Marianne Vos: “Strongher draait om elkaar sterker maken”
Waarom heb je het initiatief tot Strongher genomen?
“Marit Huisman en ik zaten tijdens het fietsen te brainstormen: wat kunnen we doen? We merkten dat de populariteit van het vrouwenwielrennen toenam maar dat er nog wel bepaalde barrières waren. Onder meer voor beginners en voor de jeugd.
Maar ook vanuit het profmétier liepen we tegen een aantal dingen aan. Media-aandacht, sponsoring, net even naar de volgende stap in professionaliteit, hoe ga je dat nou doen?
We willen alle fantastische projecten die er al zijn, de aandacht geven.
Er waren zoveel verschillende initiatieven. Wij dachten: kunnen we niet met Strongher proberen daar mensen naartoe te leiden? We wilden een overkoepelend platform maken om alle fantastische projecten die er al zijn, de aandacht te kunnen geven. Want op die manier maak je elkaar natuurlijk sterker. Strongher, dat is het idee.
Hoe is de betrokkenheid van andere landen bij Strongher?
Ik vind het mooi dat het juist internationaal zijn plek heeft gevonden. In Engeland – waar we de lancering hebben gedaan in Londen – komt het eigenlijk zelfs makkelijker van de grond dan in Nederland. Daar staat wielrennen nog redelijk in de kinderschoenen.
De traditionele blik op wielrennen die wij hier nog meer hebben, van wielrennen als mannensport, hoeft daar niet verdrongen te worden. Hier zijn we daar ook wel voorbij hoor, maar het heeft een aantal jaren gekost om er overheen te stappen.
Wielrennen als mannending: het heeft een aantal jaren gekost om daar overheen te stappen.
Ik merk dat Strongher leeft in het peloton. We hebben een aantal Australische rensters, een Amerikaanse, Italianen… Zeg maar waar en er zitten ambassadeurs. En wereldwijd worden activiteiten ontplooid.
Dat was het idee. Daarom wilde ik zeker niet alleen mijn naam eraan verbinden. Na de lancering heb ik zelfs een stapje teruggedaan omdat ik wil dat het een breed platform is, voor zowel de beginnende fietser als voor de pro, waarop iedereen haar verhaal kwijt kan.
Op welke manier wil Strongher de top naar een hoger plan tillen?
De pro’s krijgen hun eigen platform. Dat is wat nu voor een gedeelte mist. Om een sport echt boeiend te maken, moet je je kunnen identificeren met de atleten.
Momenteel zie je alleen maar fietsende helmpjes. Die fietsende helmpjes gaan misschien hard, en er wint steeds een ander helmpje of er wint steeds hetzelfde helmpje. Dat wordt niet interessant gevonden.
Als je een karakter leert kennen, wordt sport veel boeiender om te volgen.
Maar als je een karakter leert kennen, wordt het veel boeiender om te volgen. We hebben hele mooie atleten, hele boeiende karakters, maar die verhalen moeten wel naar buiten.
De traditionele media doen het helaas niet. Daar kun je lang of kort over praten of daar kun je je boos over maken. Maar je kunt ook proberen er wat aan te doen en zelf die verhalen wat meer naar buiten brengen. Dat valt niet mee maar ik merk wel dat het steeds beter wordt opgepikt.
Een top-eliteteam als SwaboLadies heeft het moeilijk om door te stoten naar profniveau. Het zou mooi zijn als dit soort ploegen door kan breken zodat de top breder wordt.
Dat is natuurlijk ook iets. De top is vrij smal en dan heb je ook nog eens grote verschillen tussen de profs. Daaronder zit de groep die erbij naar school gaat of erbij werkt. Zolang de profs dan ook nog steeds net even meer faciliteiten hebben, wordt het natuurlijk heel moeilijk om dat gat te dichten.
Gelukkig hebben we in Nederland een aantal clubs die het heel goed doen en goede ondersteuning bieden. Die rijden wekelijks mooie wedstrijden waar je ook echt beter van wordt. Maar dan nog blijkt het moeilijk te zijn om die stap te maken.
De clubcompetitie die dit jaar werkelijk van de grond lijkt te komen, is een belangrijke stap. Waar clubrensters, elite zonder contract en de jeugd een opstap hebben naar de top.
En dan is er nog de Women’s World Tour, de wedstrijden op het hoogste niveau.
Dat is ook een goed initiatief, dat nog verder uitgediept moet worden. Er mag nog iets meer regelgeving in. De UCI heeft dat met opzet uitgesmeerd over een aantal jaren. Zo krijgen ploegen en organisaties de kans om aan die eisen te kunnen voldoen. Anders zouden een aantal koersen en ploegen met zekerheid verdwijnen en dat zou de sport kunnen schaden. Vandaar dat ervoor is gekozen om die strikte regelgeving wat uit te spreiden over een jaar of drie. Dus straks in 2018 bestaat de volwaardige Women’s World Tour.
Misschien hebben we zelfs wel te veel wedstrijden.
En dan is het ultieme doel een La Course over meerdere etappes?
Dat zou zeker heel mooi zijn. Nou moet ik wel zeggen: we hebben een hele mooie kalender. Het is dus echt niet zo dat het bij ons aan wedstrijden ontbreekt. Er zijn er zelfs misschien wel te veel, waardoor op sommige prachtige wedstrijden niet alle beste teams aan de start kunnen staan. Verbeterpunt is nog wel de balans binnen die kalender, waardoor de Giro Rosa wordt verreden tijdens de Tour de France. Mediatechnisch niet handig.
Je staat altijd klaar als ambassadeur. Je bent op veel evenementen aanwezig en bent altijd aanspreekbaar. Word je daar nooit eens moe van?
Ik ben er wel iets selectiever in geworden. Ik doe nog wel dingen die ik leuk vind en waarvan ik over en weer de meerwaarde zie. Maar als ik denk ‘mjah, hier hebben zij of ik niets aan’, dan doe ik het niet. Zo probeer ik ook wel wat vaker ‘nee’ te zeggen, om dan met meer energie en enthousiasme de dingen die ik doe, wel goed te doen.”
Lees ook deel 1 en 3 van dit interview:
- Marianne Vos: “In Rio ben ik een gevaarlijke outsider”
- Hoe traint Marianne Vos? 11 vrijpostige vragen
Over Marianne Vos
Marianne Vos is ’s werelds meest succesvolle veldrijdster en wielrenster. Ze behaalde twee keer Olympisch goud en werd dertien keer wereldkampioene. Door haar kracht, winnaarsmentaliteit en liefde voor het wielrennen is ze een inspiratiebron voor velen.
Ook naast de fiets betekent Marianne veel voor de wedstrijdsport. Ze is als adviseur nauw betrokken bij de Women’s World Tour, de wedstrijden op het hoogste niveau in het dameswielrennen. En met het platform Strongher geeft ze wielrensters, van recreatief tot prof, een podium om te schitteren.
Je kunt lid worden van Strongher door hier in te schrijven. Je wordt dan op de hoogte gehouden van acties en activiteiten en ontvangt kortingscodes. Sinds kort heeft Strongher ook een webshop.
Volg deze blog
Toen ik zo’n 20 jaar geleden een wedstrijdlicentie aanvroeg, bleken er zo’n 100 wedstrijdrijdsters in Nederland, waarvan er een kleine 60 daadwerkelijk op de wedstrijden verschenen. Ik was zeer verbaasd. Ergens hoopte ik dat koersen fietsen net zo gewoon was als plaatselijke hardloopwedstrijdjes. Er bleek echter een enorme drempel te liggen en om eerlijk te zijn: die ligt er nog steeds, daar is in 20 jaar maar weinig veranderd.
Initiatieven als Strongher geven het vrouwenwielrennen een podium, maar ik denk ook dat er meer laagdrempelige koersen moeten komen. Als vrouw een wedstrijdje wielrennen zou wat mij betreft even gewoon moeten zijn als deelname aan de Marikenloop, om maar wat te noemen. Hoe meer vrouwen enthousiast raken, hoe meer talent komt bovendrijven en hoe breder de sport kan worden…
Bytheway: ik kijk uit naar deel 3 🙂
Hoi Inge, 100 wedstrijdrensters in heel Nederland, dat is echt heel weinig. Daar begint het inderdaad mee. Ik denk dat het voor veel vrouwen een drempel is om bij een club te gaan. Je begint vaak op latere leeftijd en gaat dan op eigen houtje een paar jaar fietsen. En tegen de tijd dat je aan wedstrijden begint te denken, heb je eigenlijk al niet meer de goede leeftijd. Dus het zou goed zijn als meer jonge meiden gaan wielrennen! Die gaan nog wel naar een club, naar vaste trainingen.. en rollen zo in het wedstrijdgebeuren. Maar hoe krijg jonge meiden nou op de racefiets, in plaats van turnen, korfballen of ponyrijden? Vaak komen junioren al uit een wielerfamilie, denk ik.