30 januari 2024 – nog 17 weken. Over een maandje of vier sta ik samen met 299 mede-fietsfanaten aan de voet van de Mont Ventoux voor de start van The Ride Ventoux. Zondag 2 juni wordt voor even omgedoopt tot D-day, of eigenlijk, The Ride Day. We kunnen los en zien of al het trainen van de maanden ervoor heeft geloond. Daarvoor zal ik eerst nog wel even wat moeten afzien in de bijkeuken.
Oude liefde
De Mont Ventoux is geen onbekende voor me. De Provence, de streek waar ‘De Kale Berg’ huist, is voor mij en manlief één van onze favoriete plekken in Frankrijk. Het machtige uitgestrekte berglandschap gecombineerd met bloeiende lavendelvelden, pittoreske dorpjes, kronkelende wegen, krekels en cipressen, staat hoog op ons ‘daar-willen-we-ooit-een-vakantiehuis’ lijstje. Voor nu doen we het met handig geplande zomervakanties, waarin we deze streek veelvuldig aandeden.
Wielrengroentje
Tijdens deze vakanties bedwong ik de Ventoux al een aantal keer, steeds daags ná een heerlijk camping avondje avec du vin, du pain et encore du vin. De allereerste keer dat ik haar op fietste kan ik me nog goed herinneren, het was in de zomer van 2013. Vertrek vanaf camping Le Ventoux. Kids, oma en manlief zwaaiden mij en mijn aluminium ros voorzien van slecht één bidonhouder uit. Gehuld in een te groot wielershirt, want geleend van wederhelft, begon ik aan de 21 kilometer lange klim.
Halverwege wachtte de familie me op, want op één bidonnetje deze enorme puist bedwingen is teveel gevraagd. Tel er de verzengende Provençaalse hitte bij op et voila, uitdroging en een ongewilde surplace zijn nabij. Enfin, nieuw bidonnetje al fietsend aanpakken want, voetjes aan de grond tijdens een klim is hier thuis net zoiets als voeten op de grond tijdens de vloer is lava. Beklimming telt niet, ga terug naar start. Gelukt! Bidon aangepakt, op de fiets gebleven en door naar boven om – ik schat ruim 2,5 uur later – de top te bereiken. Toendertijd gebruikte ik sport-registratie tool Strava nog niet. Ik was in veel opzichten een wielrengroentje. Maar ook als groentje lukt het dus gewoon om deze berg te bedwingen. Afdalen was alleen nog niet aan mij besteed, fiets op de auto en retour au camping.
Opnieuw de uitdaging aan
Eens kijken hoe het bedwingen van de Ventoux komende juni gaat zijn, zonder wijn op de vooravond en inmiddels ontgroend als quasi echte wielrenner. Met tig gerichte trainingsuren in de benen, elf jaar fietservaring, parcourskennis, beter fietsmateriaal en een paar kilo’tje minder aan het lijf, zou het me een stukje makkelijker moeten vergaan dan in 2013. Eén ding staat vast, afzien wordt het sowieso. Want met klimpercentages van gemiddeld 9 % en weinig herstelmogelijkheden is er haast geen rust gegund voor de benen.
Afzien tijdens een real life beklimming met prachtige vergezichten óf afzien op de indoor trainer in de bijkeuken met de wasmachine en droger op links, het wasrek frontaal en een viervoeter – soms gevaarlijk dichtbij de stevig ronddraaiende trappers – op rechts? Het antwoord laat zich raden. Doe mij de buitenlucht versie van afzien maar!
Afzien in de bijkeuken
Toch laat ik de komende weken de indoor trainer zeker niet links liggen. De vaak stevige trainingen zijn een belangrijk onderdeel op mijn ‘ik-wil-beter-worden-pad’ richting The Ride. Met het hoofd als een tomaat, plasjes zweet op de vloer, buitendeur wagenwijd open, Spotify playlist Up Tempo op standje extra luid is het gas erop! Voor de fietsleken onder ons: een indoor training is vaak een zogenaamde blokken training. Gedurende een aantal blokken (bijvoorbeeld 4x 6 minuten) trap je een hoog vermogen. Vergelijk het met fietsen met een zwaar aanlopende rem en platte achterband, terwijl je de trein moet halen om op tijd te zijn voor het sollicitatiegesprek voor de baan van je dromen. Zwaar zwetend en steunend kom je aan bij het station, je hebt het gehaald. En dat dan zes keer achter elkaar, met een soort van rustmomenten tussendoor en voorafgaand door een warming up van een half uur met sprintjes en een cooling down van ook nog eens twintig minuten met daarin een medium up-tempo blokje. Voel je ‘m?
Moe, maar zeer voldaan klik ik uit de pedalen, neem een hap van m’n herstelbanaan, geef viervoeter Bob een knuffel en hijs me de trap op voor een welverdiende douche. Nog 17 weken en dan hebben we de Mont Ventoux bedwongen. Een vroeg geserveerd hoofdgerecht van een uitgebreid maal aan tal van beklimmingen die volgen gaan. Blijven trainen dus, buiten én binnen.
