Marmotte Pyreneeën 2017: genadeloze bergrit

“Het ruikt hier naar zenuwachtige mensen”, zegt de fietser naast me. We staan tussen 1.500 deelnemers te wachten op de start van de Marmotte Pyreneeën. Om ons heen de toppen van de Pyreneeëncols, nog in nevelen gehuld. Met een 168 kilometer lang parcours met 5.600 hoogtemeters, belooft het een genadeloze bergrit te worden.

Maar liefst vijf cols staan op het programma van deze nog jonge granfondo. Eerst beklimmen we de Tourmalet vanuit Barèges, daarna de Hourquette d’Ancizan en de Col d’Aspin. Vervolgens nog een keer de Tourmalet van de andere kant en als toetje nog de Hautacam met stijgingspercentages tot 15 procent. Voor mij wordt het een record aan hoogtemeters.

Marmotte Pyreneeën hoogteprofiel
Het hoogteprofiel van La Marmotte Pyrenées: 5 cols.

Als ik zo om me heen kijk, zie ik veel afgetrainde Spanjaarden, smalle koppies en dure fietsen. Een fluor-oranje aero Trek lijkt licht te geven in de dageraad. Ik zwaai naar een groepje fietsvrienden uit Nibbixwoud verderop in de rij en maak een foto met cylco-veelvraat Herman Nekkers. Ook ik ben zenuwachtig.

7.38 uur: start vanuit Luz-St-Sauveur

Het is al 7.30 uur geweest als de speaker begint af te tellen. Ik hoor muziek aanzwellen en zie beweging in de massa helmen. Ja, we gaan vertrekken! Ik step naar voren en rijd al snel onder de startboog door. Het is een opluchting om de spanning weg te kunnen trappen. We maken eerst een rondje rond Luz St-Sauveur voordat we de Tourmalet op gaan; in het dorp staat veel publiek te klappen.

Om me heen veel smalle koppies en dure fietsen.

Marmotte Pyreneeën met Herman Nekkers
Bij de start van de Marmotte Pyreneeën kom ik cyclo-veelvraat Herman Nekkers tegen.

Ik probeer meteen wat tempo te maken en mijn hartslag omhoog te krijgen. Bart, die bij de bevoorradingspost van Tour de Vacance op de top staat, heeft een schema op mijn frame geplakt om goud te rijden. De limiet voor goud in mijn leeftijdscategorie ligt op 9.45 uur, net als bij de Marmotte Alpen. Die reed ik in 2016 uit in 8.52 uur. Maar dit keer is geen afdaling geneutraliseerd, zoals de Glandon in de Alpen-editie. Bovendien telt de Marmotte Pyreneeën 600 hoogtemeters extra. Ik kan dus geen minuut laten liggen.

Col du Tourmalet vanuit Barèges, 18,6 kilometer, 1433 hoogtemeters

Het eerste stuk van de Tourmalet kan ik mijn ritme niet vinden. Het is druk en ik moet hard werken om mijn hartslag op het niveau te houden waarop ik deze tocht wil rijden.

Waar het aan ligt, geen idee. Misschien heb ik afgelopen week tijdens de trainingsritten wel té rustig aan gedaan als fietsbegeleider van Tour de Vacance. Of misschien komt het door het benauwde weer. Er is onweer voorspeld. Vanaf de eerste meters drupt het zweet van mijn staart op mijn benen. Mijn shirt is binnen de kortste keren nat van het zweet.

Tour de Vacance Tourmalet
Esther van Tour de Vacance in de vroege ochtend, de verzorgingspost op de Tourmalet voorbereidend. Foto: Bart van Oers.

Drinken, drinken, neem ik me voor. Ik wil geen kramp krijgen vandaag. Elk kwartier een paar grote slokken water met tabletten voor isotone sportdrank erin. Vóór de top wil ik twee 750 milliliter bidons leeg hebben.

De klim wordt pas mooi voorbij de parkeerplaats bij Super Barèges. Nu komen de mooie uitzichten en de haarspeldbochten naar de top. Daar is de bocht waar eerder deze week, bij een verkennende trainingsrit, nog koeien op de weg stonden.

Beklimming van de Tourmalet
Pas na de parkeerplaats bij Super Barèges wordt de Tourmalet echt mooi.

Ik kijk omhoog en zie een eindeloze sliert fietsers zich traag richting de top bewegen. Wat is het nog ver! Volgens mijn tijdschema heb ik nog slechts een half uur om de top te bereiken. Teleurgesteld besef ik: dat gaat me nooit lukken. Een hopeloze missie, nu al. Ik heb overduidelijk niet de vorm van vorig jaar. Laat dat goud maar zitten.

Ik geef toe aan wat mijn lijf me vertelt en kom op adem.

Dit is best demotiverend. Maar het helpt me wel om rust te vinden. Ik geef toe aan wat mijn lijf me vertelt en laat mijn hartslag terugzakken naar een – voor mijn doen – heel laag niveau. Eindelijk kom ik op adem en rustig fiets ik omhoog. Dit voelt beter. Zo kan ik in ieder geval meer genieten van de tocht en om me heen kijken.

Waar zou ik ergens zitten op de klim? Eerder deze week heb ik de Tourmalet al verkend. Dit lijkt wel het stuk met het prachtige uitzicht te zijn, waar Bart nog een foto van me heeft gemaakt. Maar dat zou betekenen dat ik al in het laatste stuk van de klim zit. En dat ik dus nog op schema lig!

tijdschema Marmotte
Bart heeft een schema op mijn frame geplakt met tijden om goud te kunnen rijden.

Een bord van de organisatie met ‘2 kilometre’ erop, bevestigt mijn vermoedens. Ik krijg een motivatieboost van jewelste. Met nog tien minuten te gaan, ga ik gewoon op schema boven komen! Wie had dat gedacht?

9.40 uur: Top Tourmalet, 2115 meter

Als ik op de top aankom, ziet Esther van Tour de Vacance me het eerst. “Janneke!” roept ze. Bart komt me direct helpen, hij is razend enthousiast. Zijn schema klopt tot op de minuut. “Precies 2 uur, je gaat hartstikke goed, volhouden! Hier heb je je bidons, repen heb ik achter in je shirt gestopt. Blijf eten, blijf drinken, nou hop, en door.” Een snelle kus en daar ga ik weer, de afdaling in.

Eerder die week heb ik opgezien tegen het dalen, ik lijk er onzekerder in te zijn geworden. Maar die onzekerheid is nu ineens compleet weg. Dat had ik vorig jaar ook met de Marmotte Alpen. Het is een soort adrenaline, scherp zijn, gefocust op een doel. Een hogere mate van concentratie. En het is gewoon fijn om die fiets te laten rollen na zo’n lange klim.

Marmotte Pyreneeën dalen op Tourmalet
Op de Tourmalet is het overzichtelijk en veilig afdalen. Foto: ZoomPhoto.

De wind is aanvankelijk fris in de afdaling maar wordt met de kilometer warmer. Ik voel me heel kalm. Ik kijk niet op mijn snelheidsteller maar afgaande op de vele deelnemers die ik passeer, gaat het goed. Voor me daalt een renner in een fluorgeel jasje, ik volg hem en zijn vloeiende lijnen. Mijn racefiets lijkt op een gegeven moment wel te zweven. Ik blijf hem volgen, samen gaan we iedereen voorbij. Aan het einde van de afdaling geeft mijn Garmin 2.21 verstreken tijd aan, ik lig gewoon 9 minuten voor op schema!

Ik heb een tintelend licht gevoel: alles is ineens weer mogelijk. Of mijn tempo snel genoeg zal zijn om op schema te blijven met die vreemd lage hartslag, geen idee. Dat gaan we nog zien. Maar ik ga er wel voor rijden.

10.00 uur: Hourquette d’Ancizan, 17 kilometer, 710 hoogtemeters

De Hourquette d’Ancizan begint al snel. Het is alleen maar klimmen en dalen in deze Marmotte. Daar fietst Erik, een van de mannen uit Nibbixwoud. We fietsen een tijdje samen en klagen wat tegen elkaar. Beide hebben we moeite om in het ritme te komen op de onregelmatige beklimmingen.

Mooi is het hier wel, we fietsen dwars door een natuurgebied heen. Tijd om mijn MP3-speler aan te zetten. Dat helpt me altijd, ook nu. Ik kom ineens in mijn ritme en geniet nu echt van de inspanning. Alle minder steile stukjes benut ik om mijn gemiddelde omhoog te brengen. Ja, nu ik eenmaal goud geroken heb, ben ik gefocust op mijn missie. Mijn schema maakt de rit ook leuker. Ik heb een opdracht, die ben ik doelgericht aan het uitvoeren. Dat is leuker dan 168 kilometer lang ‘zwemmen’.

Alle minder steile stukjes gebruik ik om mijn gemiddelde omhoog te brengen

Om me heen zie ik steeds dezelfde fietspakjes voorbij komen. Alle deelnemers zijn tegelijk gestart rond 7.30 uur en inmiddels zijn de kaarten wel geschud. Ik probeer aan te haken bij wat groepjes, want het stijgingspercentage is soms mild genoeg om profijt te hebben van het wiel van anderen. Een groepje Britse mannen in Rapha-tenue heeft een goed tempo. Samen klimmen en dalen we een stuk. Een ander groepje gaat dan weer net te snel voor me. Ik laat ze gaan. Niets forceren, houd ik mezelf voor. Gewoon eigen tempo rijden, je komt er vanzelf.

11.00 uur: Top Hourquette d’Ancizan, 1564 meter

De verzorgingspost van de Marmotte-organisatie op de top rijd ik voorbij, want op de Col d’Aspin staan Robert en Hugo van Tour de Vacance met een eigen post. Voor de afdaling ben ik vooraf gewaarschuwd door fietsbegeleider Jasper. Er ligt grind naast de weg en er zijn veel scherpe bochten. Wijzer geworden van vele incidenten dit jaar, daal ik als een krant af. Iedereen komt me inhalen. Hier laat ik minuten liggen. Maar alles liever dan vallen, dat gaat me niet gebeuren.

Jasper en Hugo op de Col d'Aspin
Fietsbegeleider Jasper krijgt een bidon aangereikt van zijn vader Hugo. Foto: Robert Bernaerts.

Ik ben bijna bij de Col d’Aspin als ik een renner op de weg zie liggen, ineengedoken tot een bal. Hij maakt een akelig, laag keelgeluid. Er staan renners om hem heen, anderen hebben al in de remmen geknepen en draaien ook om. Ik kan hier niets doen en rijd dus maar door, ineens met een beklemmend gevoel. Hoe snel kan het ineens mis gaan. Zojuist reed hij nog volle bak zijn granfondo, niets aan de hand. En het volgende moment ligt hij op het asfalt.

11.30 uur: Col d’Aspin, 12 kilometer, 775 hoogtemeters

Op de Col d’Aspin lukt het me op milde stukken geregeld om boven de 10 kilometer per uur te komen. Maar deze col heeft ook stijgingspercentages van meer dan 8 procent in petto. Ze gaan me goed af. Mijn benen voelen nog steeds krachtig. Ik blijf een heel stuk achter een groep Spanjaarden hangen. Terwijl de bordjes langs de weg de kilometers langzaam aftellen, bedenk ik me dat het pas 12.15 uur is en ik de derde col van de dag er al bijna op heb zitten. Ik heb al 88 kilometer gefietst. Het gaat lekker zo!

Opgetogen kom ik boven aan bij de verzorgingspost van Tour de Vacance, te herkennen aan de oranje strandvlag. Robert wisselt mijn bidons en Hugo komt er ook even bij staan. “Wil je wat cola of wat chips?”, vraagt Robert. “Nee, ik ga door”, zeg ik. Elke minuut die ik hier verdoe, gaat af van mijn voorsprong. Ik heb geen behoefte aan pauze, ik voel me goed. De altijd zorgzame Hugo raakt mijn arm aan: “Je moet doorgaan anders krijg je het koud”. En dat is wat ik doe.

Marmotte Pyreneeën 2017
Aankomst bij de verzorgingspost van Tour de Vacance op de Col d’Aspin. Foto: Robert Bernaerts.

‘Descente dangereuse’, waarschuwt de organisatie via borden. Toch vind ik deze afdaling minder lastig. Halverwege rijdt Tour de Vacance-deelnemer Jo me voorbij, hij wijst naar zijn achterwiel. Die uitnodiging sla ik niet af. Met zo’n 50 kilometer per uur dalen we verder naar de Tourmalet. Ik ben blij met het kopwerk van Jo: dat goud komt steeds dichterbij zo. Hij zet me helemaal onderaan de voet van de Tourmalet af. “Bedankt, echt super!”, roep ik hem na. Hij steekt zijn duim omhoog. Als ik goud haal, heb ik dat mede aan hem te danken.

12.50 uur: Tourmalet vanaf St Marie, 17 kilometer, 1271 hoogtemeters

Ik kijk op mijn Garmin: 5.15 uur verstreken, nog twee uur om de top te bereiken om op schema te blijven. Ik mag niet stilvallen op deze zestien kilometer lange, lastige kant van de Tourmalet. Makkelijk gaat het niet. Qua uitzicht valt er weinig te genieten. De col kent veel lange, rechte stukken met een stijgingspercentage van 8 procent en ik kruip voor mijn gevoel als een slak omhoog.

Wat duurt het lang. En wat is het nog ver. Ik zit achterop mijn zadel en duw de pedalen naar beneden, op mijn Garmin zie ik 10 en 12 procent staan. Ik kijk verlangend omhoog, wanneer vlakt die weg nou eens af? Maar een bocht of vlakker stuk blijft uit. Het is omhoog, omhoog. Continu druk op mijn benen, de ene kilometer na de andere.

Wanneer vlakt die weg nou eens af?

Het zweet drupt onafgebroken van mijn staart op mijn benen, ik voel het in stroompjes langs mijn benen lopen. Mijn drijfnatte shirt en broek hebben witte kringen van het zout. Als ik mijn hoofd buig om mijn nekspieren rust te gunnen, loopt een straaltje zo van mijn helm over mijn brillenglazen naar beneden. Ik laat het maar gebeuren.

Om me heen stappen mensen af. De gedachte om zelf even te stoppen, verdring ik. Het vooruitzicht om goud te kunnen rijden, geeft een grotere motivatie dan ik had gedacht. Ik weet dat ik nu door moet gaan. Ik denk aan wat fietsbegeleider Jordy, die in het wedstrijdvak is gestart, de dag tevoren tegen me heeft gezegd. “Bedenk: het laatste stuk van de Tourmalet is iedereen kapot, óók wij!”

Klimmen op Tourmalet
Het laatste stuk van de Tourmalet is 10 tot 12 procent: taai! Foto: Objectif Tourmalet.

Ik kijk omhoog en kan de top van de Tourmalet nu zien.

Daarboven zie je Bart weer. Hij zal blij zijn dat je zijn schema volgt, zelfs een kwartier voor ligt. 

Nog 5 kilometer, nog 4, nog 3. Er is maar één manier om er te komen. Blijven trappen, het ene been na het andere. Ik ben moe maar mijn benen zijn niet verzuurd.

Boven hebben ze cola en zoute chips. Dadelijk kun je afstappen en even je rug strekken. Het enige wat je moet doen, is doorgaan.

Nog 2 kilometer, nog 1… In de verte zie ik de oranje vlaggen van de verzorgingspost van Tour de Vacance. Daar is Bart, hij is druk met andere fietsers helpen. Trots rijd ik op hem af. “Een kwartier voor!”, hijg ik. “Wauw, je gaat super goed”, roept Bart uit. Hij vindt altijd dat ik mezelf te weinig push en te weinig vertrouwen heb in mijn kunnen. Vandaag laat ik zien dat het anders kan.

14.45 uur: top Tourmalet, 2115 meter

Terwijl Bart mijn bidons wisselt en mijn zakken volpropt met gelletjes voor op de Hautacam, sta ik uit te hijgen boven mijn stuur. Ik ben erg moe. Iedereen zit hier blijkbaar stuk, dus ik permitteer me de luxe om even te gaan zitten op een vissersstoeltje en wat chips te eten. Dit kost me kostbare minuten, ik weet het, maar ik wil even mijn benen rust gunnen.

In mijn natte shirt koel ik razendsnel af. Bart vindt dat ik door moet gaan. “Kom op, niet te lang blijven zitten.” Ik heb de aansporing eigenlijk niet nodig. Een snelle knuffel en daar ga ik weer, de afdaling in. “Tot straks!”

Top Tourmalet in Pyreneeën
Op de top van de Tourmalet moet iedereen bijkomen, zoals Maurice hier. Foto: Bart van Oers.
Op weg naar de Hautacam

Ik kijk opnieuw niet op mijn teller maar de afdaling moet wel hard gaan. Halverwege kom ik in het wiel van een Fransman en een Vlaamse renner die een flink tempo aanhouden. Er komt ook nog een andere renner in rood shirt bij. Het ziet ernaar uit zich hier een groepje aan het vormen is.

Met 40 – 60 kilometer per uur gaan we op de Hautacam af. Ik zit lekker uit de wind, krachten te sparen voor de gevreesde slotklim. Dan kijkt de Vlaamse renner op kop zich naar me om: “Met zijn vieren draaien?” Ach, gelijk heeft hij ook. “Ok, is goed”, antwoord ik. Even rouleren we met zijn vieren, maar de renner in het rode shirt haakt al gauw af. Ook ik merk dat het draaien veel energie kost maar doe wel mee.

De Vlaming blijft tempo maken. Achter ons sluit een groepje aan, zo zijn we ineens een heus pelotonnetje. “Daar zijn we weer”, hoor ik naast me. Het is Jo, die me op weg naar de Tourmalet heeft geholpen. Nu draait ons groepje fijn door. Zo fietsen we de rotonde over en het smalle, mooie weggetje op naar de voet van de Hautacam.

Marmotte Hautacam uitzicht
Uitzicht vanaf de Hautacam, ik heb deze foto gemaakt tijdens een trainingsrit.
15:35 uur: Hautacam,14 kilometer, 1025 hoogtemeters

De Hautacam: het is een gemene zet van de organisatie om die er op het einde nog in te stoppen. Dit is een heel andere slotklim dan Alpe d’Huez waarmee de Marmotte Alpen afsluit: onregelmatig en steil. Toch heb ik er best zin in. Het is een aaneenschakeling van typische ‘Ardennenklimmetjes’ van het soort dat ik goed verteer, 10 tot 15 procent. Mijn benen voelen nog steeds goed, ik heb een reep kunnen eten en heb geen last van kramp of duizeligheid.

Mijn Garmin geeft aan dat er 8 uur is verstreken en ik mag 9 uur en 45 minuten over de tocht doen voor goud. Ik zit te rekenen. Deze klim is 13 kilometer lang, dan moet ik ongeveer 10 kilometer per uur rijden. Dat gaat niet lukken op die steile stukken. Maar ik weet dat de klim ook vlakkere stukken heeft en bovenaan afvlakt. Daar zal ik mijn verloren tijd moeten goedmaken.

Terwijl ik vanuit het dorp begin aan de klim, scheur ik met mijn tanden een gelletje open, aangemoedigd door mensen aan de kant. Zoveel aandacht tijdens een granfondo heb ik enkel gekregen bij de Granfondo Sportful Dolomiti in 2015. Erg leuk.

Hautacam Marmotte Pyreneeën
De Hautacam als slotklim verzekert dat niemand deze Marmotte pijnloos uitrijdt. Foto: Bart van Oers.

De aanmoedigingen van dalende renners en publiek doen me goed

Mijn lichaam lijkt in een soort automatische piloot-modus te staan. Mijn hartslag stabiel op 158, wat heel laag is voor mijn doen maar hoger krijg ik ‘m niet. Met een cadans van rond de 60 maal ik de pedalen rond.

De aanmoedigingen van dalende renners en mensen langs de kant doen me goed. Een vader staat met zijn zoontje van een jaar of tien op verschillende plekken langs het parcours om de fietsers aan te moedigen. “Je kan het!”, roept het jochie heel volwassen als ik hem voor de derde keer voorbij fiets.

Twee maal krijg ik water aangereikt van kinderen, ik giet het dankbaar over mijn benen. Een man staat met een tuinslang langs de weg, ik wijs op mijn helm: over mijn hoofd! Ik heb het erg warm. En dan te bedenken dat de zon vandaag niet eens staat te branden. “Nog 6 kilometer en dan zijn we er”, zegt een deelnemer met een tenue van ‘Café De Leck’, bij wie ik ’s ochtends even in het wiel heb gezeten.

Hautacam Marmotte Pyreneeën
De Hautacam heeft een stijgingspercentage tot 15 procent, verstand op nul en trappen maar. Foto: Bart van Oers.

Achter me getoeter, het is Bart in de auto. Wat doet die hier?! Hij moet afgelost zijn op de verzorgingspost op de Tourmalet.

Een paar bochten verderop staat hij me op te wachten met een fles water: “Waar wil je ‘m hebben?” De plens ijskoud water beneemt me even de adem. Een Spaanse renner die aan de overkant van de straat staat uit te rusten, rent op Bart af. Hij wil ook water over zijn hoofd (en daarna nog een hele reeks renners, hoor ik later).

Ik verheug me op het laatste stuk van de klim, als de wind me zal afkoelen. Boven wordt het vlakker en koeler, boven wordt het fijner. Eerst nog deze taaie kilometers volbrengen.

Om me heen stappen deelnemers af. Een man zit met zijn hoofd in zijn handen aan de kant.

Na de vijfde kilometer wacht een lang stuk met een stijgingspercentage van circa 12 procent. Ik dwing mezelf te accepteren dat het enorm langzaam gaat. Als ik mijn ademhaling onder controle kan houden en rustig door kan blijven trappen, kom ik er vanzelf.

Luisterend naar mijn muziek zit ik in mijn eigen wereldje. Duw, duw, duw. Weer een kilometer eraf, op weg naar de finish. Om me heen zie ik deelnemers afstappen. Een man zit met zijn hoofd in zijn handen aan de kant. Ik haal mensen in maar word ook veel ingehaald.

Nog twee kilometer te gaan. Vanaf hier wordt de klim makkelijker. Ik weet dat hij niet meer gemeen steil wordt. Nog 25 minuten tot de limiet voor goud, dit ga ik redden!

17.05 uur: Top Hautacam, 1635 meter

Het laatste stuk gaat ineens snel voorbij. De weg loopt nu zelfs vlak en rond, hier keek ik eerder deze week over de laaghangende wolken uit. Om de finish te bereiken, hoef ik alleen nog een vlakke parkeerplaats te overbruggen. Wat een heerlijk moment is dit. Ik schakel op, ga staan en zet aan voor de laatste meters. Wat een genot! Staand ga ik de finish over.

laatste meters Marmotte granfondo
De laatste meters tot de finishlijn. Foto: Bart van Oers.

“Janneke! Janneke”, hoor ik Bart door mijn muziek heen roepen. Mensen wijzen naar achteren. Ik draai me om. Daar komt mijn wielerman aan met zijn scheve tred, zonder kruk. Hij komt van de heuvel aflopen waar hij foto’s heeft zitten maken. “En?”, roept hij nog voor ik bij hem ben. “Goud”, grijns ik. Hij slaat zijn armen om me heen hoewel ik drijfnat bent en geeft me een zoen. “Ik ben zo trots op je!”

Ik ben ook blij en geniet van zijn uitgelatenheid. Maar ik voel me ook versuft. Ik sta enorm te hijgen, blijkbaar ben ik toch wel heel erg moe. Ik zat volledig in mijn klimritme toen ik over de mat kwam, nu volgt de ontnuchtering. Robert van Tour de Vacance belt. “Ja, Janneke is net gefinisht en ze heeft goud!”, roept Bart.

Ontzettend fijn om een plan te hebben dat precies goed uitpakt.

Als ik mijn papiertje ophaal, staat het er: Brevet d’Or. Mijn tweede gouden ‘diploma’ in de Marmotte serie, na de Marmotte Alpen 2016. Ik heb de tocht gereden in 9.32 uur. Goed voor een zesde plek in mijn categorie en een twaalfde plek in het totale vrouwelijke deelnemersveld. Ik ben leeg maar voel me trots. Voldaan. Het plan voor mijn granfondo pakte precies goed uit. Dat is gewoon hartstikke gaaf.

Resultaat Marmotte Pyreneeën granfondo
Mijn tweede ‘Brevet d’Or’ ofwel gouden diploma in de Marmotte Series.

N.b.

Aanvankelijk was mijn plan: de Marmotte Pyreneeën uitrijden. Het is een ontzettend pittige tocht. Dat doel vond ik uitdagend genoeg. Maar toen Bart een tijdschema voor me maakte om goud te rijden, wilde ik op zijn minst kijken of ik het zou redden om dat te volgen. Die focus maakte het fietsen leuker en interessanter, merkte ik tijdens de rit. 

Dat het fietsen goed ging, hielp natuurlijk. Geen duizeligheid, zoals bij andere granfondo’s die ik heb gereden. Misschien is dat te danken aan het feit dat ik mijn hartslag niet omhoog kreeg. Misschien heb ik juist daardoor beter kunnen doseren, waardoor ik voldoende energie over had voor de bikkelharde Hautacam. Het weer was optimaal: niet extreem warm en slechts een paar drupjes regen.

Wat ook hielp, is de optimale voorbereiding die ik heb gehad. Een week trainen in de Pyreneeën als fietsbegeleider van Tour de Vacance gaf me de gelegenheid om te acclimatiseren en tegelijkertijd mijn krachten te sparen. Op de dag zelf was ik er klaar voor. Ik heb dan ook enorm genoten van deze Marmotte Pyreneeën. Esther en Robert, bedankt dat jullie me hebben uitgenodigd om fietsbegeleider te zijn en de Marmotte te rijden, ik vond het geweldig. 


Volg deze blog

Janneke Scheepers van Zijwielrent.nl
Janneke Scheepers

Leuk dat je komt kijken! Ik ben Janneke Scheepers, in 2007 begonnen met wielrennen. De sport heeft mijn leven verrijkt en daar vertel ik graag over. Met mijn verhalen wil ik laten zien hoe geweldig het is om te wielrennen, of je nou fietst ter ontspanning of heel fanatiek bent. Ik vind het leuk als je reageert op mijn artikelen. Laat weten wat je denkt!

More Posts

LIV INTRODUCEERT NIEUWE MTB: PIQUE ADVANCED 29

International Women’s Day Ride 2024 in Valkenburg – puur genieten

Inspirerende vrouwen op de fiets by TENUE des Femmes: dit is Antoinette!

12 reacties

    1. Hoi Inge, aanvankelijk was ik wel gedemotiveerd door dat schema hoor. Maar als je dan merkt dat het lukt om die tijden te blijven halen, dan krijg je vleugels. Waar je anders misschien een keer zou afstappen of langer pauze zou houden, ga je nu door. Het maakte dat ik enorm heb genoten van deze tocht. Ik heb ook niet zo afgezien als andere keren, doseren lukte beter. Echt een aanrader, die Marmotte Pyreneeën!

    1. Dank je Femke! Je moet ‘m zeker een keer rijden als je de kans hebt! Jij kan de Marmotte Alpen fietsen, dan kun je dit ook.

  1. Ik heb je verslag gelezen als een adembenemende thriller. Ik zag het zo voor me. Nou fiets ik niet op jouw niveau maar ik snap wel wat je meemaakt. Gefeliciteerd met goud! Prachtig!

    1. Wat leuk Marja! Ik ben blij dat je al lezend hebt kunnen meegenieten van deze tocht, die nu behoort tot de mooiste die ik ooit heb gefietst. Dank voor je reactie :). Groetjes Janneke

  2. Proficiat met je GOUD Janneke! Knappe prestatie!!

    Dit jaar heb ik (62jaar) hem ook gefietst en dat was voor mij ’n hele prestatie. Geen goud maar wel zilver.
    1 jaar geleden op 1 augustus kreeg ik ’n heupprothese en had nooit kunnen denken dat ik ’n jaar later èen van de zwaarste cyclo’s zou fietsen.
    Niets van trainingsschema’s of zo.

    1. Hoi Bert, hij is zwaar hè, deze cyclo. Maar zo mooi! Ongelooflijk dat je een jaar na zo’n operatie deze tocht hebt gereden. Dat moet mensen die een vergelijkbare ingreep hebben ondergaan, toch moed geven. Gefeliciteerd met je zilveren tijd! Goud rijden was bij de mannen echt alleen voor de allerbeste fietsers weggelegd. De tijdslimieten waren zo scherp, veel scherper dan bij de vrouwen. Ik heb ook geen trainingsschema’s gevolgd, alleen maar het hele jaar lange tochten gereden in de weekends. Daardoor had ik het duurvermogen en kon ik de afstand goed aan. Dat was voldoende. Groetjes Janneke

    1. Hoi Wilco, dan staat je dit jaar dezelfde finale te wachten: steil omhoog op de Hautacam! Wel een mooie uitdaging zo op het einde van de tocht. Hopelijk is het minder warm dit keer. Het is een schitterende granfondo. Vooral de eerste keer omhoog op de Tourmalet en de tocht door het daaropvolgende natuurgebied (Hourquette d’Ancizan en Col d’Aspin) zijn fantastisch. Heel veel succes en geniet ervan!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Keep up to date

Meld je aan voor onze nieuwsbrief

Follow us

ZijWielrent © 2024