Meewind Koers: gonna get myself connected

Het begint allemaal op Twitter. Het is de laatste week voor Meewind Koers, een nieuwe toertocht op 4 oktober 2015 rond de Utrechtse Heuvelrug. Ik twijfel of ik de lange lus van 155 kilometer ga fietsen en tweet:

“Uit vorm helaas, maar als we achter een groepje aan kunnen wordt het anders!”

Tien seconden later komt de reply:

“Welkom aan boord van het CCP team. Tot zondag :-)”

En zo ga ik ineens 155 kilometer fietsen met wildvreemden. CCP staat voor Cycling Connects People. Een uiteindelijk achtkoppig team met mij en Bart erbij.

Fanatiekelingen

Ik zal hard aan de bak moeten tijdens de Meewind Koers, bedenk ik terwijl ik mijn teamgenoten check op Strava. Wat een fanatiekelingen. En die 155 kilometer zijn er eigenlijk 40 meer dan wat ik van plan was te rijden. Maar als je zo met open armen wordt ontvangen in een fietsteam, dan zeg je geen nee.

Gespannen

Als Bart en ik op 4 oktober naar Amersfoort rijden, voel ik een gezonde spanning. Hoe zal de groep zijn? En vooral: kan ik wel meekomen straks?

Nergens voor nodig, zo blijkt. Cycling Connects People blijkt het meest relaxte team denkbaar te zijn. We ontmoeten elkaar bij De Nieuwe Stad, een oude fabriek in Amersfoort. Hoewel het ophalen van de stuurbordjes een tijdje duurt, maakt niemand zich druk. 155 kilometer voor de boeg? Finishen uiterlijk om 16.00 uur? Mañana, mañana, we hebben alle tijd van de wereld.

Maak een compliment over mijn racefiets en het ijs is gebroken

Zo gaat het ook tijdens de rit. Als peloton zijn we alles behalve een geoliede machine maar dat kan niemand iets schelen. De stemming is opgewekt. Zelfs als we herhaaldelijk verkeerd rijden, zie ik geen geërgerde gezichten.

Al roulerende maken we kennis met elkaar. Ik ben nieuwsgierig naar hoe de anderen het wielrennen ervaren: rijd je vaker in een groep, welke beklimmingen heb je gedaan, is het leuk fietsen in jouw omgeving etc. Wilfried vertelt me dat hij mijn racefiets mooi vindt. Ja, dan is het ijs snel gebroken.

Meewind Koers fouragestop

Ondertussen fietsen we op het gemak verder. Pas bij de eerste fouragestop van Meewind Koers begint het te dagen dat we aan de late kant zijn. Het is er nogal rustig. Snel een banaan en krentenbol mee en verder.

Sprookjesachtig

De Utrechtse Heuvelrug is vandaag gehuld in een sprookjesachtige sfeer. De lucht is een beetje heiig en het zonlicht straalt in brede banen door het bladerdek. Dit gecombineerd met de fijne temperatuur en de afwisselende route maakt dat iedereen volop geniet.

Hier en daar gaat de route over smalle paadjes langs meren en heggen. Voor onze achtkoppige groep bedenkelijk gezien de wandelaars en tegenliggers. Mocht Meewind Koers groeien, dan wordt het waarschijnlijk lastig om zulke fietspaden in de route te handhaven. Hoe mooi ze ook zijn.

En zo vind ik mezelf niet stoempend terug in een jagend peloton

In Amerongen koerst Koene doelbewust af op een terras. Hebben we daar tijd voor dan? Tja, het terras ligt er heerlijk bij in de zon en het team snakt naar koffie. Die 110 kilometer die we nog moeten overbruggen (het is al 11:30 uur) zijn er straks ook nog.

En zo vind ik mezelf niet terug in een jagend peloton, stoepend om bij te blijven, maar heerlijk in de zon achter een biertje en een stuk appelgebak. Wat een aangename verrassing!

Direct na het terras moeten we natuurlijk koud de Amerongse berg op. In het wiel van Marianne Vos vond ik dat pittig dus nu doe ik het rustig aan.

Fietsgesprekken

Terwijl mijn kilometerteller de 90 km nadert, leer ik mijn teamleden een stukje beter kennen. We wisselen uit wat we zoal doen in het dagelijks leven: de een heeft een eigen bedrijf, de ander doet promotiewerk voor verschillende merken… Ook praat ik met mijn medewielrenners over hoe je de balans bewaakt tussen werk, gezin, sociaal leven en fietsen (een eeuwige spagaat).

Er wordt heel wat gelachen en het tempo is goed vol te houden. Al met al een hele relaxte zondagrit. Té relaxt misschien wel.

Opgeruimd

De vrijwilligster van Meewind Koers kijkt verbaasd als we arriveren bij de tweede fouragestop. Die is al bijna opgeruimd. “De meesten zijn al geweest”, verklaart ze. Minder diplomatiek uitgedrukt: wat zijn jullie láát. Een geluk: we mogen de overgebleven luxe broodjes van de vrijwilligers opeten.

Van de derde fouragestop is geen spoor meer te bekennen tegen de tijd dat we erlangs komen.

Met nog ruim 35 kilometer en een paar klimmetjes te gaan tot de finish, blijkt dat niet iedereen in het team het tempo meer trekt. Journalist Robert heeft het zwaar met deze afstand maar wil niet opgeven (lees zijn verslag).

Opsplitsen is óók ‘samen uit, samen huis’

Koene stelt voor om de groep op te splitsen zodat iedereen met plezier de tocht kan uitrijden. “Dat is óók samen uit, samen thuis.” Hij en Karin gaan Robert door de laatste zware kilometers slepen.

Tom, Wilfried, Bas, Bart en ik rijden vooruit. We rijden kop over kop om nog op tijd te zijn voor de beloofde teamfoto op vliegbasis Soesterberg.

Maar het mag niet baten. De boog bij de sprintstart ligt al plat op de grond, twee vrijwilligers zijn aan het opruimen.

Het heeft ook wel wat, zo overal op het laatst nog aan komen waaien.

Niet dat het de stemming teniet doet. Of je nou in festivalsfeer of met een klein groepje over een landingsbaan rijdt, een ervaring is het toch wel. En het heeft ook wel wat, zo overal op het laatst nog aan komen waaien.

Voor de vorm doen we nog een halfbakken sprintje.

Bij de finish is het feest afgelopen, geen muzikant of spreker te bekennen

Ook op het festival bij de finish is het feest afgelopen. Geen muzikant of spreker te bekennen. Aan de picknicktafels zitten nog slechts plukjes fietsers.

Wel staat er een hele lange rij bij het frietkraampje. We schuiven braaf aan.

Als Robert, Karin en Koene zich onverwacht snel bij ons voegen, wordt Robert bedolven onder de felicitaties. Hij straalt van trots en ik zie Koene net zo hard mee stralen.

In de rij is er genoeg tijd om na te praten. De frietjes lijken wel stuk voor stuk gebakken te worden. Het is eerder bron van hilariteit dan van irritatie.

Mooi, hoe je binnen een fietsgroep in korte tijd een band opbouwt

De zon is al weg als we eindelijk hebben gegeten en afscheid nemen – met de belofte contact te houden. Diezelfde avond gaan de tweets en chats heen en weer en worden plannen gemaakt voor een volgende CCP tocht.

Mooi, hoe je elkaar aan het begin van een fietstocht helemaal niet kent, en hoe je in een korte tijd een band opbouwt. Hoe snel je als groep verbroedert in de gezamenlijke strijd tegen hoogteverschillen, afstanden en tegenwind.

Of, in ons geval, tegen het schrikbeeld dat het bier bij de finish straks op is door al dat getreuzel.

Het Cycling Connects People krijgt een vervolg. Het team is nu aanwezig op Facebook en Twitter en is open voor iedereen die wielrennen een warm hart toedraagt. Volg gewoon @CyclingCPTeam en stuur een bericht (DM) om mee te kletsen en je aan te melden voor toekomstige ritten.