Laatste update: 21 december 2020
De Gavia is even beroemd als berucht. Legendarisch is de Giro van 1988, toen de renners in sneeuw en vrieskou op de top kwamen. De pas is vaak tot in juni gesloten wegens de grote sneeuwval. Geen klim om te onderschatten dus.
Johan van der Velde komt als eerste boven aan op de Gavia tijdens de Giro van 1988.
Klim van 16 kilometer
Van sneeuw is geen sprake als Bart en beginnen aan onze beklimming van de Gavia. We naderen de pas vanuit Ponte di Legno. Het is heet, vooral tussen de bomen. De klim is bijna 16 kilometer lang en telt 1319 hoogtemeters, volgens Klimtijd.nl.
De exercitie valt me zwaar. Niet de eerste paar kilometers, die zijn heel mild. Maar vanuit het dorpje Sant’Apollonia wordt de klim ineens serieus steil.
Grafiek van het hoogteprofiel van de Gaviapas, gemaakt door Klimtijd.nl.
Stijgingspercentage Gavia
Het wordt ook niet meer makkelijker. Het gemiddelde stijgingspercentage schommelt 13 kilometer lang tussen de 9% en 12%, met een paar minder steile stukken als uitzondering. Het eerste stuk tussen de bomen vind ik bovendien visueel niet zo interessant.
Hier krijg ik het ‘dak van de wereld’-gevoel.
Dat verandert gelukkig halverwege, voorbij de boomgrens. Hier krijg ik het ‘dak van de wereld’-gevoel.
Het wegdek is gehavend, links van me is een diep dal met besneeuwde bergtoppen. Een vangrail langs de smalle weg is er niet. Er zijn ook weinig auto’s en motoren, in tegenstelling tot op de populaire Stelvio. De Gavia voelt ongerept.
Het Lago Negro aan de zuidzijde van de Gavio. Op de top ligt het grotere Lago Bianco.
Om toegang te krijgen tot het laatste stuk naar de top, moeten we door een koude, ijzig koude tunnel van pakweg 500 meter. Het is ronduit naargeestig en ik ben blij met mijn windstopper en fietsverlichting.
In de tunnel, toegangspoort tot de top van de Gavia, is het ijzig koud en aardedonker.
De Gavia ontplooit haar grimmige schoonheid in volle glorie
Zodra ik de tunnel uit kom, ontvouwt zich een nieuwe wereld van een grimmige schoonheid. Links beneden een azuurblauw meer, het Lago Nero. Rechts van me een bergwand met een waterval. En haarspeldbochten, altijd meer haarspeldbochten.
De laatste bocht vóór de top van de Gaviapas.
Strakblauwe lucht botst op een landschap van sneeuw en rotsblokken.
Het gaat deze laatste kilometers met 11% gemiddeld omhoog. Ik ben moe, heb geen motivatie om diep te gaan. “Ga maar vooruit, ik zie je op de top”, zeg ik tegen Bart. Het maakt me niet uit, het uitzicht is zo prachtig.
Wat een natuurgeweld, ik weet niet wat ik zie. Strakblauwe lucht botst op een landschap van sneeuw en rotsblokken. Een dankbare reden om in de remmen te knijpen en gewoon eens goed te kijken.
Op de top van de Stelviopas bij Rifugio Bonetta, naast een groep Poolse fietsers.
Op mijn gemak rijd ik het laatste stukje omhoog naar de top, waar Bart op me wacht. Ik zak bij herberg Rifugio Bonetta onderuit in een leunstoel, bekijk de weg die ik zojuist gekomen ben, en geniet.
Nb. De afdaling van de Gavia naar Bormio is schitterend. Je passeert Lago Bianco en fietst langs een vallei met brokken steen af: rauwe schoonheid. Bekijk mijn beklimming van de Gavia (én een milde kant van de Mortirolo) op Strava
Volg deze blog©Zijwielrent.nl
