In het rood op 20%: ode aan de Ardennenklim

Een stijgingspercentage van meer dan 20% is geen uitzondering in de Ardennen. Maar een waarschuwing vooraf ontbreekt meestal. Vaak weet je niet wat je kunt verwachten. Welk gezicht heeft deze beklimming? Is het een gemene, een valse? Aan de huizen en bosjes onderaan de klim kun je weinig aflezen. Duikt de weg een dichte begroeiiing in, dan mag je je vasthouden. Onder het dichte bladerdek wacht je een strijd tegen de zwaartekracht. Maar ook middenin een woonwijk, omringd door rode voorgevels, heb ik al eens mijn tanden mogen zetten in ruim 20%.

Vóór me verrijst in de schaduw van het groen een muur van asfalt. Dit is serieus intimiderend. Ik schakel terug en ga staan. Gewoon eraan beginnen. Al snel stijgt het stijgingspercentage naar 20% en daar blijft het niet bij. Een fractie van een seconde voel ik mijn voorwiel een stukje van het wegdek komen. 

Onbekend maar niet mild

Aan haarspeldbochten doen ze liever niet in de Ardennen. Meestal gaan de klimmetjes recht omhoog. Zo, pof, tegen de helling aan. Soms zie je fietsers zelfs omvallen. In Zuid-Limburg was zo’n heuvel al lang een klim van naam geweest, roemrucht zoals de Keutenberg of de Eyserbosweg. In de Ardennen geen tromgeroffel, daar krijg je ze gewoon voor je kiezen. Al hebben ze ook in de Ardennen hun legendarische beklimmingen. De Stockeu, La Redoute, de Côte de Wanne… Beklimmingen met een dieprood hoogteprofiel. De namen alleen al boezemen ontzag in.

Op het bordje in de straat aan mijn linkerhand staat ‘Stockeu’. Voor Bart reden om alarm te slaan. “Dat is de Stockeu, dat is een hels ding.” Hij heeft er van alles over gehoord: “Dat hij hels zou zijn, en steil, en dat je erop kapot zou gaan. Een muur van 21%.” Bij de voet staan we te twijfelen: zullen we erop gaan?

De beklimmingen zijn trouwens, hoe venijnig ook, soms van een sprookjesachtige schoonheid. Zoals Côte de Brume Sud, deel van de Route Sommets (aanrader!). Vanuit het dennenbos fiets je zo het open veld in, met boomhutten en een vredig bankje op het einde. Een echt kabouterweggetje. Je zou ervan genieten, ware het niet dat je een hartslag van 180 hebt.

Het gaat lang door

Een Ardennenklim gaat altijd nét wat langer door dan je verwacht en vaak gaat er nog een schepje bovenop. De Gulperberg in Zuid-Limburg is een gemene klim, inderdaad, maar na tweehonderd meter is de ellende voorbij. Zo niet bij een klim als de Voie des Chars bij Chaudfontaine. Die heeft een stijgingspercentage van gemiddeld 10,5% (maximaal 22%) en is 1,3 kilometer lang. Wie hoopt op verlichting, komt bedrogen uit.

Mijn racefiets verheft zich onder me. Tussen de pedaalslagen kom ik bijna tot stilstand. Mijn ademhaling klinkt schurend, alsof die uit twee kelen komt. Hoopvol kijk ik omhoog. Hoe lang duurt deze klim nog? Zou het na die bocht gedaan zijn?

Je bent niet alleen

Van de witgekalkte namen op de weg tot de andere wielertoeristen die omhoog zwoegen: je bent niet alleen in de Ardennen. Velen gingen je voor en velen zullen nog volgen. Die gedachte is inspirerend.

Puffend klik ik uit en ga over mijn stuur hangen. Aan beide kanten van de weg staan fietsers uit te blazen. We wisselen een blik van verstandhouding uit: zo, dat was me er één. Tien minuten lang ben ik in een andere wereld geweest. Geen things to do, geen plannen in mijn hoofd. Niets anders dan overleven op een schitterende, steile Ardennenklim.

Volg deze blog