Nooit eerder gefietst! Op de racefiets leer je je eigen omgeving pas echt kennen. Samen met mijn vader heb ik alle bospaadjes in de Kempen uitgeplozen.

Mijn man Bart rolde de eerste jaren dat hij zijn racefiets had, van de ene verbazing in de andere als we gingen fietsen. Landweggetjes rondom Breda waarvan hij het bestaan nooit had vermoed, openbaarden zich.

Na mijn verhuizing naar Breda in 2012 heeft vooral het wielrennen me geholpen om hier sneller te wortelen. Ik kende de omgeving nog niet maar had al snel mijn favoriete routes: het fietspad langs de Mark, de weg naar Dorst, de Slingerdreef die eindigt in een soort steppegebied… Mijn nieuwe woonplaats begon zo al snel ‘eigen’ te voelen.

#9 Sterke verhalen

Wie de Marmotte heeft uitgereden, de Mortirolo heeft beklommen of de QOM op de Cauberg op haar naam heeft staan, heeft een leven lang opscheprechten, ha ha.

Wielerlatijn is niet voor mij weggelegd, maar ik heb inmiddels wel mijn portie sterke verhalen.

Wat te denken van die keer dat Bart en ik in een drukke Italiaanse verkeerstunnel terechtkwamen waar fietsers niet welkom zijn? De afdaling van de Galibier in een hoosbui? Hagel tijdens de AGR 2016, waardoor Bart zo verkleumd raakte dat hij niet meer kon schakelen? Mijn racefiets die tien minuten vóór de start van de Marmotte nog uit elkaar lag? Of afgelopen zondag nog, toen we vol tempo afdaalden in de Voerstreek en na de bocht ineens hekken aantroffen op de weg?

Op het moment is het niet altijd leuk, achteraf heb je wel weer wat te vertellen. Fietsen, het kán soms spannend zijn. Goedschiks of kwaadschiks, je maakt in elk geval wel wat mee. En het loopt meestal goed af.

#10 Fantastische grensverleggende ervaringen

Uiteindelijk kun je met wielrennen ontzettend gave dingen beleven. Een hele dag kilometers vreten, bovenin een wielerbaan fietsen, een Alpencol beklimmen…

Gaandeweg leer je enorm veel bij over training en je eigen lichaam. Bij mij is dat de afgelopen jaren heel hard gegaan, op deze blog kun je er alles over lezen. Van de Granfondo Sportful en de Marmotte tot de Red Bull Kop over Kop race… Met dit jaar mijn grootste sportieve uitdaging tot nu toe: The Ride van de Stelvio naar de Cauberg in acht etappes.

Ik vind die fietstocht een fantastisch vooruitzicht. Wat heb ik er zin in om terug naar de Stelvio te gaan en samen met 250 andere fietsfanaten die reis af te leggen!

Ik heb uiteindelijk geen doel of challenge nodig om te wielrennen

The Ride is natuurlijk een enorme stok achter de deur om te trainen en kilometers te maken. Zo heb ik mijn eerste 200 kilometer lange rit van het jaar er alweer opzitten en tot dusver 2.600 kilometer gefietst. Dat voelt goed, het is leuk om fit te zijn zo vroeg in het seizoen.

Toch blijft dit een bijkomstigheid. Ik heb uiteindelijk geen doel of challenge nodig om te wielrennen. Fietsen is voor mij iets heel fundamenteels. Gewoon mijn rondjes rijden van huis uit; vijftig, zestig, zeventig kilometer; alleen of mijn vader, Bart of fietsvrienden. Dat is waar ik het allermeeste van geniet en ik hoop dit nog vele tientallen jaren te kunnen blijven doen. Omdat ik wielrennen gewoon ontzettend leuk vind!