Moeke’s Monsterrit of 288 kilometer kameraadschap

Hoe extremer, hoe beter? Het lijkt er wel op. De inschrijving voor de 288 kilometer lange ‘Monsterrit’ van Café Moeke Ginneken, normaliter startpunt van ontspannen koffieritjes, zit binnen de kortste keren vol. Alle twintig deelnemers komen op de dag zelf dapper opdagen voor een memorabele rit in onstuimige weersomstandigheden.

Route langs drie steden

Moeke’s Monsterrit: dat is fietsen vanuit café Moeke Ginneken naar Moeke Rhenen en vervolgens naar Moeke Delft. Daarna zetten we koers terug naar Breda, wat neer gaat komen op 288 kilometer.

Ik heb twee weken geleden de Marmotte Pyreneeën gefietst en eerder dit jaar 295 kilometer Milaan-San Remo, dus ik moet dit kunnen, vind ik. Toch zijn er de gebruikelijke zenuwen. Bart rijdt vandaag met Ellen in de Peugeot 504 en biedt ondersteuning. Sabine rijdt tot Rhenen met hen mee en stapt daar op de fiets.

Etappe 1: van Breda naar Rhenen, 93 km

“En nou nog lachen!”, roept Bart, terwijl hij onze groep voor vertrek een beetje vlot op de foto probeert te zetten. We staan er gespannen bij. Eerst moeten de benen losgedraaid worden, we willen weten hoe de vorm ervoor staat.

Zodra we op pad zijn, verdwijnt de spanning snel. Een groot deel van de fietsers in deze groep ken ik goed, honderden kilometers heb ik al met ze gefietst. Er wordt gelachen en bijgepraat.

Organisator Jos, uitbater van Café Moeke, moet de twee jeugdige nieuwe gezichten die op kop rijden, herhaaldelijk manen om tempo te minderen. We zijn nog fris en hebben de wind mee, dan is het niet gemakkelijk om in te houden. Ik maak me er ook schuldig aan.

Moeke's Monsterrit

  

Ik zou wat vaker zo vroeg moeten gaan fietsen, bedenk ik me terwijl ik het strijklicht op het groen om me heen bewonder. De zonnestralen grijpen als lange vingers door de nevel. Na vijftig kilometer is er een tussenstop: Jos’ vriendin en dochtertje verrassen ons met krentenbollen en vers fruit.

Al fietsend zit ik een beetje weg te dromen in de groep

Al fietsend zit ik een beetje weg te dromen in het midden van de groep. Dit gaat wel heel makkelijk en ik lijk niet helemaal wakker te zijn. Terwijl ik sta te gapen als we voor de tweede keer staan te wachten bij een lekke band, adviseert deelnemer Twan me om meer voor- of achterin te rijden. Daar is meer actie. Ik volg zijn advies op en het werkt. De toenemende wind maakt me ook wakker.

Pontje in Rhenen

Moeke Rhenen terras   Wachten op pontje Rhenen

Pontje bij Rhenen

Zonder al teveel moeite komen we aan bij het pontje dat de oversteek maakt naar Moeke Rhenen, mooi gelegen aan het water. De schippersvrouw telt streng iedere fietser die aan boord gaat, er mogen er slechts twaalf mee. Het argument “maar we hebben heel lichte fietsen” maakt geen indruk: de rest van ons groepje moet wachten op de volgende oversteek.

Hoewel het heerlijk is op het zonnige terras, verorberen we onze appeltaart snel. Met nog bijna tweehonderd kilometer te gaan, willen we straks graag voor het donker thuis zijn.

Waaierrijden wielergroep
Rouleren, waaieren: samenwerken is nodig tijdens deze Monsterrit.
Etappe 2: van Rhenen naar Delft, 113 km

“Je hebt een goed moment uitgekozen om aan te haken”, zeg ik tegen Sabine, maar niet heus. Hier zit de wind ons ernstig dwars en op de dijken is geen enkele beschutting. Dit wordt nog een hele taaie etappe. Er is maar één manier om hier met zijn allen doorheen te komen en dat is door heel goed samen te werken.

De wind komt strak van links. Poeh, dit is serieus aan de bak.

We zijn gelukkig met een grote groep en er zijn genoeg deelnemers die kopwerk kunnen doen. Ik rijd zelf ook een flink stuk voorop. De wind komt strak van links en dus fiets ik met mijn collega-koprijder zoveel mogelijk links, zodat de fietsers achter ons een waaier kunnen vormen. Poeh, dit is serieus aan de bak. Ik zie mijn hartslag stijgen. Het is stil achter me, iedereen moet flink trappen. Hé, daar is de Peugeot!

Blij knijpen we in de remmen. Even tijd om bij te komen en wat te eten voordat we strijd met de wind weer oppakken. De kofferbak met krentenbollen en ander fietserseten wordt geplunderd, iedereen krijgt een nieuwe bidon met water. Met deze energieaanvulling moeten we Delft kunnen bereiken.

Fourage van Zijwielrent op de dijk
Een geïmproviseerde verzorgingspost tussen Rhenen en Delft.

Als ik zo met mijn krachten blijf smijten, rijd ik dadelijk die tocht niet uit

Ook het volgende stuk fiets ik veel op kop. Wel zit ik me af te vragen hoe lang ik dat vol moet houden. Als ik zo met mijn krachten blijf smijten, ga ik dadelijk die 288 kilometer niet uitrijden. De wind komt dan weer schuin van voren, dan weer werpt hij zijn barrière recht voor ons op.

Ik kijk op mijn Garmin: mijn hartslag zit al veel te lang boven de 180. “Ik laat me terugzakken”, kondig ik aan tegen medekopman Bart Verkroost. Tijd om even te recupereren achterin de groep. Ik merk al snel dat het tempo stabiel blijft; die redden zich voorin wel.

Pannekoeken bij café Moeke Delft

Hongerig en vermoeid rijden we Delft binnen, waar we Café Moeke vinden aan de Beestenmarkt. Uitbater Bob zet borden met stapels pannenkoeken en cola voor ons neer, precies waar we behoefte aan hebben. Dit is het moment om nog even goed te eten, want ook het laatste stuk terug naar Breda zal niet makkelijk zijn.

Café Moeke in Delft
Na pannekoeken bij Moeke Delft kunnen we er weer tegenaan.
Derde Etappe: Delft – Breda, 81 km

De laatste etappe staat in het teken van nog meer wind. We rijden door Rotterdam en worstelen ons over lange dijken en door kale polders heen. We komen over bruggen en klunen over trapjes. Twee keer staan we met onze racefietsen op de roltrap van een fietstunnel. Deze etappe mag dan wel zwaar zijn, hij is niet saai.

De hele dag is het droog gebleven maar zodra we in de buurt van Puttershoek komen, begint het te druppen. Bart heeft van tevoren aangekondigd dat hij de Peugeot langs de route zal parkeren “op een punt waar we hem het hardst nodig hebben”. En warempel, zodra de bui echt losbarst, krijgen we hem en Ellen in het vizier. Wat een timing.

Roltrap van fietstunnel Rotterdam
Op de roltrap van de fietstunnel in Rotterdam.

Als raven verdringen we ons om de kofferbak.

De kofferbak gaat weer open. Als raven verdringen we ons er omheen. Daar verschijnen de regenjasjes, overschoenen, arm- en beenstukken. Ik bied krentenbollen aan maar daar is geen belangstelling voor. “Ik heb ook nog gelletjes”, zeg ik, wijzend op een doos. “Pak maar.” Twee keer knipperen met mijn ogen en de doos is halfleeg. Zelf eet ik ook een sportgel. Ik kan de extra energie goed gebruiken.

We fietsen verder, de wind geeft ons geen moment respijt. Ik doe geen kopwerk meer. Ik ben moe van de inspanning en het voortdurende opletten in de groep. Bij de Moerdijkbrug moet één deelnemer helaas afhaken omdat hij zich niet lekker voelt. Gelukkig kan hij in de Peugeot bijkomen tot hij wordt opgehaald door zijn vrouw. Verder is de hele groep nog compleet.

Nog maar dertig kilometer te gaan. “Minder dan een avondritje!”, praten we elkaar moed in.

Wielrennen in het donker
De laatste kilometers naar het Ginneken fietsen we in het donker.
Laatste kilometers

De omgeving neemt nu steeds bekendere vormen aan. Motiverend vind ik dat. We komen weer op ‘eigen grondgebied’, de finish nadert. De schemering valt snel in op deze herfstige namiddag en we zetten de lampjes op onze fietsen aan.

Over donkere wegen leggen we de laatste kilometers af naar ons einddoel. Langs de snelweg af en door de ‘Tonnekesbuurt’ heen. Hoe vaak ik hier al niet heb gefietst! Langs atletiekvereniging Sprint en het Mastbos af, voorbij het Markdal en de bocht om. Plots worden we ondergedompeld in een oase van licht en gezelligheid. Om ons heen de sfeervol aangelichte terrassen van de Ginnekenmarkt, lachende mensen aan hangtafels, gejoel. We werden blijkbaar opgewacht!

Moeke's Monsterrit
Trots en voldaan na een geweldige tocht, die we samen hebben volbracht.

We hebben het samen volbracht. Kameraadschap, 288 kilometer lang.

Het zit erop. Fietsers kloppen elkaar op de schouder, Bart komt me omhelzen. Boksen worden uitgedeeld, handen geschud, high fives gegeven. Trotse, voldane blikken. We hebben gerouleerd, gewaaierd, getemporiseerd en elkaar er doorheen gesleept. We hebben het samen volbracht. Kameraadschap, 288 kilometer lang. Wat een rit.

Volg deze blogFoto’s Bart van Oers, Cor Seijkens, Janneke Scheepers

Janneke Scheepers van Zijwielrent.nl
Janneke Scheepers

Leuk dat je komt kijken! Ik ben Janneke Scheepers, in 2007 begonnen met wielrennen. De sport heeft mijn leven verrijkt en daar vertel ik graag over. Met mijn verhalen wil ik laten zien hoe geweldig het is om te wielrennen, of je nou fietst ter ontspanning of heel fanatiek bent. Ik vind het leuk als je reageert op mijn artikelen. Laat weten wat je denkt!

More Posts

Bij Landal GreenParks een weekend wielrennen in Zuid-Limburg: hoogtemeters en heerlijk genieten

LIV INTRODUCEERT NIEUWE MTB: PIQUE ADVANCED 29

International Women’s Day Ride 2024 in Valkenburg – puur genieten

2 reacties

  1. Wat een super gave blog heb je weer geschreven Janneke en wat een avontuur! Ik overweeg serieus om te verhuizen naar Breda, zodat ik mij kan aansluiten bij jullie club 😉 #tikkeltjejaloers

    1. Hoi Monique, leuk dat je het verhaal over deze Monsterrit hebt gelezen. Er zijn om de week Koffieritjes op zondag vanuit Café Moeke in het Ginneken (een heel stukje minder extreem, dat wel :). Jij en Stefan zijn van harte welkom om een keer aan te sluiten!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Keep up to date

Meld je aan voor onze nieuwsbrief

Follow us

ZijWielrent © 2024