Toertochtstress

Hoe vroeg je ook uit bed gaat, hoe goed je ook alles voorbereidt, altijd gebeurt er wel iets waardoor de stress toeslaat. Zeker als je een lange tocht met tijdslimiet te volbrengen hebt.

Waar je niet allemaal aan moet denken! Wat voor kleren doe je aan, heb je je hartslagmeter om, vergeet je helm niet. Altijd is de Garmin kwijt. Na een zoektocht in tasjes, vakjes en ritsjes blijkt het ding achterin je wielershirt te zitten.

Voordat we eindelijk op weg zijn, zijn we minstens twee keer teruggegaan voor vergeten spullen en liggen we steevast achter op schema. Ik weet het, er zijn mensen die dit niet herkennen.

Eifel Extrem Radmarathon

Afgelopen weekend was het weer raak. Bart en ik fietsten de Eifel Extrem Radmarathon, georganiseerd door wielervereniging  RSC Eifelland Mayen. Een sympathieke tocht van 206 kilometer met 3500 hoogtemeters. Starttijd tussen 6.00 en 7.00 uur, sluiting van de controlepost om 17.30 uur.

Hoe ook dit keer weer de stress toesloeg

Bart en ik verblijven in een hotel in Mayem en hebben de wekker ’s ochtends om 4:45 uur gezet. Ons zullen ze dit keer niet hebben, wij zullen stipt om 6.00 uur wegfietsen!

Wat zijn dat voor zwarte puntjes onderin mijn bidons?

Buiten is het nog halfdonker als we onze racefietsen uit de garage van het hotel halen en onze bidons in het herentoilet ernaast vullen. De dag ervoor heb ik in iedere bidon drie scheppen poeder gedaan voor sportdrank, pas gekocht in de aanloop naar de Marmotte toe. Dit is een goede gelegenheid om de drank uit te testen, lijkt me.

Als ik de doppen van mijn witte bidons schoef en erin kijk, schrik ik. Het poeder heeft zich met het beetje vocht dat nog onderin zat, vermengd tot een feloranje, chemisch uitziende klodder. En wat zijn dat voor zwarte puntjes? Niet te geloven, het is schimmel. In veertien uur tijd! Het spul is er ook niet zomaar uit te spoelen.

Hogedrukstraal

Ik haast me met bidons terug naar de hotelkamer, waar de douchekop met heet water op hogedrukstand moet eraan te pas komen om de klodders uit de bidons te krijgen. Wat duurt dat lang. Ineens begint de tijd te dringen.

“Waar zijn de doppen van de bidons?” zegt Bart als ik tien minuten laten op straat naar hem toeloop, in mijn handen twee open bidons met vers water.

Oh, die liggen nog op de heren-wc. En ik heb zojuist de deur van het hotel achter me dichtgetrokken en de sleutel bij de dichte receptie achtergelaten.

Enter stress. “Nou, dan neem je maar een bidon van mij”, zucht Bart. Ieder één kleine 500 ml bidon om 206 km mee te volbrengen. Zonder sportdrank, bepaald niet volgens planning. Gelukkig zijn er vijf fouragepunten, stel ik mezelf gerust.

De gebruikelijke zoektocht volgt: tasjes, zakjes, ritsjes

Dan dringt met een schokje tot me door: waar is mijn bril? De gebruikelijke zoektocht volgt: tasjes, zakjes, ritsjes, dashboardkastje. Maar nee, ik weet het best, die bril heb ik in de badkamer van de hotelkamer laten liggen. Meer stress.

“Ik krijg wat van jou”, baalt Bart. Maar hij heeft geen recht van spreken meer sinds hij ooit zijn voorwiel vergat na een dagje fietsen in de Betuwe. Gelukkig heeft hij een tweede fietsbril bij.

Rugnummers en speldjes

Ik ben blij als we om 6:30 uur het startpunt van de toertocht hebben gevonden. Al houdt de gespannen toestand daar vrolijk aan. We staan niet op de deelnemerslijst (“wir haben uns via das Internet registriert”) en moeten opnieuw inschrijven.

Vervolgens zitten er geen speldjes bij onze rugnummers. Hadden we die soms zelf moeten meenemen? “Ik kan wel janken”, aldus Bart, inmiddels totaal uit het lood geslagen. Gelukkig is er verlossing: er staat een doos met speldjes voor iedereen.

Wat ben ik opgelucht als we eindelijk kunnen gaan fietsen. Op de racefiets kan ik tenminste niets vergeten en kan er niets meer mis gaan, hooguit verkeerd rijden.

Na het zenuwachtige gedoe met speldjes kunnen we eindelijk gaan fietsen.

Het heeft even wat kilometers nodig maar uiteindelijk lukt het om de stress weer uit ons lijf te fietsen. Na bijna elf uur fietsen en 206 kilometer en 3500 hoogtemeters achter de kiezen, onderweg ruim voorzien van eten en drinken door vriendelijke vrijwilligers, zijn we de frustraties van die ochtend al lang weer vergeten.

Ruhetag

Als we ’s avonds langs het hotel rijden om onze achtergelaten spullen op te halen, komen we aan de gesloten deur. Ruhetag.

Ik ga ze maar eens bellen, of ze een Sonnebrille hebben gevonden. En oh, ja, ook twee Deckels op het herentoilet.