Ik (wielrenster) heb een man ingehaald, nou en?
NRC Next schreef er laatst nog over: “Voor vrouwen is het de ultieme wraak op alle neerbuigende en seksistische opmerkingen die ze te horen krijgen als ze wielrennen.”
Neerbuigende opmerkingen? Ik kan me voorstellen dat vrouwen die op hoog niveau fietsen, hier ervaring mee hebben. Zo twitterde Marijn de Vries dat ze tijdens het fietsen door nijdige mannen van de weg is geduwd en in het gezicht is gespuugd. Ook hebben wielrennende vrouwen in het verleden het nodige naar hun hoofd geslingerd gekregen.
Neerbuigende opmerkingen? Ik heb nooit gemerkt dat mannen het irritant vonden dat ik fietste.
Maar ‘gewone’ recreanten anno nu? Ik heb nooit gemerkt dat mannen het irritant vonden dat ik fietste. Ik werd altijd vriendelijk begroet door andere wielrenners. Ook wanneer ik iemand inhaalde. Soms ontstond zelfs spontaan een leuk gesprek of werd een roulerend fietsgroepje gevormd. Ik herken die wraakgevoelens dan ook niet.
Chantal van Tol fietst gewoon met de mannen mee.
Voor mij is het wielrennen altijd een vrije sport geweest, een hobby die vooral door mannen beoefend werd maar waarin ik me welkom voelde. De strijd die vrouwelijke wielrenners met mannen aangaan, ook al is die misschien ludiek bedoeld, kan ik daarmee niet rijmen.
Door het inhalen van de man als ultieme triomf te zien, plaats je jezelf vrijwillig in de underdogrol.
Ik vind het onsportief en kinderachtig om een medewielrenner te gaan inwrijven dat je hem hebt ingehaald.
Misschien is diegene wel gewoon een rustige duurtraining aan het doen. Of heeft hij een blessure of gezondheidsprobleem waardoor hij niet zo hard kan, of heeft hij net 150 kilometer achter de kiezen. Of misschien is hij inderdaad wel niet zo snel als jij. Kan fijn zijn voor jou om te weten, als je daar zelfvertrouwen van krijgt. Maar om daar nou een heel verhaal van te maken…
Waarom laten we elkaar niet gewoon in onze waarde en genieten we ieder op onze eigen manier van het wielrennen? We zijn gelijk, dus moeten we elkaar ook zo behandelen. Door het inhalen van de man als ultieme triomf te zien, plaats je jezelf vrijwillig in de underdogrol. Dat is geen emancipatie maar een stap terug.
Volg deze blog
Gelukkig, ik was al bang dat ik een uitzondering was, omdat ik de ‘gechickt’ stickers die sommige vrouwen op het achterwerk van de man plakken die ze inhalen, tig stappen te ver vind gaan.
Ik fiets graag samen met mannen en vind het belachelijk om zo met je sportgenoten om te gaan. Vooral je laatste zin kan ik me zeer in vinden!!
Goed stuk! Helemaal met je eens.
Ik ben het helemaal met je eens, geen termen gebruiken als gechickt enzo maar gewoon meefietsen en niet zeuren. De ene keer haal je in de andere keer wordt je ingehaald, of dit nu door een man of vrouw is. Column van Thomas Braun in de laatste fiets was ook erg goed.
Helemaal mee eens Janneke! Ik merk dat je als dame op de fiets juist vriendelijker wordt begroet dan als man zijnde, of de medemens loopt of fietst zichzelf haast omver omdat diegene zover omkijkt om ons na te blijven kijken. Ik en een vriendin beleven iedere zondag weer iets grappigs.
Ik fiets ook graag met mannen, al is het voor de nuchtere mannenpraat. Bij mijn oude toerclub werd ik vaak op handen gedragen. Al mocht ik in de finale wel mooi dat gat dicht rijden, want dat kon ik prima.. de schoften 😉 maar ik had niet anders gewild!
Prima, maar als je zoiets meemaakt als Marijn heeft meegemaakt, piep je wel anders.
Dag Boudewijn, dank voor je reactie. Ik denk dat wat Marijn heeft meegemaakt, geen regel maar een uitzondering is, in de competitieve regionen van de sport. Waarmee ik niet wil zeggen dat het niet erg is wat zij heeft ervaren. Dat is walgelijk en zou geen vrouw mogen overkomen. Maar met dit verhaal wil ik afstand nemen van de beeldvorming, met name in de media, dat kleinerend, vijandig gedrag van mannen tegen wielrensters schering en inslag zou zijn in de wielersport. Ik fiets nu negen jaar (recreatief weliswaar) en heb zoiets nooit meegemaakt, alleen maar leuke ervaringen. Tegenover de negatieve verhalen mag dat ook wel eens gezegd.
Ik vind gewoon, dat is mijn punt, dat mannen ergens tegen moeten kunnen. Tegen een geintje bedoel ik dan en die stickers met ‘gechickt’ vallen daar voor mij onder. Ik ben met hardlopen weleens gechickt (het woord moest nog uitgevonden worden toen). Toen ik aan de finish uitgewoond over de omheining hing, werd ik verbaal nog even flink getreiterd. Ook een paar vriendinnen van haar kwamen nog even wat zout in de wond strooien. Toen ik weer enigszins bij zinnen was, heb ik haar gefeliciteerd en haar bedankt dat ze me naar een PR op de tien kilometer gesleurd had. Kon ze wel waarderen. Enig incasseringsvermogen helpt erg!
Hoi Boudewijn, grappig verhaal! En ik snap je punt. We moeten het ook allemaal niet te serieus nemen. Maar voor mij is dat hele man/vrouw gedoe gewoon een non-issue, vandaar dat ik niets heb met zulke stickers. Maar als iedereen op zijn/haar eigen manier van de sport geniet, ben ik al lang blij!