De dag dat Marianne Vos wereldkampioen werd

Florence, 27 september 2013, 16.00 uur. Voor de vierde keer horen we het geluid van de naderende helikopter aanzwellen. Het zal nog zo’n tien seconden duren voordat het vrouwenpeloton verschijnt. Dit is de laatste keer dat de WK-rensters, met in hun midden Marianne Vos, voorbij komen in ‘onze’ bocht halverwege de klim naar Fiesole.

Sandwich

Daar komen ze! Snel speuren we naar Marianne Vos: waar is ze? Ze is van positie veranderd en zit inmiddels vooraan in de race. De renster van Rabobank-Liv/Giant zit in een sandwich tussen twee Italiaanse concurrenten. Ze ziet er kalm uit, het gezicht geconcentreerd, haar kansen berekenend.

“Jááá kom op Mariááane, kom óóóp!!” Ik schreeuw de longen uit mijn lijf om het publiek te overstemmen. Maar Marianne heeft geen aanmoediging nodig.

Je ziet haar denken: na deze bocht ga ik ervoor.

Vol zelfvertrouwen klimt ze in haar fiets. Je ziet haar denken: na deze bocht ga ik ervoor. Twee seconden later is ze verdwenen, de helling op. Zal ze winnen? Natuurlijk zal ze winnen! Maar het is toch even spannend. Het is nog een paar kilometers tot de finish in Florence.

De politieagenten die het publiek langs de kant van de weg in de gaten moeten houden, zijn al even benieuwd. Samen met een paar toeschouwers luisteren ze gespannen naar het wedstrijdverslag op de autoradio.

Vos op wieltjes

Mijn vriend en ik kunnen geen Italiaans, maar het is snel genoeg duidelijk wie heeft gewonnen. ‘Vos’, dat kan zelfs een Italiaan uitspreken. Oppermachtig is Marianne op de steile slotklim (max 16%) ontsnapt en die voorsprong heeft ze niet meer afgegeven.

‘Vos’, dat kan zelfs een Italiaan uitspreken

De sfeer in het publiek is uitgelaten. Wie oranje gekleed is, krijgt van alle kanten felicitaties. Zingend en lallend komen Nederlandse supporters naar beneden lopen, een groepje studenten trekt een opgezette vos op wieltjes achter zich aan. Hoezo leeft vrouwenwielrennen minder? Niet in Italië!

WK-parcours

Een half uur later staan we met onze racefietsen achter het afzetlint. De dronken Polen die urenlang met hun vlaggen hebben staan zwaaien, zijn inmiddels afgedropen. Ook de overgesoigneerde Italiaanse renner met zijn perfecte racefiets-kleding-match gaat maar weer eens op huis aan.

Voor even waan ik me profwielrenster tussen de spandoeken en koerswagens.

Zodra de weg wordt vrijgegeven, grijpen we onze kans: snel het WK-parcours op. De helling is ‘maar’ 6%. “Valt best mee”, zeg ik tegen mijn vriend. Natuurlijk weet ik best dat dit niet meevalt als je al 125 km koers achter de rug hebt en die helling voor de vijfde keer volle bak op moet. Maar toch: voor even waan ik me profwielrenster, daar tussen die spandoeken en koerswagens.

Herinnering

Terug met beide benen op de grond koester ik de foto die een Duitse toeriste van ons heeft gemaakt. Het is een dierbare herinnering aan mijn fietsvakantie in Toscane en aan de dag dat Marianne Vos wereldkampioene werd.