Dat vroegen heel veel vrienden, collega’s en bekenden mij toen ik ze vertelde dat ik de Alpen Marmotte en de cinglés Mont Ventoux op de Tacx[1] had gefietst.
Beide cyclo’s zijn fietsmonumenten en veel fietsers zien dit als een ultieme uitdaging. Zo pak je met de Alpen Marmotte 4 Alpen reuzen mee waaronder de Alpe d’Huez. Maar Janneke heeft daar een veel spannender verhaal over geschreven, zelf twee verhalen. Een andere uitdaging die veel fietsers op hun wensenlijstje hebben staan is het vanaf 3 zijden beklimmen van de Mont Ventoux. Maar voor deze ervaring kan ik je het artikel van Janneke zelf aanraden.
Maar wat bezielt iemand om de Alpen Marmotte -die 177 km lang is en 5000 hoogtemeters telt- op een stationaire Tacx op zolder uit fietsen? En waarom doet ik dit een maand later nog een keer om de Mont Ventoux vanaf de drie kanten te beklimmen? Het totaal van die drie klimmen op de Mont Ventoux is 144 km en 4400 hoogtemeters.
Ik neem jullie mee in mijn verhaal waarom ik deze cyclo’s op de Tacx wilde doen en hoe ik dat heb gedaan. Tot slot wil ik met jullie delen waar ik tegen aan liep bij het uitvoeren van deze uitdagingen. Want misschien wil jij -om wat voor reden dan ook- een uitdaging aangaan die lijkt op die van mij. Ik gun je namelijk het plezier waarmee ik dit heb voorbereidt en uitgevoerd!
Vanaf 2015 doe ik aan het eind van het jaar, zo rond de jaarwisseling iets geks op sportief gebied. Vaak waren dat hardloopuitdagingen maar nu wilde ik een fietsuitdaging. Ik heb sinds november 2021 een Tacx en daar staan ook de bergroutes van de Alpen Marmotte op. Inclusief hoogtemeters. Daarnaast kreeg ik het artikel van Zijwielrent over de Alpen Marmotte ook niet uit mijn hoofd. Tot slot wilde ik weten wat er zou gebeuren als ik ca. 10 uur lang non stop op de Tacx zat. Zou ik stuk gaan? Waar zou het pijn gaan doen? Zou ik mij gaan vervelen?
Het is 30 december vorig jaar: Ik sta om 06:50 op en begin gelijk te stuiteren! Vandaag ga ik op de Tacx de Alpen Marmotte rijden! Mijn trainingen waren afgerond, ik had getaperd en de hele opstelling stond klaar. Ik kon beginnen! Heerlijk zo’n eind fietsen.
Op de foto is de opstelling te zien. Ik heb mijn fiets op zolder gezet vanwege het uitzicht, vanwege de rust en om de zeer praktische reden dat het i.v.m. corona ook mijn thuiswerk plek is. Rechts van mij had ik een statafel staan met daarop een laptop voor het internet, ik kon het nieuws volgen, comments op Strava lezen, etc. Ook stond daar mijn muziekbox en mijn telefoon. Tot slot had ik de gelletjes, de energierepen, thermosfles met koffie en sportdrank staan. Achter de laptop had ik een vuilnisbakje staan omdat ik de verpakkingen etc. netjes wilde opruimen. Op de fiets hangt een grijze handdoek. Die hangt op zijn beurt op een speciaal op maat gemaakt badstoffen driehoek. Die zit met klittenband vast op mijn stuur en met een elastiek vast aan mijn zadelpen. Zonder die handdoek roesten de stalen onderdelen door mijn zweet heel snel weg. Verder zie je nog twee beeldschermen, op het grote beeldscherm was de route te zien en op het kleine beeldscherm draaide de Tacxsoftware. Ik maakte gebruik van een Tacx flux s met aparte Ant+ antenne. Ik heb de antenne op de grond geplakt zodat het bereik optimaal was. En zoals te zien: veel handdoeken.
23 november 2021: Vanuit mijn triathlon ervaring voel ik mij het meest comfortabel bij het uitvoeren van een trainingsschema. Het schema van de Alpen Marmotte zou van medio november 2022 tot 30 december 2022 lopen.
Hierboven zie je mijn schema. Let op: ik ben een getrainde triatleet. Dat betekend onder andere dat ik een basis heb op het gebied van duursporten. Dit schema is dus op mij ingericht en geldt daarom alleen voor mij. En niet voor anderen! Ik heb ongeveer 750 km gefietst als voorbereiding en dat is veel te weinig als jij een minder brede basis hebt in het duursporten. In dit artikel wil ik je vooral meenemen in mijn avontuur en daarom wil ik niet te technisch worden hoe en waarom dit trainingsschema in elkaar steekt zoals die in elkaar steekt. Het is gebaseerd op gepolariseerd trainen. Dat betekent in een notendop dat je korte heftige trainingen doet op heel hoge hartslag en voor de rest alleen maar langdurende trainingen doet op zeer lage hartslag. De verhouding in tijd tussen die twee type trainingen moet ongeveer 80-20 zijn. Dus van de totale trainingstijd moet 80% van de duur doorgebracht worden op lage hartslag en 20% van de totale duur op heel hoge hartslag. Misschien dat ik nog eens kan uitleggen hoe dit precies in elkaar steekt maar dat voor later.
Het trainingsschema heb ik gevolgd en de langste training bestond uit een rit van 6 uur op de Tacx waarbij ik een beklimming van ruim 2700 hoogtemeters deed in Tenerife. Mijn hartslag mocht niet te hoog oplopen. Ik wilde hier niet zozeer mijn conditie testen maar wel het effect van lang stilzitten op de Tacx ondergaan. Eventuele ongemakken kan ik dan tijdig oplossen. Na afloop van deze rit concludeerde ik dat er geen showstoppers waren. Ik kon door!
Verder wilde ik geen verassingen onderweg en heb een draaiboek gemaakt van de dag. Ik wist namelijk niet hoe lang ik erover zou doen. Ik ben dus op zoek gegaan naar snelheden die je haalt op beklimming. Ik heb eerst de verschillende hellingspercentages bekeken en op internet naar ervaringen van andere fietsers gekeken. De beste tip, zo bleek achteraf, was van een organisator van een georganiseerde reis naar de Alpen Marmotte: hij adviseerde kalm aan de doen op de Glandon en de Telegraphe. Bij alle bergen had ik drie snelheidsvarianten doorgerekend omdat ik geen ervaring heb met zulke bergritten. Ik wist niet hoe snel je deze bergop fiets en hoe snel het dalen gaat. Ik ben te rade gegaan op het triathlonforum. Mijn aannames klopte redelijk zo bleek uit de antwoorden: ik had een variant gekozen van 12 km/h gemiddeld klimmen en een variant van 13 km/h gemiddeld. Bij dalen en de vlakke delen hanteerde ik een zelfde soort varianten: een van gemiddeld 25, 28 en 30 km/h. Ik deelde de snelheid door de afstand en dan krijg je drie verschillende scenario’s. Dit is op de foto te zien aan de 3 kolommen. Verder gaf ik mijzelf nog wat aanwijzingen die ik trouw opvolgde: drinken, even op de pedalen staan en eten. Ik weet van mijzelf dat ik op lange duurtochten zo verschrikkelijk diep in de endorfinetunnel kan raken dat ik de meest simpele acties niet meer kan uitvoeren. Ik had dit draaiboek ook naast de fiets opgehangen zodat ik er op kon kijken
30 december 15:49 uur: Ik start het laatste filmpje van vandaag. Dat is de beklimming van de Alp d’Huez. De enige berg van de Marmotte die ik in het echt nog nooit heb gezien. Ik heb de vorige 3 bergen op gemiddeld 200W omhoog proberen te rijden. Bij de Alpe d’Huez zal ik dat niet veranderen. 200W voelde comfortabel zwaar. Het tempo dat je doet hijgen maar urenlang kan volhouden.
Eind december binnen fietsen betekend ook de top2000 op de TV. Dat leidde wel af en was gezellig.
Maar dat is het enige positieve. Mijn voeten branden. Alsof ze in brand staan. Ik wiebel mijn voeten en probeer te in mijn schoen te kantelen naar de minst zere plek. Mijn zitbotjes zijn gestopt met protesteren en hebben besloten de handdoek in de ring te gooien: ik sta om de 5 minuten op mijn pedalen of ik ga rechtop zitten om net even een andere houding te hebben. De zenuw die we als kind het telefoonbotje noemde is voortdurend in gesprek en dat zorgt voor pijnscheuten als ik mijn handen anders op het stuur leg. Mijn hoofd is rood van de schuurplekken van de handdoeken. 9 uur lang het zweet van je voorhoofd vegen: daar is mijn tere babyhuidje niet tegen bestand. Later die avond smeerde ik er Aftersun op.
30 december 16:24: Het vliegwiel van de Tacx zoemt hypnotisch. De ketting lijkt van beton en de tandwielen van chocola. Ik zit inmiddels in het schemer naar buiten te kijken. Het ergste van alles is dat ik wat achterloop op mijn snelste schema. Ik voel de strop om mijn nek strakker en strakker worden. Ik wil niet zo iemand zijn de Alpen Marmotte in 16 uur rijdt en de bezemwagen in zijn achterwiel voelt. De paniek neemt toe. “Waar ging het fout?” mompel ik. De eerste 2 bergen liep ik ver voor op schema, zo’n 20 minuten. Tijdens de beklimming van de Alp d’Huez klik ik koortstachtig op de activiteiten in Strava om te kijken waar het op de derde berg, de Galibier, misging.
Omdat ik ook niet meer heel helder ben gooi ik tijden, hoogtemeters en allerlei cijfers door elkaar en raak ik gefrustreerd. Ook de heftigheid van het klimmen van de Alp d’Huez valt tegen. Het doet de andere drie beklimming als makkelijk lijken in mijn herinneringen. Mijn mantra: “jij wil dit, jij hebt hiervoor gekozen” herhaal ik. Dat helpt altijd als ik het zwaar heb. Ook nu helpt het weer. Maar het blijft zwaar aanvoelen terwijl het hellingspercentage hier maar 6,6% is. Ik kuch (geen corona) en laat het gevoel gaan. Ondertussen valt me op dat het beeld van de omgeving wel veranderd maar de cijfers zoals snelheid, wattage en hartslag angstig hetzelfde blijven. “zo constant fiets ik nou ook weer niet” denk ik en ik besluit de pedalen even stil te houden. En.er.gebeurt.helemaal.niets. Het beeld loopt door en de waardes blijven hetzelfde. De schrik slaat me op het hard. Het grootste risico dat kon optreden was haperende laptops, wifi antennes etc. En het is dus zover. Ik besluit af te stappen en mezelf 2 minuten rust te gunnen en met een plan te komen. Zo doe ik dat op mijn werk ook dat werkt.
Als beheersmaatregel liet ik mijn fietscomputer ook meedraaien. Mocht alles er mee ophouden had ik in ieder geval nog mijn totalen.
Ik besluit de laptop opnieuw op te starten en te kijken of de Tacx zelf iets voorstelt. Misschien zegt hij wel of ik de rit wil opslaan of verder wil fietsen. Nee dus. Ik klik op de vastgelopen activiteit aan en zie dan plotseling de optie: “subroute maken” staan. Vlug klik ik wat heen en weer en zie dan de mogelijkheid om binnen de route het startpunt te verschuiven naar het punt waar ik vastliep. Zo gezegd zo gedaan en ik kon weer verder. Een extra stoot adrenaline vanwege het vastlopen en het oplossen ervan zorgt ervoor dat ik vleugels krijg. Alles doet zeer maar ik weet dat ik haal.
30 december omstreeks 17:30: Ik weet dat al mijn zorgen de afgelopen 6 weken voor niets geweest. Ik ga beloond worden voor het maken en volgen van mijn training. Ik besef dat ik, ex roker en bankhanger, een monsterprestatie ga wegzetten die niet onderdoet voor de mensen tegen wie ik opzag. Ik ben nu een van hen… Ik draai de pedalen de laatste keer rond met een grijns van pijn en genoegen. Even stokt mijn adem en krijg ik een brok in mijn keel. Zo fantastisch was dit om te doen.
9 januari 2022: Ik heb vanaf het moment dat ik boven op de Alp d’Huez de Alpen Marmotte eindigde, met veel plezier teruggekeken op die dag. Ook de voorbereiding, het rekenen en het plannen gaf me veel energie en stof tot nadenken. En ik wilde vooral de voldoening van het volbrengen nog een keer voelen. En ook nog een keer binnenkort. De keuze voor de Mont Ventoux lag voor mij voor de hand: Janneke schreef er al een mooi verhaal over, de filmpjes waren aanwezig op de Tacxsoftware en onder de wielerliteratuur (www.dekaleberg.nl) is er genoeg interessants te vinden. Verder speelt de Mont Ventoux een belangrijke rol in de gelijknamige Nederlandse film. Voor mij redenen genoeg.
10 januari ’s middags: “Maar waarom wil je weer zo’n lange tocht fietsen?” Ik heb haar net verteld dat ik cinglés Mont Ventoux wilde worden. Vrij vertaald betekend dat mafkees van de Mont Ventoux. “Nou prima” zegt ze “zolang jij ’s middags de honden maar uitlaat”
10 januari 2021: ’s avonds: Aan de etenstafel maak ik vlug wat aantekeningen op papier en later op de bank maak ik een trainingsschema. Ik zie dat de filmpjes in Tacx minder kilometers hebben dan in het echt. Ik kom 54 km en 256 hoogtemeter te kort. Om dat verschil toch te kunnen fietsen zoek ik een rit op in de Tacx die dezelfde afstanden en hoogtemeters heeft. Dat is de rit San Remo over een oud spoortracé.
Ook het schema zit vlot in elkaar maar hier heb ik de uitdaging dat ik aan de ene kant moet herstellen van de Marmotte en aan de andere kant half februari 2022 een afspraak heb om iemand te hazen voor een halve marathon. Ik gok erop dat het lukt en start het schema.
De intervallen zijn zwaar. Maar wel te doen. Gelukkig kan ik weer een aantal lange ritten buiten doen. Dat blijft toch het fijnste. Een van ritten was voor het goede doel. Het was voor de stichting ALS de wereld uit (ook bekend van hun Mont Ventoux spektakel). Het was een georganiseerde tocht rondom Breda, het Liesbos en het Mastbos en duurde 3 uur. Perfecte training!
Het is 30 januari en de wekker gaat om 06:50; ik sta op na een slechte nacht en ik realiseer me dat ik 3 x de Mont Ventoux op ga. Wie leek dat ook alweer een goed idee? Ik heb mist in mijn hoofd en hoop dat het vandaag net zo makkelijk gaat als bij de Alpen Marmotte.
Het is 30 januari 2022 rond 13:00: ik draai het laatste stuk voor de top van de Mont Ventoux op en zie dit op mijn beeldscherm: een strakblauwe hemel, de raket van Kuifje en smeltende sneeuw op de weg. Achter de waardes aan de linkerkant van het scherm zit een kleine maan verstopt. Wanhopig doe ik mijn ogen dicht, ga op mijn pedalen staan en snuif de sneeuw -en berglucht op. Heel even ben ik er echt. Ik besef dat ik maar bof dat ik dit kan, dat ik de spullen heb en dat mijn gezin mij steunt. Maar tegelijkertijd stijgt het verlangen om dit in het echt te doen. Dat blijft de hele tocht toch een beetje schuren.
30 januari 2022 omstreeks 14:00: Ik kom langs allerlei bekende punten onderweg naar de Mont Ventoux. Ik had me een beeld gevormd op basis van verhalen en ervaringen van anderen. Maar veel is anders: het veel omschreven bos (vanuit Bedoin) is inderdaad een bos maar de bomen zijn veel kleiner dan ik dacht. En Chalet Reynard ligt niet in het bos zoals ik dacht. Maar het staat al op het stenige deel van de route. Ik zie al trappend de teksten die op de weg staan en bedenk bij de teksten een eigen verhaal. Maar het meest indrukwekkend is toch het moment dat je onderweg de raket van Kuifje ziet. Dat je de omliggende steenpartijen ziet die tezamen een onaards beeld vormen waar ik, digitaal, toch deel vanuit maak.
30 januari omstreeks 09:15: Ik fiets lekker naar boven vanuit de Bedoin kant. Ik koos ervoor om de twee zwaarste kanten (Bedoin en Malaucene) als eerste te nemen. De Sault kant zou dan voelen als cooling down. En zo voelde het achteraf ook. Toch was de Malaucene kant mentaal zwaar: ik weet dat het kan, ik bleef ook 200W leveren maar soms duurt het lang. Heel lang. Op mijn beeldscherm laat de tacx zien dat ik nog 1:52 uur moet klimmen. Ik ga niet harder dan 8 a 9 km/uur. Ik verdeel de klim in kleine delen om zo de werkelijkheid beter begrijpelijk te maken. Ik beloon mijzelf na het afronden van zo’n stukje met rechtop zitten, een nieuw muzieknummer of een woordje aan onze hond.
30 januari omstreeks 17:00 uur: Ik draai de Mont Ventoux voor de derde keer op en ik ben dankbaar dat het mij weer gelukt is. Toch blijft de extase die ik bij de Alpen Marmotte had weg. Ik ben tevreden, trots maar ik denk dat het toch went: Ik wist bij de cinglés ook zeker dat ik het ging halen en ik heb ook harder gefietst. Omdat ik wist dat ik het ging halen. Wat nu overblijft is dit artikel en de plechtige belofte om ze in het echt te doen.
Snappen jullie nu waarom ik het niet saai vond?
Resultaten beklimmingen Alpen Marmotte
| Beklimming | Langzaam scenario | Gemiddeld scenario | Snel scenario | Werkelijk | opmerkingen |
| Glandon | 2:58 | 2:43 | 2:40 | 2:31 | Ik was veel sneller op het vlakke en bij het dalen. In het echt telt de afdeling niet mee in de eindtijd. Dit in verband met de veiligheid van de deelnemers. Bij mij zat hij er wel in. Die afdeling duurde ongeveer 10 min. |
| Telegraphe | 3:38 | 2:57 | 2:53 | 2:26 | Ik was veel sneller op het vlakke en bij het dalen |
| Galibier | 2:54 | 2:36 | 2:09 | 2:28 | Ik was hier langzamer in de beklimming |
| Alp d’Huez | 1:54 | 1:44 | 1:40 | 2:09 | Ik was hier veel langzamer in de beklimming |
| Totale beweegtijd | 9:34 |
Resultaten beklimmingen cinglés Mont Ventoux
| Beklimming | klimtijd | opmerkingen |
| Bedoin – top | 2:18 | De afdalingen zitten niet of nauwelijks in de Tacx films |
| Malaucene – top | 2:21 | |
| Sault – top | 1:40 | |
| Sanremo | 1:26 | Deze zit erin om de echte kilometers en hoogtemeters te halen |
| Totale beweegtijd | 7:45 |
Wat zijn mijn tips? (hier staan ze van Janneke)
-Maak een draaiboek voor de dag en de uitdaging die je doet. Visualiseer daarbij dat je op de fiets zit en wat je allemaal nodig hebt;
-Maak het jezelf gemakkelijk, je krijgt het tijdens het fietsen nog zwaar genoeg. Ik nam koffie mee en nam mijn gelletje en repen mee die ik echt lekker vond. Ook trakteerde ik mijzelf op krentenbollen. Daar verheugde ik mij steeds weer op.
-Betrek je gezin erbij. Dat zorgt voor draagvlak en hulp is altijd welkom.
-Zorg voor podcasts, muziek, You tube, Netflix etc. om afleiding te zoeken op de momenten dat je daar behoefte aan heb. Ik zat op een gegeven moment te Googelen of ik webcams op Col du Galibier kon vinden.
-Doe een bandana of een buff op. Dat zorgt ervoor dat je minder met een handdoek over je voorhoofd veegt en voorkomt dat je schuurplekken (auw! Auw!) krijgt op je voorhoofd.
-Als je weet dat je na lang trappen pijntjes krijgt, start dan de avond van te voren al met paracetamol. En blijf ze volgens de voorschriften slikken. Ik deed het bij Alpen Marmotte wel en slikte ze niet bij de cinglé en ik merkte het verschil niet.
-Volg je dagelijkse eet- en slaaproutine en wijk daar niet vanaf. Doe je dat wel door bijvoorbeeld een pastaparty te houden (overmatig veel pasta eten de dag of dagen ervoor) ga je er last van krijgen, het lijkt een goed idee maar je lichaam is het niet gewend. Doe het dus niet.
-Zoek een leuk uitzicht waarbij je goed voelt. Dat kan binnen zijn maar ook buiten.
-Zorg dat je weet dat je de gebruikte apparatuur geschikt is. Heeft de laptop voldoende geheugen? Heb je de oplader bij de hand? Als je een fietscomputer hebt laat die verbinden met je trainer en laat die aanvullend meelopen. Je verliest dan niet alle gegevens bij een storing. Kan je snel een hot-spot maken op je telefoon als je Wifi wegvalt?
-Een ventilator: de een wil het wel. Ik niet. Ik heb het niet geprobeerd overigens. Het idee van een voortdurende luchtstroom langs mijn ogen doet ze nu al tranen.
-Gebruik een Chamois creme of iets vergelijkbaars. Bij maakt het net wat dragelijker allemaal. Je hebt geen last van schuurplekken en/of schaafplekken omdat je zweet geen kans krijgt. Normaal als ik buiten fiets gebruik ik daar niks voor maar nu koos ik ervoor om het wel te doen. Allen maar om uit te sluiten dat ik last zou krijgen.
-Leg ook handdoeken op de vloer onder te trainer. Om daar ook het zweet op te vangen en wat bij mij ook meespeelde dat ik het verschrikkelijk vond om die zweetdruppels te zien liggen en ze niet te kunnen opvegen tijdens het fietsen.
-Oefen op je fietstrainer met lang fietsen en op lage hartslag. Ik vind er niks fijners dan dat maar vrienden van mij vinden “langzaam rijden” maar niks.
-Doe een FTP test en pas je trainingen daarop aan. Of laat je trainingssoftware dat doen.
-Oefen of je het fijn vindt om met 1 broek te rijden of dat je af en toe een droge broek aan wil. Vergeet niet bij de wissel opnieuw de Chamois creme te gebruiken. Ik heb het bij 1 broek gehouden omdat ik er geen last van had.
-Drink. Drink. Drink, ook als je geen dorst hebt. Ik weet uit ervaring dat ik per uur 0,7 tot 0,9 liter zweet verlies. Ik heb sportdrank aangemaakt maar wel verdund. Ik maakte een bidon aan volgens de voorschriften van de sportdrank en gooide daar 1,5 liter water bij. Let op: ik reed op lage hartslag en dan heb je minder koolhydraten nodig. Vandaar het verdunnen. Maar dat geldt alleen voor mij!
-Zorg dat je fiets onderdeel is van je afweging wat er mis kan gaan. Lek rijden zul je niet maar zit er voldoende kettingolie op en is alles goed afgesteld?
-Ik wisselde van schoenen tussen de ritten in. Ik had bij de cinglé daarom geen last van brandende voeten.
-Doe sokken aan, ik deed dat niet bij een trainingsrit en het zweet slingerde letterlijk in het rond omdat er geen sok was om het te absorberen;
-Neem magnesium in. Voor en halverwege de rit. Vanwege het verlies van vocht verlies je dit kostbare metaal ook. Bij een tekort aan magnesium krijg je kramp. Ik nam de dosis in die de fabrikant voorschreef.
-Test je verbinding tussen je laptop, PC of telefoon. Bij mij kon dat eerst alleen via Bluetooth. Bluetooth bleek niet stabiel. Af en toe viel de verbinding weg tussen de Tacx en de PC. Dan dacht de Tacx dat ik bergaf reed en de PC liet zien dat ik bergop reed. Dat lag aan het volgende: ik speelde muziek af via bluetooth en mijn wifi antenne stond dichtbij. Dat zorgde voor storingen in de verbinding tussen mijn Tacx en de PC. Met een aparte Ant+ antenne via mijn PC was dat opgelost.
-Hou je ellebogen gebogen. Hang af en toe in de beugels, verplaats je handen op het stuur. Ga dus niet met rechte, gestrekte armen fietsen. Ik deed dat wel en dat zorgde na de Alpen Marmotte voor een gevoelloze linkerpink door een afgeknelde zenuw. Dat duurde een week voordat ik er weer gevoel in had. Na een bezoek aan mijn sportfysio kreeg ik de tip om met gebogen ellebogen te rijden en na de cinglés had ik er geen last meer van.
[1] Ik schrijf dit artikel op persoonlijk titel en heb van fabrikanten, merken etc. geen enkele vorm van beloning ontvangen.
