Fietsverhalen

Bang voor de Stockeu


“Dat is de Stockeu, dat is een hels ding”, waarschuwt hij. “Daarom zit die lus natuurlijk in de route, dan kun je de Stockeu overslaan.”

Bij de voet staan we te twijfelen: zullen we erop gaan? “Hoe steil is het dan?”, informeer ik. Dat weet mijn vriend ook niet precies. Maar hij heeft er van alles over gehoord op fora en op Kuitenbijters.com: “Dat hij hels zou zijn, en steil, en dat je erop kapot zou gaan, en weet ik veel wat. De Muur van 21%, zo noemen ze ‘m.”

Raar, om bang te zijn voor een berg

Een beruchte Waalse kuitenbijter, wil ik dit wel? Ik heb weleens meegemaakt dat mijn voorwiel omhoog kwam bij een beklimming omdat het zo steil was, daar heb ik nu geen zin in. En kan ik de route van 140 kilometer daarna nog wel volbrengen? Raar, om bang te zijn voor een berg.

Maar ik wil de hoogtemeters niet mislopen. We zijn nou eenmaal hier om te trainen voor de Dolomieten. “Als het niet lukt dan zijn we zo weer beneden!”, redeneert mijn vriend. Een goed argument. Bovendien ben ik ook nieuwsgierig. Wat staat ons daarboven te wachten? Daar kom je maar op één manier achter.

stockeu_hoogtemeters

Dus we gaan ervoor. Doordat we even hebben staan uitrusten, fietsen we het eerste deel van de beklimming eenvoudig omhoog. Ja, het is steil, 13%, maar ik voel het nog niet.

Mijn hartslag in de gaten houdend, doe ik het rustig aan. Ik ben niet van plan mezelf op te blazen. Het is de belangrijkste les die ik over klimmen heb geleerd.

Wat zou hij denken? “Ja, nu lacht ze nog wel.”

Een oude man komt me tegemoet wandelen en knikt me vriendelijk toe. Hoeveel wielrenners zou hij hier niet dag in, dag uit naar boven zien komen, aangetrokken door deze scheidsrechter uit Luik-Bastenaken-Luik? Wat zou hij denken: “Ja, nu lacht ze nog wel, wacht maar, tot ze dadelijk een stukje hoger is”?

Steile stuk op de Stockeu

Dan wordt de Stockeu serieus steiler. Ik ga achterop mijn zadel zitten en duw de pedalen naar beneden. Dit ken ik van eerdere beklimmingen in Toscane en Zuid-Limburg. Ik voel me rustig, geen angst om uit balans te raken. Mijn ademhaling is onder controle, niet dat gierende hijgen. Ik check mijn hartslag op de Garmin. Die is rond de 175, zo gaat ‘ie goed.

“We zijn al bijna op de helft!”, roep ik naar mijn vriend, de hoogtegrafiek op mijn Garmin een baken in de storm.

eddy_merckx_monument

Monument van Eddy Merckx, even over de helft van de Col du Stockeu.

Monument op de Stockeu

Als we op de helft van de Stockeu bij het monument van Eddy Merckx aankomen en het steilste stuk achter de rug is, ben ik bijna teleurgesteld. Was dit alles? Het klinkt oneerbiedig, maar dit ging wel makkelijk. Mijn vriend is het ermee eens. De Gulperberg, dat venijnige rotding in Zuid-Limburg, is erger! De volgende keer moeten we ons niet zo inhouden.

De Gulperberg, dat venijnige rotding, is erger.

Enthousiast vervolgen we de beklimming. Bijna hadden we ons door de spookverhalen laten afschrikken. Nu hebben we juist meer zelfvertrouwen.

Wielrennen op de stockeu

De Stockeu gaat op het einde over in het idyllisch landweggetje Somagne.

Mont Ventoux

Ik denk terug aan onze vakantie in Frankrijk, vorig jaar. Na het beklimmen van de Alpe d’Huez besloten we om de Mont Ventoux maar te laten zitten. Die zou vast te zwaar zijn. Achteraf vond ik het jammer: misschien hadden we het wél gekund.

Als we twee jaar geleden in Toscane van tevoren hadden geweten wat ons te wachten stond (strada bianchi met een stijgingspercentage van 22%), dan waren we er mogelijk niet aan begonnen. En dan hadden we nu die mooie herinneringen niet gehad.

stelvio_wielrennen

De ´Passo dello Stelvio´, huiveringwekkend mooie klim in de Italiaanse Alpen.

Stelvio

Nu dromen we over de Stelvio in de Italiaanse Alpen. Die beklimming zou geweldig zijn om mee te pakken als we toch al in de Dolomieten zijn voor onze Granfondo. Maar het is wel een monster van een berg. Kunnen we dat wel?

Voor een berg moet je niet bang zijn, die moet je gewoon op gaan.

Na mijn ervaring in de Ardennen vind ik dat we het gewoon moeten doen. Niet meer bang zijn voor een berg maar gewoon erop gaan. Als het lukt, dan ben je een fantastische ervaring rijker. En als het niet lukt? Dan ben je zo weer beneden.

Koppenberg

Over enge beklimmingen gesproken. Er is één beklimming die me echt eng lijkt en dat is de Koppenberg. Bekijk bovenstaand filmpje maar eens en je ziet wat ik bedoel. Vooral het achterwiel dat slipt over vochtige kinderkopjes: the horror! Maar wel een uitdaging van jewelste. Wie weet… ooit…

Volg deze blog
Janneke Scheepers van Zijwielrent.nl
Janneke Scheepers

Leuk dat je komt kijken! Ik ben Janneke Scheepers, in 2007 begonnen met wielrennen. De sport heeft mijn leven verrijkt en daar vertel ik graag over. Met mijn verhalen wil ik laten zien hoe geweldig het is om te wielrennen, of je nou fietst ter ontspanning of heel fanatiek bent. Ik vind het leuk als je reageert op mijn artikelen. Laat weten wat je denkt!