Laatste update: 20 januari 2017
De hele winter heb ik niet gefietst, minstens al vier maanden niet. Hooguit een keer op de Tacx gezeten. Weg conditie, weg spieren. De drempel om weer te gaan wielrennen, wordt steeds hoger.
Vier dagen carnavallen is nou niet bepaald de beste voorbereiding voor een rit.
Wat als ik niet vooruit kom, niet tegen de wind op kan en word ingehaald door een elektrische fiets? En kom ik wel verder dan tien kilometer? Vier dagen carnavallen is nou niet bepaald de beste voorbereiding voor een rit.
Naar buiten
Bijna besluit ik om niet te gaan. Maar ineens breekt de zon door. Wat zit ik hier nog binnen, naar buiten moet ik! Anders fietst de overbuurvrouw, die pas is begonnen met wielrennen, mij binnen de kortste keren fluitend voorbij.
Langs de rivier de Mark over de Belgische grens, even buiten in Breda.
We pompen de banden op en na de nodige praktische voorbereidingen (waar lagen ook alweer die overschoenen) zijn we op weg. Wat is het heerlijk om de zon en de wind weer op mijn gezicht te voelen. Om te sturen en te trappen. Naast me zit mijn vriend te lachen, ook hij heeft het wielrennen gemist.
Zo voelde dat ook alweer, de verzuring in je kuiten, het lome gevoel
Er staat een straffe wind en op sommige stukken komen we niet boven de 23 kilometer uit per uur, met moeite! Doorduwen, bijna aan het einde van die lange dijk, bijna uit de wind. O ja, zo voelde dat ook alweer: de verzuring in je kuiten, het lome gevoel als je krachten wegvloeien.
Moe en stijf komen we thuis. Verlangend naar een hete douche als beloning en daarna welverdiend relaxen.
Wielrennen zo vaak het kan
De kop is eraf, de winterslaap is over. Vanaf nu gaan we wielrennen wanneer het maar kan, in het weekend en binnenkort ook ’s avonds. Met als uitdaging de Sportful Granfondo op 21 juni 2015, een dagtocht van 204 kilometer met 5.000 hoogtemeters in de Dolomieten. Maar nu eerst genieten van dit voldane gevoel – mét bilspierpijn.
Volg deze blog©Zijwielrent.nl
