Fietsvakantie in Drenthe en de baby gaat mee

We hebben een fantastische baby, volop werk, een Corona-lockdown achter de kiezen en een klushuis. Veel gelegenheid om te fietsen is er niet geweest.

Hoe fijn is het daarom om er samen op uit te trekken tijdens een minivakantie in Drenthe! Voor mij is het een verademing. Eindelijk eens lekker met zijn drieën weg en met volle teugen genieten.

Bart en ik hebben een hele fijne fietskar gekocht waarin Elena, 7,5 maanden oud, heerlijk vertoeft. Ze ligt comfortabel in haar hangmatje in de kar en vindt het meerijden erg leuk.

Checklist
We verblijven vier dagen in een B&B in Meppel. Elke dag krijgen we een uitgebreid ontbijt met koffie geserveerd, wat een verwennerij is dat! En dan begint het grote voorbereiden voor de rit van die dag. Want dat is wel even anders als je op pad gaat met kind en kar.

Waar we normaal gesproken onze standaard checklist afgaan (banden oppompen, bril op, banaan mee, olie op de ketting, etc.) komt daar nu onder meer bij: dekentje mee, knuffeltje mee, allebei een koppelstuk voor de kar, achterwiel extra vastzetten, regenkap mee, luiers, drie flesjes, melkpoeder voor drie flesjes, etc. etc. Het is best wel even rommelen. Maar dan… kunnen we het er ook echt van nemen!

Fietsroutes in Drenthe
Al meteen tijdens onze eerste tocht, net een paar kilometer op pad, worden we getrakteerd op een oase van paarse heide in Boswachterij Staphorst. Die kleurenpracht komen we nog vaker tegen, bijvoorbeeld in Nationaal Park Dwingelderveld en rondom de hunebedden in Havelte.

Het allermooiste natuurgebied vinden we het uitgestrekte heide- en stuifzandgebied Aekingerzand, deel van Nationaal Park Drents-Friese Wold. Dat is echt spectaculair! Het licht glooiende, weidse landschap doet denken aan Nieuw-Zeeland. Onze fietsroute voert ons er dwars doorheen.

De Drentse natuur lijkt wel op die van mijn geboortegrond De Brabantse Kempen, maar dan uitgestrekter. En overal staan schitterende oude boerderijen. De een na de ander.

Het fietsen met de kar gaat geweldig goed. Ook over gravel. Hij is goed geveerd, bolt soepel en is lekker smal. Dat is geen overbodige luxe op de vaak smalle grindpaden in de natuurparken waar wij fietsen. Het hangmatje met harnasje in de kar vangt voor Elena de schokken op.

Fietsen met de fietskar

Fietsen met je baby in de fietskar is een hele andere beleving. De afstand en de snelheid maken helemaal niets meer uit. Per rit pauzeren we meerdere keren geruime tijd. Als het even kan, halen we Elena uit de kar en laten we haar lekker tijgeren. We nemen alle tijd om te stoppen voor foto’s en gewoon te genieten.

We fietsen knooppuntroutes van 40 tot 60 kilometer per dag. Die routes zijn niet per se geschikt voor wielrenners. Zeker in natuurpark Dwingelderveld is het op zondag erg druk met e-bikers.

Als je die kar achter je racefiets hebt hangen, is het echt wel werken.

Niet zelden rijden we een hele poos achter trage fietsers aan op de smalle gravelpaden. Onze ritten hebben een gemiddelde van circa 19 kilometer per uur. ”We hebben alle tijd”, zegt Bart als we stapvoets achter een bedaard echtpaar aan hobbelen, en hij meent het nog ook.

Krachtinspanning

Dat heeft weinig met sport te maken, denk je. Maar als je die fietskar achter je racefiets hebt hangen, is het echt wel werken. Zeker als er wind staat of de weg licht stijgt. Je trekt gewoon ruim 20 kilo extra mee. Als je 60 kilometer hebt gefietst met een kruissnelheid van (meestal) zo’n 24 kilometer per uur, waarvan 30 kilometer met de fietskar, dan heb je echt wel gesport.

Bart en ik hebben allebei een koppelstuk voor bevestiging van de fietskar op onze racefiets. We wisselen het trekken van de kar halverwege onze ritten af.

Vrolijk vlaggetje

Het grootste verschil in de beleving is misschien wel: we worden niet meer gezien als wielrenners maar als gezinnetje op pad. Het gevoel van met de nek aangekeken worden, is weg.

Het vlaggetje achterop onze fietskar ziet er feestelijk uit en als we fietsers en wandelaars tegenkomen, worden we vrolijk of vertederd begroet. We zien volop lachende gezichten van tegenliggers. Elena lacht op haar beurt blij naar de mensen op het fietspad.

“We worden niet gezien als wielrenners maar als gezinnetje.”

We halen nog steeds fietsers in maar zij reageren heel anders. Ze gaan royaal voor ons aan de kant en zijn bereid om ons echt de ruimte te geven. Het is in ieder geval allemaal heel ontspannen.

Wat het extra leuk maakt, is dat Elena meekijkt en reageert, op ons, de staat van het wegdek en op andere fietsers.

Soms horen we ineens geluidjes achterin, dan zit Elena gezellig te kletsen. Gaan we over grind of klinkers, dan begint ze te ‘zingen’, ze maakt een monotoon geluid en luistert hoe haar stem van hoogte verandert door het gehobbel. Het volgende moment ligt ze weer heerlijk te slapen.

Als Bart de kar trekt, laat ik me graag afzakken. Dan roep en zwaai ik naar Elena en krijg ik een stralende lach terug. Dit is hoe we hadden gehoopt dat het zou zijn, samen fietsen. Wat een plezier!