De vrijheid van het gravelbiken
Voor wie wel vaker het bos in fietst, is dit natuurlijk gesneden koek. Vijftien jaar geleden heb ik zelf ook geregeld gemountainbiket door de bossen in en rond mijn geboortedorp, maar die ervaring ligt ver achter me. Steeds vaker heb ik het verlangen om het asfalt te verlaten. Al dan niet aangespoord door mtb-minnende vrienden.
Als ik voorjaar 2019 de kans krijg om de Canyon Grail gravelbike uit te testen, grijp ik die dan ook met beide handen aan. Wat heb ik zin om het bekende asfalt te verlaten en op ontdekkingstocht te gaan over zand en gravel!
Verwondering
Mijn eerste offroad rit fiets ik met fietsmaatjes Coen en Koen. Zij op hun mountainbikes en ik op de Canyon Grail. Bart heeft voor de gelegenheid een tweedehands cyclocrosser op de kop getikt en is er ook bij. Voor hem is het de eerste keer op de fiets in de bossen.
Zodra ik achter Coen aan het eerste zandpad op rijd, gaat er een wereld voor me open. Offroad rijden voelt als losgelaten worden in een grote speeltuin, met de gravelfiets en de zandpaden als mijn speeltoestellen.
Op ontdekkingstocht
De Canyon Grail met zijn brede crossbanden brengt me waar ik maar heen wil, of het nu over (mul) zand, gras of gravel is. Ik kan in alle grenzeloosheid fietsen waar ik maar wil. Hoe heerlijk is het dat ik eenvoudig dat schilderachtige bospaadje kan inslaan, in plaats van ernaar te kijken vanaf de weg? Die verwondering houdt lang aan.
Een hobbelige berm langs een beekje? Ik fiets er onbezorgd overheen, dwars door de weilanden. Een hekje met erachter een kronkelig bospaadje? Coen houdt het hekje uitnodigend voor me open en we gaan op verkenning uit.
Het lukt zelfs om op de fiets door een weiland met een laagje water van 10 centimeter te waden. Mijn fietsschoenen lopen vol water maar de gravelbike brengt me zonder brokken naar de overkant.
Onthaasten
Niet zelden moeten we afstappen. Voor een hekje, een boomstam over het pad, een bruggetje of oversteekplaats. Soms lijkt het alsof we bij mensen de achtertuin in fietsen. Is dit gebied echt openbaar? Geen bordje of hek houdt ons tegen. Wat wonen die mensen mooi, hier middenin de bossen.
Bijzonder is het om door het Aa of Weerijs dal van Zundert naar Breda te fietsen, een heel stuk langs de meanderende rivier. Niemand komen we tegen, behalve wat watervogels. Het voelt als een voorrecht om in dit stukje stille natuur te mogen zijn. Een landschap waar ik normaal gesproken niet zou komen.
Haast hebben we niet. “Jullie moeten meer genieten”, zegt Coen. Nou, dat doe ik met volle teugen. Maar de gravelbike die ik bij me heb, wil vooruit! Even aanzetten en de Canyon Grail spurt weg, als de racefiets die het in wezen is. Ook Bart geniet van de snelheid op zijn cyclocrosser. Als twee jonge honden crossen we over de bospaden. Onze mtb-maatjes laten zich echter niet opjagen, en zo leren wij ook onthaasten.
Actie op de singletrack
Maar zoals ik al zei, houd ik ook van actie. Samen met Bart probeer ik daarom een stukje van de vermaarde mtb-route in Boswachterij Dorst. Zodra ik de single track opfiets, word ik meegezogen door de snelle opeenvolging van kombochten, hobbeltjes en heuveltjes.
Wow! Dit vergt opperste concentratie. Snel schakelen, gas geven, remmen, goed sturen, vooruitkijken. De fiets laten rollen, niet tegenwerken maar meebewegen. Dat gaat prima met deze gravelbike. Mijn bloed stroomt sneller van inspanning en adrenaline… of is het vreugde? Dit is echt spelen!
Gravellen in Zuid-Limburg
Na enkele ritten in Breda en omgeving wil ik de Canyon ook weleens uittesten in de heuvels. Op paden waarvoor de fiets echt ontworpen is: gravel. Daarvoor trekken Bart en ik naar Zuid-Limburg. Waar het stikt van de boerenlandweggetjes bedekt met steentjes, slingerend van heuvelrug naar heuvelrug.
Onze rit is vanaf er het begin één van verwondering. Na een eerste stukje single track, dat meteen flink naar beneden gaat, belanden we in een onbekend decor. Glooiende, okergele velden om me heen, badend in zonlicht. Alsof ik weer op fietsvakantie in Toscane ben en daar de strade bianche afstruin.
Op het gravelpad is verder niemand, op wat wandelaars na. Ik verbaas me: is dit werkelijk Zuid-Limburg? Stabiel rolt de Canyon Grail over de steentjes. Wat is dit heerlijk ontspannen fietsen.
Steil klimmen en dalen
De route daagt me soms wel uit. Zo is een klimmetje zo steil, dat mijn voorwiel een stukje omhoog komt. Tegen dalen op 15% over rollende kiezels, blijken mijn zenuwen ook niet helemaal bestand. Al slippend en balancerend kies ik er halverwege toch maar voor om een stukje te lopen. “Dit was wel spannend”, zegt ook Bart als we beneden zijn. Een ding is zeker: je wordt technisch een stuk handiger als je vaak offroad rijdt.
Oase van rust
Na enige tijd op de Zuid-Limburgse gravelpaden te hebben gefietst, is het even wennen als we een dorpje doorkruisen. Drukte, asfalt, campers, volle terrassen. Dit is het Zuid-Limburg dat ik ken. Ik verlang meteen naar het vervolg van de route, met zijn terrakleurige gravelpaden. Ongelooflijk dat er, parrallel aan de drukte van Zuid-Limburg, zo’n oase van rust ligt.
We steken gauw over en zitten dan weer in die onbekende, vredige omgeving, Gravel voor ons uit, velden om ons heen. Niemand te zien verder, behalve een paar wandelaars in de verte. Wat een kalmte.
Bosranden en beekjes
Dankzij mijn ritten met Canyon Grail ging een wereld ging voor me open. De wereld van bosranden, akkers, weilanden, beekjes en oude heggen. Het landschap waar ik zo vaak verlangend naar keek vanaf de weg. Nu kon ik er dwars doorheen fietsen!
Het is een omgeving waar je als racefietser best ver vanaf staat. Zo kwamen wij tijdens onze ritten vooral veel wandelaars tegen. Ze groetten ons steeds vriendelijk.
De Canyon Grail heb ik weer moeten terugbrengen naar de fabrikant, met wat pijn in mijn hart. Wat heb ik een plezier gehad met deze gravelfiets! Een uitgebreide review lees je binnenkort op deze blog.
Eén ding is zeker: er gaat een eigen crosser komen. Liefst een gravelbike of cyclocrosser, omdat ik het heerlijk vind om lekker tempo te kunnen maken. Dan kan ik straks nog meer genieten van de herftkleuren in het bos en het fietsen in de winter. Laat de voorpret beginnen!
Volg deze blog
Beste Janneke,
Welke framemaat heb je getest van de Canyon gravelfiets en hoe lang ben je zelf (totale lengte en binnenbeenlengte)? Ik vraag me af of het vervelend is dat je de stuurpenlengte niet kunt aanpassen, aangezien vrouwen toch vaak een korter bovenlijf hebben.
Alvast bedankt!
vervelend dat wij als inwoners en wandelaars en natuurliefhebbers die de natuur willen beschermen
steeds vaker zien dat toegangsverboden genegeerd worden.
Op deze site ook te zien dat zelfs draaihekjes en hekken gewoon gepasseerd worden.
Ik heb de elfstedentocht geschaatst en gefietst en wedstrijden gereden maar als het niet vriest beperk ik me tot of een kunstijsbaan of een andere vorm van sport of vrijetijdsbesteding.
Je kunt de natuur niet beschermen door voortdurend uitzonderingen te maken. Met fiets crossen door de snippertjes natuur die we hier nog hebben het Savelsbos en de hollewegen en landweggetjes beschadigt de natuur. Wees je ervan bewust dat je door dit gedrag het de komende generaties onmogelijk maakt om van die natuur te genieten.
Dat het zo leuk is, is een argument. We hebben niet het recht om de natuur nog verder te verstoren. Buiten lekker bezig zijn….? in de heuvels? meld je bij een onderhoudsaktiviteit van IVN of Limburgslandschap. Help mee met het opruimen van de steeds grotere hoeveelheid zwerfafval (van vooral fietsers) Kom in stilte genieten van de rust. Echt waar dat gaat beter als je zelf ook rustig aan doet. Wandelen is ook een sport. De hamsters, padden, vuurpadden, eikelmuizen en patrijzen zijn al verdwenen. Die willen we terug. Maar dat kan alleen als de mens het gebied niet in zo hoge mate voor zich opeist. Het uitzetten van gefokte dieren heeft slechts dan kans van slagen als de ecologie de biotoop van het gebied in orde is en….
je raadt het al dat kan niet zonder rust.
Eig idee hoeveel reeen er jaarlijks de dood vinden doordat ze zich opgejaagd voelen of doordat de opgejaagde moeder de kalfjes in de te lang steek liet?
Als je niet op gebaande paden wil rijden….neem dan de moeite om door te rijden naar waar de natuur minder geteisterd wodt door overbevolking (zuid-Limburg is net zo dichtbevolkt als de Randstad, ja echt!) en waar nog ruimte is voor menselijke aktiviteit NAAST de flora en fauna.
Ook de Fauna de bijzondere soorten in dit gebied delven het onderspit door en de bestrijdingsmiddelen die sfdrijven en bovendien de voortdurend platgereden paden, ook door uitwijken.
Je mag ook niks meer tegenwoordig????? Er is ook leven zonder mountainbiken waar het eigenlijk niet past ook al doen zovelen het wel.