Mijn beste vriendin ging kijken naar een tourfiets en ik ging mee naar de fietswinkel. Daar stond deze azuurblauwe schoonheid. Ik was er meteen weg van en de verkoopster merkte het. Slim zei ze: “Maak samen maar een proefritje”, en ze bood mij de blauwe Koga Miyata racefiets aan.
Ik durfde er bijna niet mee weg te rijden, zo’n mooie fiets was het! Wat als ik zou vallen…
Vooral de snelheid was te gek. Eén keer aanzetten en je schoot vooruit!
Gelukkig had deze Koga fiets geen racestuur. Er zat een recht stuur op dat ik al gewend was van de mountainbike. Het was een verbazingwekkende ervaring: de lichte aluminium fiets reageerde op de miniemste stuurbeweging. Maar vooral de snelheid was te gek. Eén keer aanzetten en je schoot vooruit!
Ik was meteen om. Diezelfde avond ben ik naar de winkel teruggegaan met mijn vader, een door de wol geverfde wielrenner. We kochten de fiets, een helm en een setje fietskleding. En dat was het begin van mijn fietspassie. Met mijn vader heb ik talloze tochten gemaakt in de Brabantse Kempen. Ook ging ik vaak alleen, met fijne muziek op de MP3-speler.
Wielrennen is de perfecte manier om dingen van je af te zetten.
Wat voor mij verbonden is aan wielrennen, is de intense beleving van de omgeving: de sfeer van de wegen en paadjes waar je komt, de wind en de kleur van zonlicht. En het is de perfecte manier om dingen van je af te zetten.
Trek Madone 3.1 uit 2012.
Koga wordt Trek
In 2012 maakte de Koga Sportslady, inmiddels omgetoverd tot ‘echte racefiets’ met wielrenstuur, plaats voor een full carbon Trek Madone 3.1 damesracefiets. Het ging wel met gemengde gevoelens. Alsof ik het had uitgemaakt, zomaar, zonder goede reden. Nog altijd let ik op als ik ergens een vrouw op een lichtblauwe wielrenfiets zie. Zou het ‘mijn’ fiets zijn?
Volg deze blog
