Gravelen in Bolzano
Op uitnodiging naar Italië om een lang weekend te gaan gravelen. Tegen zo’n uitnodiging kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Ik had nog nooit gegraveld maar met een Pipi Langkous instelling: Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk wel dat ik het kan, kom je heel ver. Fietsen kan ik dus, dan moet gravelen ook lukken. We kennen Italië allemaal van de pizza, pasta en tiramisu maar dat je er ook goed kan gravelen heb ik tot voor kort nooit geweten. Buiten het bezoeken van de steden Rome en Venetië was ik ook nooit echt in Italië geweest. Ik verheugde mij heel erg op de Cipressen, mooie lange gravelwegen, eigenlijk een soort Strade Bianci in de herfst. Op woensdagochtend eind oktober was het zover, samen met nog twee andere vrouwen, Eveline, Femke en Sander als reisbegeleider vertrokken we richting Italië.
Na de aankomst op het vliegveld van Verona zijn we met de trein verder naar Bolzano gereisd. Tijdens de treinrit zie je het landschap beetje bij beetje veranderen en de heuvels en bergen worden zichtbaar. Bolzano is de hoofdstad van de provincie Zuid-Tirol. Er wordt zowel Italiaans als Duits gesproken. De stad ligt in een dal tussen twee bergen en de rivier de Adige baant zich ook een weg door de stad. Na 20x we zijn er bijna te hebben gezongen, liepen we het station van Bolzano uit. Achter het station zie je gelijk de bergen liggen. Een heerlijk beeld om mee te beginnen.
Ons hotel lag achter het centrale plein van Bolzano. Aan het centrale plein liggen verschillende terrassen en er staat een mooie kathedraal. Bij aankomst in het hotel werden we meteen verwelkomd door iemand van het toerisme kantoor van Bolzano. Erg leuk om even te zien op wiens uitnodiging we hier zijn. Spullen op de kamer droppen en hup, Bolzano even hardlopend ontdekken. Het voordeel van een triatleet zijn, is dat je naast fietsen ook een stukkie kan rennen om de stad te verkennen. Om niet te verdwalen ben ik langs de rivier blijven lopen en het leuke is: overal liggen fietspaden! Dat is mij in het buitenland nog niet eerder zo opgevallen. Je ziet dus ook heel veel mensen fietsen, niet alleen als sportactiviteit maar ook voor woon-werkverkeer. Na ruim zeven km genieten van de omgeving zoals bergen, wijngaarden en een snelstromende rivier was het tijd voor de eerste Aperol Spritz die werd gevolgd door een fantastische maaltijd!
De volgende dag stond de eerste fietstocht op de planning en dus ook mijn eerste ervaring op de gravelfiets. Zadel op de juiste hoogte zetten en drie rondjes om de fontein om even te wennen aan de fiets (van het merk Cor) en het Sram schakelsysteem was het tijd om te gaan. We begonnen langs de rivier en zo’n relaxed begin is ideaal om nog even te kunnen praten met mijn mede reisgenoten. Allemaal hebben we een andere achtergrond maar we zijn fietsgekkies en dat maakt het helemaal top. De eerste klim was nog gewoon op asfalt maar al snel gingen we een geitenpad op. Even schakelen voor mij letterlijk en figuurlijk, stijl omhoog en offroad is altijd even wennen. Maar wat een uitzicht toen we de eerste klim gehad hadden en om ons heen konden kijken over de wijngaarden die tegen de bergen aan lagen. Door het bos, over mooie gravelpaden, langs wijngaarden en een mountainbikepad als afdaling waar we toch ook een klein beetje moesten klunen. Eenmaal aangekomen bij onze lunch spot van die dag gelegen aan een prachtig meer die we via een heerlijke afdaling hebben bereikt, smaakte de lunch voortreffelijk en ik zou hier heel makkelijk aan kunnen wennen. Een beetje fietsen, eten en de omgeving verkennen. Na de lunch reden we tussen de wijngaarden terug naar ons hotel om ons klaar te maken voor een wijnproeverij.
De wijnproeverij was in Bolzano zelf bij Schmidt Oberrautner. Ze maken al generaties lang wijn en zijn één van de oudste wijngaarden in Zuid-Tirol. Na een kijkje in de wijnkelder, waar we ook een deel van het wijn maak proces hebben gezien, zijn we flink in de watten gelegd met lekkere wijnen en hapjes. Het zinnetje; ‘ik kan hier wel aan wennen’ werd ook ’s avonds vaak herhaald.
Op vrijdag stond de langste en zwaarste tocht van deze trip op de planning. We waren al een aantal keer gewaarschuwd voor deze rit. We zouden naar de Stoanerne Mandln fietsen op 2005 meter hoogte. Gewaarschuwd of niet, ik had er zin in! We gingen op tijd op pad en de rit begon langs de rivier dus nog lekker vlak. Eenmaal van de rivier af begon het feest gelijk. Een klim van 8 km met 6% gemiddeld met mijn favoriet: haarspeldbochten! Eigenlijk is het vanaf dat moment niet meer vlak geweest voor mijn gevoel. Het asfalt werd al snel verruild voor gravel en soms voor een geitenpad waar we ook wel even stukjes moesten lopen. Langs leuke typische alpendorpjes werden mooie klimmen afgewisseld met korte afdalingen. Dus je weet dat je het straks allemaal weer omhoog moet… Het steilste stuk van de dag was maar liefst 24%!! Super zwaar maar zo gaaf om dan toch gewoon op je fiets te kunnen blijven zitten en omhoog te komen. Na dat steilste stuk waren de stijgingspercentages weer wat vriendelijker. Het nog steeds afzien maar de fietsuren tikten lekker weg. We hebben op echt mooie gravelpaden gereden en het was heerlijk om niet constant auto’s langs je te hebben razen! Het was schitterend om echt door de natuur te fietsen!
Na een korte stop in een berghut met een kregen we het beste van beide keukens voor geschoteld: een heerlijke pasta bolognaise en Kaisersmarren. Na dat culinaire hoogtepuntje was het tijd voor het echte hoogtepunt. Een klein stukje stijgen en zo stonden we op 2005 meter hoogte tussen de Stoanerne Mandln. Echt een prachtig uitzicht en het was enorm genieten om zo om je heen te kijken en al dat moois te zien. Het kodak momentje hadden we gehad dus het was tijd om af te dalen. Het eerste stuk was weer een geitenpad dus met de fiets aan de hand. Daarna kwamen we weer op een prachtige mooie gravelstrook. Afdalen op gravel is toch andere koek dan op asfalt en mijn handen trilden elke keer net niet van mijn stuur af. En toen ik uiteindelijk toch een kleine glijder maakte koos ik de ideale plek… namelijk een distel struik. Overal lag gras maar ik koos een distel struik… Na een laatste venijnige klim, ging het alleen nog maar naar beneden. Gravel werd verruild voor asfalt en het werd een race tegen de klok omdat het langzaamaan donker werd en we geen lichtjes bij ons hadden. Gelukkig ging afdalen als vanzelf. Eenmaal onderaan de berg konden we het fietspad langs de rivier nemen en zijn we als een ploegentijdrit terug naar Bolzano gereden. Tijdrijden kan ik, dus heerlijk op kop beuken, want in een peloton of in iemand zijn of haar wiel rijden is niet mijn sterkste punt. Weer een vinkje op de Bucketlist want een ploegentijdrit op een gravelbike kan ik afvinken. Moe en voldaan met 84 km en 2300 hoogtemeters en een ietwat pijnlijk zitvlak waren we terug in het hotel. De douche was een ware beloning net als de overheerlijke maaltijd die daarna kwam.
Op zaterdag zouden we de laatste rit doen… Maar de dag begon met een heel hoop hemelwater. Dus in de ochtend even de toerist uit gehangen door naar het kasteel van Runckelstein te gaan. Om vervolgens te lunchen met een overheerlijke pizza waarna het gelukkig droog was. De goudgele rakker was flink gaan schijnen dus was het tijd voor een laatste ritje op Italiaanse bodem, een afscheidsrit met de Cor (de gravelbike). Na de zware rit van gister wilden alleen Eveline en ik nog fietsen, dus we gingen met z’n tweeën op pad. We kozen nu voor een iets vlakkere rit langs de wijngaarden en de rivier met soms een mooie gravelstrook. In de omgeving van Bolzano zijn heel veel wijngaarden te vinden en dat in combinatie met de rivier, de bergen en soms een mooi meertje geeft dat prachtige uitzichten. Met een mooie 50 km op de teller kwamen we weer terug in Bolzano en konden we afscheid nemen van Cor. ’s Avonds mochten we met de kabelbaan omhoog en kregen we op grote hoogte een diner met typische Zuid-Tirolse lekkernijen. Mooi om vanaf grote hoogte naar beneden te kunnen turen en Bolzano in het dal te zien liggen.
Ook gravelen in Bolzano?
Jaa!!! Bolzano heeft mij ontzettend verrast het is een leuke stad met echt een prima fiets infrastructuur. Ik denk dat de stad een hele mooie uitvalsbasis is voor het fietsen in de buurt. Voor een first time graveler heb ik mij uitstekend vermaakt en echt op prachtige stroken gereden waar je met de wegfiets nooit zou kunnen komen. Het gravelen hier is niet zoals je het misschien kent van de Strade Bianche, waar gravelstroken worden verbonden met asfalt. Maar het is zeker de moeite waard. Al zou ik hier ook op mijn gewone racefiets graag nog mooie tochten willen rijden. Het was extreem genieten en… Zoals al vaker gezegd ik zou hier best aan kunnen wennen!
