“Zo voelt dat dus om over het asfalt te glijden”

Voor het eerst in lange tijd zit ik een weekend niet op de fiets, maar in het ziekenhuis naast Bart. Hij is gevallen in de KlimClassic. Hoe anders kan alles ineens zijn! De beelden staan me nog steeds voor ogen: zijn voorwiel in de lucht, Bart midden op de weg, de ambulance… De indrukken van wat er is gebeurd, zijn nog vers. Ik schrijf ze op, hier in het ziekenhuis in Luik.

Onze Hemelvaarsdag 2017 begint stralend: een strakblauwe lucht en twee gloednieuwe Basso racefietsen op het dak van de Peugeot. We verheugen ons op 170 kilometer Klimclassic door Zuid-Limburg en de Voerstreek. Dit wordt een fantastische tocht.

Peugeot 504 basso bikes
Voor het eerst met de nieuwe fietsen op pad.
Chaotisch

Bart en ik fietsen samen, onze eerste kilometers op de fietsen waar we zo naar hebben uitgekeken. Ik word al gauw in beslag genomen door de grote drukte: zo rustig als de Klimclassic vorig jaar was, zo chaotisch is deze nu. Tot aan de splitsing van de 110 en 170 kilometer routes is het extreem druk. Groepen fietsers rijden tussen campers en auto’s, om ons heen de geur van verbrande koppelingsplaten. We moeten zelfs lopen in een steile afdaling waar iemand hard is gevallen.

Mijn nieuwe racefiets is een sensatie

Toch geniet ik, want rijden op mijn nieuwe racefiets is een sensatie. Het feilloze schakelen, het gemak waarmee ik accelereer, het comfort van mijn nieuwe wielen: het draagt enorm bij aan mijn fietsplezier. “Het is alsof ik trapondersteuning heb!”, zeg ik tegen Bart, die al net zo verrukt is over zijn fiets.

Ook het klimmen gaat wonderbaarlijk goed. De pittige Voie des Chars, vlakbij Chaudfontaine in de provincie Luik, fietsen we beide drie minuten sneller op dan vorig jaar. Al die maanden trainen zijn niet voor niets geweest!

Voie des Chars
Het steile stuk van de pittige klim Voie des Chars.
Afdaling

De afdaling van de Voie des Chars is vrij smal, de weg ligt tussen twee dijkjes in. Het lichtgrijze asfalt slingert door een reeks flauwe bochten. Ik zit ongeveer vijftig meter achter Bart te genieten van het lichte zoeven van mijn halfhoge velgen. Het remmen gaat direct en de banden hebben stevige grip, dit voelt goed.

De weg daalt verder. Als mijn ogen de weg scannen, zie ik in de volgende bocht ineens een wiel in de lucht opduiken, boven de bosjes uit. Nee hè, daar gaat iemand over de kop. Mijn eerste gedachte: als dat Bart maar niet is.

Een seconde later herken ik zijn helm. Afschuw: nee hè, het is Bart. Ik zie hoe hij half probeert op te staan maar het lukt niet. Als ik afrem, hoor ik zijn pijnkreten. Dit is niet goed. God weet hoe erg hij gewond is.

Flinke gaten in zijn shirt en broek, zijn elleboog rood van het bloed.

Het volgende moment ben ik bij hem, drie andere fietsers zijn ook al gestopt. Ik hurk naast Bart, probeer rustig te blijven. Hij leunt op zijn handen en zit met zijn knieën opgetrokken. Flinke gaten in zijn shirt en broek, zijn elleboog rood van het bloed. “Oh lief, oh lief”, hoor ik mezelf zeggen, terwijl ik voorzichtig zijn schouder aanraak waar het shirt niet kapot is. En, mijn eigen paniek onderdrukkend: “Rustig blijven zitten”.

Het voelt bijna surrealistisch: dat waar je bang voor bent, wat je soms bij anderen ziet gebeuren, overkomt je nu zelf. Wat is hij kwetsbaar ineens, met de gaten in zijn shirt en broek, zijn benen opgetrokken, op het asfalt. Onder zijn elleboog een plasje bloed op de weg. Maar het is zijn heup waar hij zich zorgen over maakt. “Die ligt in splinters. Daar gaat mijn The Ride”, is zowat het eerste wat hij tegen me zegt, pijn in zijn ogen.

Kaart van Strava
Vlak onder Chaudfontaine kwam Bart ten val, in de Rue Trixhe Nollet.
Ambulance

Ik bel de ambulance, gelukkig spreekt degene aan de telefoon een beetje Nederlands. De andere fietsers vormen een cordon om ons heen en manen de afdalende toerfietsers om hun tempo te minderen. Maar het blijft spannend, sommigen komen snel aanrijden en er kan zomaar iemand te laat remmen, met een nieuw ongeval tot gevolg.

Een lang kwartier van wachten op de ambulance volgt. Bart steunt af op zijn handen en blijft in dezelfde houding zitten met zijn benen opgetrokken, omdat hij ze niet durft uit te strekken.

Heel veel fietsers wensen ons sterkte in het voorbijgaan, en bieden hulp aan. Toch blijven de opmerkingen van die enkelingen die “Ga van het pad af” roepen, meer hangen bij mij. Blijkbaar onthoud je de negatieve dingen meer op zo’n moment. Zeker als je zo machteloos bent.

Het is echt taai als je geliefde zoveel pijn heeft en je kunt niets doen

Wat ben ik blij als de ambulance arriveert. Het eerste wat de hulpverleners doen, is een brace om Barts nek doen. “Dit ziet er ernstig uit, maar het is standaardprodedure”, stelt één van de behulpzame fietsers, die later Jeroen blijkt te heten, me gerust.

Als ze Bart achterover op de weg leggen, wil ik het liefst mijn oren afdekken om zijn kreten niet te horen. Ik kan mijn tranen niet bedwingen terwijl ik zijn rechtervoet ondersteun. Bart heeft niets aan een snotterende vrouw naast zich. Maar het is echt taai als je geliefde zoveel pijn heeft en je kunt niets doen. Het gaat gewoon door merg en been.

CHU Luik
Bart op de Eerste Hulp, nog met de brace om zijn nek, wachtend op de scan.
Academisch ziekenhuis in Luik

Bart blijkt inderdaad een gebroken heup te hebben. Normaal gesproken een typische kwaal van oude mensen. Dezelfde avond nog wordt hij geopereerd in het academische ziekenhuis in Luik, het Centre Hospitalier Universitaire de Liège (CHU). Enkele stalen pennen zetten het bot weer vast.

Over het ziekenhuis hier niets dan lof. De verplegers en specialisten zijn erg vriendelijk, allemaal Franstalig, maar met handen en voeten kom je een heel eind. Onze racefietsen konden allebei mee met de ambulance. Bij de Eerste Hulp (Urgences) zijn ze door security achter slot en grendel gezet, top! Een grondige inspectie van Barts fiets leerde dat zijn frame, wonder boven wonder, nog geen schrammetje heeft. Enkel de rechtershifter en zijn zadel zijn beschadigd. Een grote opluchting voor hem.

Schaafwonden

Nu zijn we hier nog tot maandag, dan mag Bart naar huis. Zijn schaafwonden en de wond van de operatie zijn dermate ernstig, dat ze het veiliger vinden om hem hier een antibioticakuur te geven en zijn wonden zelf te verzorgen.

Bart heeft vandaag even in een stoel gezeten. Het zal nog zeker vier weken duren voordat hij weer voorzichtig zonder looprek of krukken kan lopen. Over zes weken hoopt hij weer te kunnen fietsen, al heeft de fysiotherapeute daar zo haar twijfels over.

Ziekenhuis met Bart
Zaterdagavond, Barts derde dag in het ziekenhuis in Luik.

Het medeleven van familie, vrienden en kennissen is hartverwarmend

Van onze familie, vrienden en kennissen op social media komt enorm veel medeleven, dat is hartverwarmend. Veel mensen hebben met ons te doen omdat The Ride nu niet kan doorgaan. En ja, even was ik daar verdrietig om. Al die trainingen voor niets geweest?

Toch niet, want we hebben tijdens het trainen prachtige tochten gemaakt, vriendschappen gesmeed en heel veel gezelligheid ervaren. Ja, ons doel is nu even weg, maar dat betekent niet dat onze wereld instort. Opluchting overheerst dat Bart geen blijvend letsel heeft. Nieuwe vooruitzichten liggen alweer in het verschiet: fijne zomeravondritjes, mooie ontspannen tochten en de andere manieren waarop wij samen genieten van het fietsen.

Bart: “Ik zat in de afdaling aan de linkerkant van de weg omdat ik mensen in had gehaald, en wilde de bocht aansnijden. Twee meter voor me zie ik ineens grind liggen in de schaduw. Het was te laat om te corrigeren. Ik durfde niet te remmen en ben toch maar gaan insturen, anders zou ik de bocht niet halen. Mijn voorwiel schiet weg en ik val op mijn rechterkant. En ik schuif nog een paar meter door.

Toen ik viel, wist ik al: dit is niet te houden, ik ga. Dan smak je hard op de grond, je hoort het geluid van een crashende fiets, en dan denk je: heel mijn fiets aan gruzelementen, mijn splinternieuwe fiets, waar ik nog geen twee uur mee gefietst. En ook dacht ik: zo voelt het dus om over het asfalt te glijden.

Ik wilde meteen weer opstaan om mijn fiets te pakken, maar dat ging niet. Ik had een helse pijn in mijn heup, aan de zijkant. Diep in mijn been. De schaafwonden voelde ik niet meteen, die waren een peulenschil in verhouding tot wat ik voelde in mijn heup. Die pijn was allesoverheersend. Mijn fiets was ik even vergeten. Ik wist meteen: dit is gebroken.”

“Toen ze me recht legden en op de brancard legden, dat was de hel. Daarna was er opluchting. Ik voelde dat ik in goede handen was, er staken geen stukken bot uit mijn lichaam, mijn voet lag er recht onder. Vervolgens zie je vijf uur lang alleen maar plafonds; van de ambulance, van het ziekenhuis, van de eerste hulp, het plafond van de X-Ray, het plafond van de scanner. Af en toe een gezicht boven je dat “Bonjour” zegt. Iedere keer iemand anders, ha ha.”

“Ik ben vol vertrouwen over mijn revalidatie. Ik was best goed in vorm, dat zal ik voor een groot deel weer op moeten bouwen. Of ik straks angstig ben in de afdaling? Ik denk het niet, maar ik weet het niet zeker.

Eerst was ik teleurgesteld: daar gaat mijn The Ride. Dat heeft maar een paar uur geduurd eigenlijk. Het ging snel weg, omdat het uiteindelijk niet zo belangrijk is. Je gezondheid is belangrijker. Het samen fietsen en degenen die je om je heen hebt, zijn belangrijker. Het is best wel relativerend als je op de grond kwakt en het is allemaal voorbij. Je staat weer met beide benen op de grond. Of nee, je wordt ineens uit die focus getrokken, want die doet er niet meer toe.

Waar ik echt zin in heb, zijn de woensdagavondritjes. Zestig of zeventig kilometer lekker gas geven. Of fijne tochten samen met Janneke. Als het maar op mijn fiets is, wat is dat toch een mooi en gaaf ding.”

Dank voor de steun

Bart en ik willen graag het groepje fietsers bedanken dat ons te hulp schoot na zijn val. Zij waren fantastisch. Ze ondersteunden Bart geweldig, zorgen dat de situatie veilig bleef en stelden ons gerust. Ze waren echt een enorme steun op dat moment. Ook het personeel van het CHU ziekenhuis in Luik verdient kudo’s voor de snelle hulp en de uitstekende zorg.

Bedankt, vrienden, familie, lezers en kennissen, voor de vele goede wensen die we van jullie hebben ontvangen via allerlei kanalen. Op naar een spoedig herstel!

Volg deze blog
Janneke Scheepers van Zijwielrent.nl
Janneke Scheepers

Leuk dat je komt kijken! Ik ben Janneke Scheepers, in 2007 begonnen met wielrennen. De sport heeft mijn leven verrijkt en daar vertel ik graag over. Met mijn verhalen wil ik laten zien hoe geweldig het is om te wielrennen, of je nou fietst ter ontspanning of heel fanatiek bent. Ik vind het leuk als je reageert op mijn artikelen. Laat weten wat je denkt!

More Posts

Op weg naar The Ride 2024 | Twijfelkont

DE PERFECTE ZOMER FIETSOUTFIT: HET WORDT HEET!

IRIS – I Ride In Style lanceert nieuwe collectie: The Outroverts

14 reacties

  1. Vrienden van mij deden ook mee met de Klimclassic. Ik check hun klimtijden en ga ook op ziek naar jullie namen. ‘Hè? Hebben Bart en Janneke maar één klim gedaan…?” Ik had op twitter de foto van de Peugeot nog voorbij zien komen met jullie nieuwe fietsen en een daarbij een enthousiast onderschrift…. Ik krijg een akelig onderbuikgevoel. Het blijft lang stil op Zijwielrent. Te lang.

    Enorm balen dat er voor dit jaar een streep door The Ride moet, maar pfff, wat is het nog relatief goed afgelopen. Ik wens Bart een voorspoedige revalidatie en dat jullie maar snel weer samen van jullie prachtige nieuwe fietsen migen genieten…! ?

  2. Jee wat knap geschreven zeg! Ik wordt net wakker en zie de blog en moet echt een traantje wegpinken, zo liefdevol en beeldend beschreven. Ik heb je met de lentetocht voor het eerst ontmoet Bart en zo enthousiast en positief en met passie waarop jij met het fietsen en met mensen omgaat, dan gun ik je zo het plezier en snap ik zo hoe belangrijk dit voor je is. Gelukkig ben je verder inderdaad in orde, en met Janneke aan je zijde en jouw en jullie positiviteit kan het niet anders dan dat je straks snel weer kan genieten van je avondritjes en rijden met Janneke en alles wat het mooie fietsen brengt. Ik hoop dan weer een rit met je te kunnen maken! Dikke kudo’s voor jullie allebei en tot gauw!
    Massiël

    1. Heel erg bedankt voor je hartelijke woorden, Massiël! Janneke zorgt goed voor me en binnenkort kan ik zelf weer wat meer doen. 🙂 De komende weken moet blijken hoe mij het fietsen vergaat..

  3. Wat een ontzettend ontluisterend verhaal! Maar ook ontzettend mooi hoe jullie ook dit aspect van onze sport delen.
    Voor Bart, een snel en perfect herstel gewenst. Voor Janneke, eveneens veel sterkte gewenst. Ik hoop snel weer mooie verhalen over jullie activiteiten te mogen lezen (uiteraard het liefst die waarbij jullie op de fiets zitten!).

    1. Het is wat he! Janneke blijft gelukkig bezig met uitdagingen aan te gaan op de fiets, ik hoop zo snel mogelijk weer aan te kunnen sluiten. 😉

  4. Erg mooi geschreven Janneke. Wat een heftige ervaring, de nachtmerrie van iedere fietser. Fijn om te lezen dat hij zal herstellen, Mark en ik wensen hem daarbij heel veel succes! Hopelijk verloopt het voorspoedig en zonder pijn.

    1. Hey Femke! Bedankt voor jullie steun. Mark heeft flinke doelen gesteld voor de Marmotte heb ik gehoord. Zorg maar goed voor hem. 😉

  5. Beste Janneke en Bart, wij kennen elkaar niet, maar hebben twee dingen gemeen: we komen uit Breda en we zijn deelnemers aan The Ride. Wat onwaarschijnlijk beroerd om te lezen dat jullie daar niet bij zullen zijn. Ik heb even zitten vloeken toen ik het blog las, maar heb veel respect voor de wijze waarop jullie je over die teleurstelling heenzetten. Ik wens Bart een meer dan spoedig herstel. En Janneke, ga vooral door met je blog. Het is zeer goed geschreven en ik heb er de afgelopen maanden echt wat aan gehad. Goede groet, Robert Giebels.

    1. Ik vind dat we genoeg gemeen hebben..hehe. Dat trainen voor The Ride was niet altijd even makkelijk door weer en wind he. The Ride moet een fantastische ervaring geweest zijn. Tof dat je dat mee hebt mogen maken!

  6. Dank je Miriam! Jij hebt ook veel aan je hoofd heb ik gelezen. Heel veel succes!! (mocht het echt met bakken uit de lucht komen: Dat hebben Janneke en ik ook gehad en het was alsnog een fantastische dag! 😀 )

  7. Ai, dat is een onwijs nare klapper geweest. Hopelijk inmiddels helemaal hersteld! Kwam toevallig op het blog terecht en zit nog steeds met veel plezier te lezen (en geweldig filmpje van La Marmotte te kijken). Het enige voordeel dat ik kan bedenken is dat je alle tijd hebt gehad om weer eens een technisch artikel te schrijven! (het oudje ‘Minder schakelen tussen binnen- en buitenblad’ was leerzaam en verhelderend).

    Wellicht ook een artikel waard is de twijfel voor welk merk fiets te gaan. Nu mijn oude Trek echt versleten is (10 jaar trouwe dienst) ben ik bij een aantal grote fietszaken gaan rondkijken met mijn budget van rond de 4 a 5000 euro max. Ik dacht aardig ingelezen te zijn maar krijg te horen dat een Campagnolo een volstrekt ander karakter heeft dan een Bianci of een nieuwe Trek. Ehhh werkelijk? Het is uiteindelijk toch geometrie, keuze van groep en afstelling? Maar zoals bij ieder hobby kun je er naar ik merk een compleet geloof aan koppelen. Ik ben wel benieuwd hoe een (volgens mij) nuchtere ervaren wielrenner dat ziet. Wat is nu werkelijk feit en wat is onzin?

    1. Hoi Eugene!

      Bedankt voor je leuke reactie. Het gaat best wel goed met me. Nog zeker niet helemaal de oude, maar we zijn goed op weg. 😉

      In de prijsklasse van 4 a 5000 euro denk ik niet dat er echt slechte fietsen zijn en dat ze allemaal in ieder geval stijf genoeg zijn om de energie die je in je benen hebt, nagenoeg ten volste over te brengen naar je achterwiel. Je hebt gelijk dat de geometrie het allerbelangrijkste is. Ik zou als ik jou was eens een goede dynamische bikefit laten doen. Ik weet dat bij het programma van Jurrian van der Pijl (Jurrian Cycling Consultancy) ook een fietsselectie zit. Een complete datalijst met alle geometrieën van ieder denkbare fiets. Je geeft aan waar je voorkeur naar uit gaat en dan bepalen jullie samen welke het beste bij je past. Verder komt er veel onderbuikgevoel bij kijken hoor. Ik ben daar zeker niet vrij van. 😀 Wel kan je stellen dat hoe stijver een fiets is (zoals veel earo fietsen) hoe stijver deze ook verticaal is en dus een stuk minder de schokken opvangt. Maar dikkere banden (28mm is tegenwoordig geen uitzondering) compenseren dat weer. Sowieso zijn er de laatste jaren meer smaken bij gekomen als het gaat om toepassing en comfort… Dus ja, wat er nu percies bij jou past weet jij zelf het beste. Wat betreft fietsmaat gaat het om 3 dingen: reach, stack en in mindere mate zitbuishoek (die kan wel eens zo uitvallen dat de zadelpen je zadelrail niet lekker in het midden draagt).

      Nog een belangrijk dingetje: Het oog wil ook wat. Over pakweg drie jaar zou het toch fijn zijn als je nog altijd graag naar je fiets kijkt.

      Verder is naast de geometrie heel belangrijk welke groep erop zit. Hoef ik verder niet uit te leggen neem ik aan. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar Shimano. Feilloos soepel schakelend en iedere fietsenmaker weet er wel raad mee. (ik zelf heb nu Sram, was 200 gram lichter… voor wat het waard is).

      Misschien kan je zelfs overwegen om een los frame te kopen, een mooie groep uit de aaanbieding te bestellen en zelf je wielen uit te kiezen. Wielen bepalen namelijk ook voor een groot deel de rijeigenschappen. Vaak worden niet de beste wielen in (dure) fietsen gezet en dat is een gemiste kans.

      Ik hoop dat je iets hebt aan dit verhaal. Succes met je zoektocht!

      PS Grappig dat je over dat “minder schakelen” stuk begint. Ik zat me laatst te bedenken dat die wel aan vernieuwing toe is…haha!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Keep up to date

Meld je aan voor onze nieuwsbrief

Follow us

ZijWielrent © 2024