Doel van de rit, die we starten met de wind op kop, is Geertruidenberg. Een schilderachtige plaats die als eerste in Nederland het stadsrecht verwierf.
Stevige wind
In het begin gaat het goed. We fietsen tussen 25 en 30 kilometer per uur. De wind laat af en toe met een ruk weten dat ‘ie er is. Een slecht voorteken, want dat betekent dat hij vooral achter ons zit. We fietsen in oostelijke richting en de omgeving wordt steeds kaler. Pittoresk Brabants coulisselandschap maakt plaats voor Zeelands aandoende polders.
Ik verheug me op het terras dat we dadelijk ongetwijfeld tegenkomen. Mijn maag voelt leeg aan.
Op ongeveer een kwart van de route ineens een verrassing: we moeten het water over. Achter ons stopt een koppel dat ook aan het wielrennen is. Zij heeft een Sensa racefiets, dat merk kende ik nog niet. Ik heb vandaag al veel vrouwen op de racefiets gezien. Het worden er ieder jaar meer, lijkt wel.
Lege maag
Op het pontje eet ik alvast een banaan, me verheugend op het terras dat we dadelijk ongetwijfeld gaan tegenkomen. Mijn maag voelt leeg aan.
We fietsen nog even lekker door met de wind in de rug en van opzij. Daar ligt mijn terras! Gezellig is het niet, pal naast een drukke weg. Mijn vriend ziet het niet zitten: “Er komt zo vast nog een ander terras”. Nou, ok, we fietsen nog een stukje door.
Hier heeft de wind op gewacht. Als een verdediger gaat hij voor ons liggen.
Daar krijg ik spijt van. Na een aantal kilometers draaien we een landweggetje op, dwars door een aaneenschakeling van kale velden. Hier heeft de wind op gewacht. Als een verdediger gaat hij voor ons liggen.
Zij aan zij ploeteren we met 22 kilometer per uur over het weggetje heen. Vaag in de verte is de Amercentrale in Geertruidenberg te zien. Daar moeten we heen. Wat is dat nog ver weg!
Klein verzet
Met een klein verzet op mijn binnenblad fiets ik naast mijn vriend. Mijn benen beginnen pijn te doen. Deze krachtinspanning zijn ze niet meer gewend. Ik wil rusten en eten, maar een terras is in geen velden of wegen te bekennen.
Het is als de laatste pomp op de snelweg in het buitenland. Was je nou toch maar gaan tanken.
Eindelijk komen we aan in een dorpje. Het is er akelig stil op straat. Dit zal toch zeker niet zo’n christelijk dorp zijn waar op zondag niets gebeurt? We fietsen naar de kerk en constateren dat er van de mooie Brabantse traditie van een dorpscafé hier geen sprake is.
Het is toch ongelooflijk. Het is als de laatste pomp op de snelweg in het buitenland. Was je nou toch maar gaan tanken.
Volhouden
Er zit niets anders op dan vol te houden. Ik verbijt het zuur in mijn spieren en focus me op de Amercentrale. De weg gaat er recht naartoe en toch schiet het voor geen meter op.
Waarom doe ik dit eigenlijk, denk ik bij mezelf.
Dan is daar eindelijk – Eindelijk! Het bordje Geertruidenberg. Op de markt een krans van gezellige, zonnige terrassen. Wat ben ik blij te kunnen zitten.
We bestellen vlaai met veel slagroom. En een glas bier, om toch nog het gevoel van een ontspannen middag te krijgen.
“Waarom doe ik dit eigenlijk”, denk ik bij mezelf, kijkend naar de mensen die al uren heerlijk op dit terras vertoeven. Sommigen zitten zelfs in hun zomershirt, helemaal at ease. Terwijl ik hier zit te bibberen, mijn benen verontrustend zeer doen, en – ik wil er niet aan denken – we nog 30 kilometer terug moeten naar huis.
Rosébier en gebak smaken wel tien keer beter als je jezelf net helemaal leeg hebt gefietst.
Volg deze blog
