Aan mijn zijde is Bart. Vorig jaar kampte hij nog met zijn gebroken heup, dit jaar kunnen we samen fietsen. Te midden van de massa steppen en fietsen we naar de startboog. De tijdregistratie voorbij, de teller begint te lopen. Het is 7.30 uur, we zijn vertrokken!
Het tijdschema op mijn frame heb ik gebaseerd op mijn Marmotte Pyreneés van vorig jaar. Maar de twee tochten zijn eigenlijk niet vergelijkbaar. Dit jaar starten we vanuit Argelès-Gazost en moeten we circa zestien kilometer vals plat omhoog fietsen naar Luz-Saint-Sauveur, een stuk dat we vorig jaar mochten afdalen. Daar staat tegenover dat de finish niet bovenop de supersteile Hautacam is, maar op de iets mildere Luz Ardiden.
Op zoek naar een treintje
Zodra de meute de brede doorgaande weg op draait, zorgen we dat we links fietsen. Bart als wegbereider voorop, ik er achteraan. Naar de gorge richting Luz-Saint-Sauveur. Hoge rotswanden verrijzen links van ons, terwijl rechts een brede bergrivier kronkelt. De weg ligt nog in de schaduw. Bart rijdt menig gat dicht en ik roep een paar keer dat het rustiger mag. Het is een lastige balans: je kunt hier tijd winnen maar ook je krachten te vroeg opbranden.
Ik ben goed uitgerust na de week als fietsbegeleider bij reisorganisatie Tour de Vacance. Bart daarentegen is heel verkouden. Zodra de weg maar even omhoog gaat, raakt hij achterop. “Het gaat te hard”, zegt hij ontstemd. “Gaat ‘m niet worden.” Dat voorspelt weinig goeds. Ik neem gas terug want wil zo lang mogelijk samen fietsen.
8.10 uur: Col du Tourmalet, 18,6 km, 7,5% gemiddeld, max 12,4%
Na een kleine veertig minuten komen we aan in Luz-Saint-Sauveur, waar de eerste klim van deze dag begint: Col du Tourmalet. In het centrum staan behoorlijk wat mensen langs de kant te klappen. Leuk dat ze op deze zondag speciaal vroeg uit bed gekomen zijn om ons aan te moedigen.
Het echte klimwerk begint net buiten het stadje. Al snel stijgt de weg met 7 tot 9 procent en ontstaat een gat tussen mij en Bart. Hij moet te hard werken en vindt dat ik door moet rijden. “Ik hou je alleen maar op, ga maar verder.”
Ik moet mijn teleurstelling verbijten. Ik had me erop verheugd om een groot deel van deze tocht samen te kunnen fietsen. Niet nu al splitsen, met nog 144 kilometer en vijf cols te gaan! Maar eigenlijk is de keuze al gemaakt. “Ga dan”, zegt Bart geërgerd. Dit ken ik van hem, hij wil echt niet dat ik bij hem blijf nu. Ik raak zijn arm aan, een knuffel gaat nu niet. “Nou succes, tot straks! Zet ‘m op!”
Met een steen in mijn maag fiets ik door. Het voelt niet goed, maar hier hebben we het van tevoren over gehad. De Marmotte is geen toertocht. Het is een wedstrijd tegen jezelf, in de woorden van Bart. Alleen nu kan ik ervoor gaan. Dat vraagt een andere instelling. Een plan maken. Het maximale eruit halen. Dát is juist zo gaaf. Maar op dit moment zijn mijn gedachten bij mijn wielerman.
De Marmotte is geen toertocht, het is een wedstrijd tegen jezelf
En toch, al fietsend verlegt mijn focus zich. Naar het klimmen, de inspanning, de afstand tot de top. De gigantische wanden van Col du Tourmalet zijn nog in schaduwen gehuld. Ik voel de frisse lucht op mijn huid en neem het uitzicht in me op. Het licht is een beetje diffuus, in het gras blinken douwdruppels en over de fietsers vóór ligt een krans van strijklicht. Wat een voorrecht om hier te zijn. Om zo de Marmotte Pyrénées te mogen fietsen.
Na 29 kilometer passeer ik het eerste skistation op de Tourmalet en wordt de klim leuker en mooier. Langgerekte, kronkelende etappes voeren me weg van de bewoonde wereld. Tussen de stille bergweiden win ik snel hoogte, fietsend van bocht naar bocht. Dat geeft inspiratie en energie. In de verte zie ik een sliert fietsers langs de bergwand omhoog kruipen.
Ik draai mijn hoofd naar rechts en kijk de kilometerslange vallei in. Magisch.
Nog twee kilometer te gaan. Nu komt het mooiste deel van de klim, de balkonweg langs de bergwand. Nog geen muurtje of vangrail scheidt me van het ravijn. Ik draai mijn hoofd naar rechts en kijk de kilometerslange vallei in. Magisch.
Dit filmpje maakte ik een paar dagen vóór de Marmotte tijdens een trainingsrit op de Tourmalet.
9.53 uur, top Tourmalet
De laatste kilometer van Col du Tourmalet is zwaar met een gemiddeld stijgingspercentage van 10,5 procent en stukken tot 13 procent. Ik accepteer dat het langzamer gaat en probeer mijn rust te bewaren, ook op het steilste stuk. Zo kom ik redelijk fris aan op de top.
Ik rijd het standbeeld van Octave Lapize voorbij en fiets meteen door naar de beach flag van Tour de Vacance. Zij ondersteunen mij en veertig andere Marmotte-deelnemers vandaag met bevoorradingsservice. Ester ziet me al aankomen en pakt meteen mijn tas, die ik de dag tevoren zorgvuldig heb gevuld. In de tas vind ik het pakketje sportrepen dat ik heb samengesteld voor de volgende etappe: de Hourquette d’Ancizan en Col d’Aspin.
Ondertussen verwisselt Ester mijn bidons. Ze bedenkt net op tijd dat er nog poeder voor sportdrank in moet. Dat zou ik zijn vergeten! Het is fijn om zo ondersteund te worden tijdens een zware granfondo als deze. Ik stop de repen achterin in mijn shirt, pak er één beet tussen mijn tanden en begin al etende aan de afdaling.
Afdaling Tourmalet
De afgelopen week heb ik al veel kunnen afdalen en ook nu gaat het lekker. Ik heb goed overzicht en kan mooi de bochten aansnijden. Mijn racefiets laat ik zoveel mogelijk rollen, zeker op stukken waar het rechtuit gaat. De afdaling vergt focus maar geeft me ook de gelegenheid om uit te rusten. Beneden aangekomen sta ik tien minuten vóór op mijn tijdschema.
10.15 uur: Beklimming Hourquette d’Ancizan, 17 km, 4% gemiddeld, max 12%
Ik verheug me op de volgende etappe, de Hourquette d’Ancizan. Een milde klim in een fraai, rustig natuurgebied. De zon straalt, het is niet te warm en het landschap is een plaatje. Perfecte fietsomstandigheden! Meestal zie ik een stijgingspercentage van zo’n 6 procent op mijn Wahoo staan, al tikt de teller af en toe ook de 8 procent aan.
Van tevoren is me, tijdens de briefing van Tour de Vacance, verteld dat ik hier goed kan profiteren van een groepje. En ik lijk mijn groepje gevonden te hebben: een viertal Denen. Ik cirkel er, net als enkele anderen, een beetje omheen. Dan weer fiets ik links van het groepje, dan weer rechts. Soms fiets ik vooruit, dan weer halen ze me in. Hoewel we zo een hele tijd samen fietsen, wordt er niet gepraat. Enkel de Denen zeggen af en toe wat tegen elkaar in hun taal die me verwarrend Nederlands in de oren klinkt.
We fietsen over een smal weggetje door een glooiend landschap met frisgroene weilanden, bosschages en een beekje. Mountainbikers doorkruisen overdwars het veld. Koeien en kalfjes staan vredig en nieuwgierig naar al die fietsers te kijken. Zulke verschillende belevingswerelden.
11.20 uur: top Hourquette d’Ancizan
Redelijk fris en met goede zin kom ik aan op de top van Hourquette d’Ancizan. 72 kilometer gefietst en het is nog geen half twaalf: dat ziet er positief uit! Thuis moet ik ’s zondags op dit tijdstip vaak nog vertrekken.
Mijn afdaling van de Hourquette d’Ancizan ging vorig jaar tijdens de Marmotte Pyrénées 2017 voor geen meter. Ik was bang voor grind aan de zijkant van de weg en ging als een krant naar beneden. Nu staat mijn hoofd anders. Dalen gaat al de hele week super en de val van Bart ligt alweer ruim een jaar achter ons.
Ik maak goed tempo, dalend in het kielzog van een groepje fietsers voor me. De weg is hier en daar hobbelig, maar met mijn handen onderin in de beugels van het stuur heb ik prima controle. De angst voor het grind is weg. Ik zie ook amper steentjes aan de zijkanten van de weg liggen. Heb ik het me vorig jaar ingebeeld?
In een dorpje aan het einde van de afdaling kom ik fit en gefocust de bocht door en hoor ik uit het publiek “Janneke” roepen. Geen idee wie dat is, maar leuk dat ik supporters heb.
11.45 uur: Beklimming Col d’Aspin, 12 km, gemiddeld 6,5%, max. 9,5%
Tussen de Hourquette d’Ancizan en Col d’Aspin rouleer ik een beetje met een groepje. Zodra de klim begint, groet één van hen me in het voorbijgaan in het Frans. Mooi vind ik dat, die kortstondige samenwerkingen.
De Denen zijn ook nog steeds in de buurt. Als ik ze weer eens voorbij ga, hoor ik dat ze het over mij of mijn fiets hebben. Maar ik spreek ze niet aan. Mijn hoofd staat er niet naar om te babbelen. Ik heb mijn focus en houd mijn hartslag consequent op 162. Geen energie verspillen.
Ondertussen speur ik naar een plek om snel te plassen, want eigenlijk moet ik al vanaf de start. Er zijn genoeg inhammen en bosjes langs de klim. Maar het tempo zit er net zo lekker in en ik wil mijn groepje niet kwijtraken. Met een tempo tussen 9 en 15 kilometer per uur, tellen de kilometers tot de top snel af. Deze twee cols zijn echt een rustmoment in de granfondo. Straks volgt de mokerslag: de tweede beklimming van de Tourmalet.
Op de top vangt Robert Bernaerts van Tour de Vacance me enthousiast op. Ik lig inmiddels bijna twintig minuten voor op schema, het gaat goed! Robert vervangt snel mijn bidons en reikt me het pakketje met sportrepen voor de volgende etappe aan. “Klasse!”, prijst hij, en dat geeft me nog meer motivatie om door te gaan.
Afdaling Col d’Aspin
Afdalen op Col d’Aspin gaat als vanzelf, de bochten zijn overzichtelijk en het asfalt ligt er strak bij. De weg slingert zonder verrassingen door een bosachtige omgeving. “Hierna nog maar één afdaling”, denk ik tijdens het dalen. Als het een gewone tocht zou zijn, zou de rit er al bijna op zitten. Maar dit is de Marmotte Pyrénées en daar zijn de verhoudingen net even anders.
In de laatste kilometers van de afdaling trap ik volop mee. Juist op stukken als deze kan ik tijdwinst boeken! Hulp krijg ik niet. De mannen in mijn buurt maken geen haast. Met één van hen achter me aan, overbrug ik een behoorlijk gat naar een groep die voor me rijdt. Zo, nu kan ik ook even energie sparen. Helaas wordt er ook hier niet doorgereden. Ik wil vooruit! Dus haal ik ze in en je raadt het al: die hele groep mannen in mijn wiel.
Na een tijdje komt een van hen me wel aflossen. En daarna nog één. Zo rouleren we door tot aan het einde van de afdaling.
13.04 uur: Tourmalet, 17,1 km, gemiddeld 7,3%, max. 10%
“Is dit de Tourmalet”?, vraag ik voor de zekerheid aan een Belg op een Merckx-fiets. “Ja hier begint de ellende”, klinkt het. Bijna ongemerkt is de afdaling van Col d’Aspin overgegaan in de monsterklim van vandaag: Col du Tourmalet vanuit Marie-de-Campan. Het stijgingspercentage schommelt gedurende deze kilometers rond 4 procent, een zwakke voorbode van wat komen gaat.
No way dat ik de Tourmalet ga beklimmen met een volle blaas. Rechts van me loopt een zandpad omhoog. Ik knijp in mijn remmen, zet mijn fiets tegen de bergwand, loop het pad op en kan dan eindelijk plassen. Een goed moment om mijn MP3-speler aan te zetten en een energiereep te eten. Ik maak geen haast en rek mijn benen. Ik weet wat komen gaat: een brute, slopende klim zonder rustmoment. De komende kilometers worden heftig, maar ik ga er toch van genieten.
Als ik weer op de fiets stap, komen er deelnemers voorbij die ik niet eerder heb gezien. Typisch is dat. De hele dag rijd je zowat tussen dezelfde mensen, maar wacht vijf minuten en je hele ‘fietserskring’ is anders.
Wreed oplopende klim
Na vijf kilometer gaat de Tourmalet lomp omhoog. Er zijn weinig haarspeldbochten of inspirerende uitzichten. De brede weg lijkt niet steil maar schijn bedriegt: mijn Wahoo geeft een stijgingspercentage van 11 procent aan. Reden te meer om me niet gek te laten maken door de vele fietsers die me inhalen. Als ik deze tocht wil uitrijden, moet ik blijven doseren.
In het skidorp waar de klim doorheen komt, zit een oude non langs de weg. Ze geeft me een waarderend knikje, haar donkere ogen glimmen vanonder haar habijt.
Frustrerend, je kan de top al zien.
Mijn kuitspieren en hamstrings staan onder een continue druk en de vermoeidheid begint toe te slaan. 4.000 hoogtemeters gefietst al? Ondanks de zwaarte van de inspanning geniet ik van de eenvoud van het klimmen. Mijn wereld vernauwt zich tot trappen, ademen, doseren. Ik hoef niet eens te denken aan schakelen, het grootste kransje is perfect.
“Frustrerend, je kan de top al zien”, zegt een Nederlandse deelnemer ter hoogte van de tweede tunnel. Inderdaad, in de verte, hoog boven me, kan ik voertuigen en vlaggen onderscheiden. Ik weet wel beter dan te hopen dat de berg zal afvlakken. De klim blijft wreed oplopen, zonder enige beschutting of adempauze, tot de top. Ik troost me met wat fietsbegeleider Jordy de avond tevoren zei over dit punt in de tocht: “Iederéén heeft het hier het zwaar.”
Het zweet valt vanaf mijn helm met druppels tegelijk op mijn frame, kruipt onder de tape over mijn tijdschema en kleurt het papier donker. De rode mouwtjes van mijn wielershirt zijn inmiddels witroze, bedekt met een korrelig laagje zout.
Ik pak mijn tweede bidon erbij. Die wil ik leeg hebben voordat ik boven ben. Het is de makkelijkste manier om koolhydraten binnen te krijgen en noodzakelijk om kramp te voorkomen. Met de zoete sportdrank spoel ik het zout in mijn mond weg.
Nog vijf kilometer. Ik ga staan, het brengt even verlichting voor mijn zitvlak en spreekt andere spieren aan. Snel ga ik weer zitten. Terug naar het ritme, die hartslag omlaag brengen. Het gaat langzaam maar dat is nu eenmaal zo. Het kan niet sneller. Je moet geduld en vertouwen hebben. Je kunt het. Je komt er vanzelf.
Het grootste deel van de tijd zit ik te kijken naar mijn handen op het stuur, de cijfers op mijn Wahoo en het wegdek. Ik ben bijna verrast als ik naar links kijk en machtige bergwanden zie. Een indrukwekkend uitzicht, dat nu pas tot me doordringt.
Laatste kilometers tot de top
“Sommet à 3 KM”, kondigt een bord van de organisatie aan. Ik hoor mezelf hijgen. Is het toch de hoogte die me parten begint te spelen? Wat is het nog ver tot de top, het lijkt een onmogelijk eind.
Hier en daar zie ik fietsers afstappen en bezig zijn met hun telefoon. Een fietser zit met zijn rug naar de weg toegekeerd. Alsof hij zich van ons distantiëert, of gewoon van het uitzicht zit te genieten, als een toerist tijdens een dagjestocht. Nu even niet.
De laatste kilometer zwakt Col du Tourmalet eindelijk af. Ik rijd de laatste haarspeldbocht door en zie tweehonderd meter verderop de oranje beach vlag van Tour de Vacance. Daar zijn Esther en Stefan weer! Het is fijn om bekende gezichten te zien tijdens deze langdurige solo-exercitie.
14:55 uur: Top Tourmalet
Hijgend hang ik voorovergeboven over mijn stuur, terwijl Ester mijn bidons wisselt en poeder voor sportdrank in mijn bidons doet. Alles bij elkaar levert de bevoorradingsservice van Tour de Vacance me zeker een kwartier tijdswinst op. Ik lig al 35 minuten voor op mijn tijdschema. Maar pfoe, deze klim was wel heftig.
“Nu komt het programmaonderdeel waar jij goed in bent; dalen”, zegt Stefan bemoedigend. Ik glimlach. Dalen is voor mij inderdaad een fijn onderdeel, even bijkomen en gas geven. Daar maak ik altijd wat tijd goed.
Ik trek mijn windstopper aan en pak mijn laatste ‘overlevingspakketje’ van de dag: één energiereep, drie gelletjes en caffeïneboost van Powerbar. Als ik weer op wil stappen, komt Stefan helpen. “Wacht ik geef je een duw”. Zo word ik de laatste meters naar de top geduwd, terwijl mijn schoenen het kliksysteem op de pedalen zoeken. Stefans stem klinkt in mijn oren: “Kom op hè. Doorgaan, niet opgeven.”
Afdaling Tourmalet
De afdaling. Ik glijd van bocht naar bocht. Hoe breed en overzichtelijk is deze weg! Ik laat de remmen los, mijn vingers bij de hendels. Een dame die mij zojuist indrukwekkend voorbij is geklommen – die zie ik niet meer terug, dacht ik – rol ik nu moeiteloos voorbij. Ze is duidelijk een heel getalenteerde klimmer maar lijkt nu wel stil te staan. Zonde.
Focus vooruit. Waar ik vorig jaar de lijnen volgde van een superdaler, in wiens wiel ik 90 kilometer per uur aantikte, moet ik het nu alleen doen. Het gaat nog snel genoeg; ik kom een paar keer tot 70 kilometer per uur, maar de adrenaline van vorig jaar ontbreekt. Ik maak me vooral heel klein en rijd als vanzelf anderen voorbij. Tegen het einde van de klim begin ik wel mee te trappen. Ik wil nog steeds vooruit, hier is tijdswinst te halen!
Beneden in het dal is de temperatuur duidelijk warmer. Ik permitteer me een snelle stop om mijn windstopper achterin mijn shirt te proppen.
In Luz-Saint-Sauveur staan mensen te klappen en te juichen, met een lach fiets ik ze voorbij. Het geeft een kick om aan de laatste etappe van een granfondo te beginnen.
15:20 uur: Luz Ardiden, 13 km, gemiddeld 7,6%, max 11%
Tegen de tijd dat ik bij de voet van Luz Ardiden aankom, lijk ik wel helemaal hersteld. Op het grote blad vlieg ik de klim op. Ik heb er zin in, maar weet dat ik Luz Ardiden niet moet onderschatten. Dit is een serieuze bergcol met weinig rustmomenten. Dertien kilometer lang heb je 9 tot 11% onder je wielen. Voortdurend.
Vandaag doe ik middenin de grandonfo mee, niet in de achterhoede
Na mijn vliegende start kom ik al snel weer in het vertrouwde klimritme. Het verbaast me dat ik zo’n stabiele inspanning kan blijven leveren. Consequent een hartslag van 162, de hele tocht lang. Dat is goed. Ook fijn zijn de frisse wind en de schaduw van de bergwand. Zo anders dan de hitte op de Hautacam een jaar eerder.
Hé, daar heb je fietsbegeleiders Jasper en Wesley in de afdaling! Ze roepen wat in het voorbijgaan. Leuk dat ik de snelle mannen van de voorhoede nog zie, ook al zijn ze dan al gefinisht. Het voelt alsof ik vandaag middenin de grandonfo meedoe, niet achterin. Ik zie het aan de deelnemers om me heen. En merk het aan het feit dat ik veelvuldig gepasseerd word op de steilere klimmen.
Laatste kilometers
Ik pak een sportgel uit mijn achterzak voor extra glucose. Gelletjes waren altijd moeilijk voor me om weg te krijgen maar ik heb ze leren eten, enkel voor granfondo’s als deze. Ik heb ze gewoon nodig. Over zo’n twintig minuten zal deze gaan werken en daar ga ik dus nog profijt van hebben. Iemand komt me tegemoet dalen: “Kom op Zijwielrent!”
Met nog zeven kilometer te gaan, begint de batterij zo onderhand wel leeg te raken. Mijn hartslag krijg ik sinds kort niet meer boven de 159 en mijn benen voelen niet meer zo lekker. Ik zou ook graag mijn nek en rug rekken. De kilometers tot de top tellen gevoelsmatig maar langzaam af.
Nog vier kilometer. Ik hoor mezelf hijgen en soms steunen. Net als de Spaanse fietser naast me. We fietsen al een tijdlang zowat wiel aan wiel. Wat zit hij toch te werken, denk ik bij mezelf. Zou hij er een wedstrijdje van maken? Maar hij is niet met mij bezig. Zoals ik niet met hem bezig ben. We klimmen gewoon in hetzelfde tempo. “Come on!”, spoor ik aan. Voor het eerst maken we oogcontact, zijn gezicht is bedekt met zweet. Hij grimast, kijkt verbeten voor zich uit en fietst me voorbij.
Hoe is het mogelijk dat ik nog zo’n hoogte in slechts twee kilometer moet overbruggen?
“Sommet à 2 KM” geeft het bord in de berm aan. Ik kijk omhoog en kan de finishboog zien, hoog boven me. Hoe is het mogelijk dat ik nog zo’n hoogte in slechts twee kilometer moet overbruggen? Accepteren en door blijven trappen, al is de lol er wel vanaf nu. Klimmen tot de allerlaatste bocht. Sneller dan dit gaat het niet.
De laatste kilometer weet ik er nog iets van een versnelling uit te persen. Boven de laatste haarspeldbocht is de lege, strakblauwe lucht: een aankondiging van de verlossing die nabij is. Ik pers mezelf door de bocht en langs de toeschouwers af. Nog een paar meter tot de finish. Nog één keer mijn spieren aanspannen.
16:37 uur: Finish
Vlak achter me een hoor ik het schakelsysteem van een fietser die ik niet op de radar had. “Die gaat me nu niet voorbij”, denkt ik instinctief. Ik schakel ook op, ga staan, zet kracht op de pedalen en leg in een versnelling de laatste meters af, de finishlijn over. Wauw, ik ben er. Het zit erop.
Blij en opgelucht wandel ik het finishfestival op, mijn fiets aan de hand. Zijn er bekenden? Daar is de Spanjaard met wie ik zojuist een paar kilometer wiel aan wiel heb gereden. Hij geeft me lachend een high five. De man ziet eruit alsof hij diep heeft moeten gaan. Ik kijk naar mezelf. Ik eigenlijk ook. Maar ik voel me zo niet. Ik voel me euforisch, opgewonden, een beetje emotioneel. Achter me zit een man huilend op de grond, zijn vriendin in zijn armen, zijn racefiets plat op de grond.
Ik zet mijn racefiets tegen het hek langs de finish en leun eroverheen. De zon schijnt stralend op Luz Ardiden en droogt mijn met zoutvlekken bedekte shirt. Zo sta ik een tijdje te genieten van de finishers, voordat ik mijn attest op ga halen. 9.07 uur en 8e in mijn categorie. Dat is boven verwachting. Ik ben enorm voldaan, dit was een fantastische tocht!
Hoe is het met Bart?
Hoe zou het met mijn geliefde zijn? Zou hij nog veel last hebben gehad van zijn verkoudheid of zelfs hebben moeten opgeven? Maar ik weet wel beter. Bart geeft niet zomaar op. Het duurt nog zeker een half uur, maar dan…. zie ik een bekend tenue net voorbij de een na laatste bocht. “Bárt!” roep ik.
Hij kijkt omhoog en zwaait. Een moment later fietst hij onder me door, roepend: “Nooit meer”. Ik moet erom lachen. Dat zegt iedereen na zo’n rit. Morgen is hij het alweer vergeten, toch?
Ik ren naar de finishboog en kijk toe hoe Bart de laatste meters aflegt en in de remmen knijpt. Trots omhels ik hem. Wat een doorzetter. Anderhalf jaar na zijn gebroken heup, finisht hij nu in de Marmotte Pyrénées met een zilveren tijd: 10 uur! Verkouden en wel. “Ik doe dit nooit meer. Ik ben er klaar mee, die gekkigheid”, lacht hij vermoeid. Mijn wielerman heeft echt diep moeten gaan.
Na het afhalen van zijn certificaat ligt hij een tijdlang in het gras, misselijk en duizelig. Ondertussen zien we nog menig Tour de Vacance-deelnemer finishen. De een gebogen als een vaatdoek over zijn fiets, de ander fris alsof ze enkel maar een ommetje heeft gemaakt. Allemaal zijn ze super blij en trots.
Het is met weinig te vergelijken, zo’n granfondo. Je put uit vaatjes waarvan je niet wist dat je ze had, en je kunt zoveel meer dan je denkt. Dat is best bijzonder, beseffen Bart en ik als we samen dalen op Luz Ardiden. We hebben de uitdaging volbracht.
De zon is inmiddels uit de vallei verdwenen en heeft haar warmte meegenomen. Luz Ardiden is weer in schaduwen gehuld. Aan de voet van de col beginnen de laatste Marmotte-deelnemers aan hun slotklim van de dag.
Mijn Marmotte Pyrénées 2018 rit op Strava:
Volg deze blog
9 reacties
Mooi verslag van je rit in de bergen !
gr. Douwe
Weer een mooi verslag Janneke over je Marmotte rit van 2018.
Ik heb met veel plezier en bewondering je verslag gelezen. Respect voor jullie prestatie!
Wat een mooi verslag Janneke en wat een prestatie ,en ook van Bart na zijn val en dan nu toch die zware Gran Fondo uitrijden geweldige overwinning voor hemzelf.
Ik hoop nog eens een rit met jullie te kunnen meefietsen in2019.
Gr Jan.
Prachtig, inspirerend en gedetailleerd verslag Marmotte Pyrénées 2018.
Erg leuk om te lezen.
Geweldig mooi verslag om te lezen Janneke. Heerlijk om je liefde voor wielrennen zo te kunnen lezen. En geweldig gefietst!
Wat een tocht en heel mooi verwoord, alsof ik het zelf kan voelen!
Ik heb zelf pas 1x een grote col gefietst: de Mont Ventoux..op 29 juli 2020…nadat ik voor de 1e keer op een racefiets zat en een week van te voren ben begonnen met in de bergen fietsen! (ik had al wat MTB ervaring). Maar ik heb de Ventoux gefixed in 2,5 uur vanaf Sault. En wat een MAGISCHE ervaring!! Ik heb de smaak helemaal te pakken en nu fiets ik iedere week een paar keer op mijn Cannondale Caad en in augustus komt mn nieuwe Ego Super Six eraan!
Nou, die Marmotte rit gaat het de toekomst worden hoor!
Maar Janneke.. hoe train je in Nederland hoogtemeters en klimmen? Alleen de Holterbeg is niet voldoende !! (By the way ik ben midden 50tiger..en in topconditie! )
Hoi Patricia, wat leuk om te lezen dat je hebt genoten van mijn verslag, en zelf ook granfondo’s wilt gaan rijden. Ik vind de ervaring geweldig, met niets te vergelijken! Heb je mijn artikel over trainen voor klimmen op het vlakke al gelezen? https://www.zijwielrent.nl/klimtraining-op-vlakkehet/
Verder vind je in de categorie ‘Training’ op mijn blog veel informatie over duurtraining, ook onmisbaar als je een Marmotte wilt fietsen: https://www.zijwielrent.nl/category/training/
Met veel tips van toptrainer Stefan van Klink. Lees het maar eens door, hopelijk behulpzaam. Heel veel succes en fietsplezier!