Eveline deelt haar verhaal over hoe zij aan haar eerste racefiets kwam, wat ze graag had willen weten vooraf.
Rode wijn!
Hoe ik op een racefiets ben gekomen? Tijdens een informeel gesprek met een fietsende collega! Ik kon de oude racefiets van zijn vrouw wel krijgen, ruilen voor 2 flessen rode wijn. De beste deal ooit! Racefiets opgehaald, rode wijn afgeleverd, met fiets meteen door naar de fietsenmaker, waar de werkplaats inrichting al 80 jaar ongewijzigd is. Je kon er ook terecht voor een moertje, een schroefje, Karel had altijd wel wat losse delen liggen. Hij heeft de racefiets wat gepimpt. Ik kon op pad. De eerste rit al onhandig uitgeklikt, schaafplekken en blauwe knie, maar wat heb ik genoten op de racefiets. Het fietsen ging steeds verder, steeds wat harder. Maar ook: steeds meer pijntjes waar je ze niet wil hebben. Stug doorzetten, met de grote mannengroep mee. Het echte werk. Handig ook wel, ik leerde al snel dat ik geen kopwerk hoefde te doen, ik had als enige dame het beste plekje in de groep. Stoere mannenhanden hielpen mij met lekke banden, een duwtje in de rug. Ja zeg, dat moet ik zelf ook kunnen!
Mijn dames pijntjes kon ik natuurlijk niet in deze groep vertellen. Dacht ik altijd. Na een paar maanden kocht ik een andere fiets, een weet-ik-veel hoeveelste hands, uit de verhuur, een echte Bianchi. Een investering van wel 300 euro! Wauw, ik kon nog harder! Makkelijker! Maar de pijn onderaan werd niet minder, na een fietsrit stond ik te janken onder de douche. Totdat die fietsenmaker uitlegde dat je ook goed moet ‘passen’ op je fiets. Ik paste wel, maar het moest beter. Bikefitting, nóóit van gehoord…Na die bikefit werd het fietsen pas echt leuk! Deze ervaring had ik niet willen missen, ik heb flink geleerd van mijn impulsieve acties. Wat ik had willen weten voordat ik begon:
1. Een fiets is maatwerk
2. Pijntjes hoeven niet
3. De financiële leegloop
4. Bandjes wisselen
5. Het is verslavend leuk!
