Niet bang in het donker

De avond tevoren heb ik goed nagedacht over mijn route. Rustig, maar zeker niet te afgelegen. Goed verlicht, maar niet teveel stoplichten. En niet te ver. Eigenlijk vind ik een uurtje fietsen al voldoende zo in het donker.

Het andere verkeer zal wel denken: wat komt daar aan, een brommer?

Als ik de straat uit rijd, voelt het even onwennig. Ik heb vaak genoeg in het donker gefietst, maar nooit in dit tempo en nooit op een racefiets. Het went gelukkig snel. Het is nog altijd mijn eigen vertrouwde racefiets waar ik op zit. Ik ken de omgeving. En ik zie verrassend veel.

Koplamp

Dat laatste is te danken aan de enorme koplamp op mijn stuur. De lichtbundel, zorgvuldig gericht op het asfalt en niet hoger, strekt zich zeker twintig meter voor me uit. Voor het andere verkeer moet het lijken alsof er een brommer aan komt.

Achter onder mijn zadel heb ik een rode fietslamp. En alsof dat nog niet genoeg is, reflectoren op mijn windstopper. Volgens mijn vriend zie ik eruit als een rijdende kerstboom.

Zichtbaar op de racefiets

Het kan me niets schelen. Ik ben me heel bewust van mijn eigen kwetsbaarheid en zichtbaarheid als wielrenner ten opzichte van de automobilisten. De kaarten zijn nu anders geschud, de auto’s maken nu de dienst uit. Ik moet zorgen dat ik goed zichtbaar ben en niemand tot last ben.

Nu, op mijn racefiets in het donker, ben ik hyperalert.

Ik rijd het fietspad naast de provinciale weg tussen Breda en Zundert op. Een doorgaande, goed verlichte weg. Gewend aan de nieuwe omstandigheden kan ik op rechte stukken al gauw 30 kilometer per uur aanhouden.

Ik voel me energiek, de koude lucht verdrijft de sloomheid van een dag achter de computer zitten. Het voelt gezond, zo buiten sporten. Net zoals ik hardlopen vroeger in de wintertijd ook altijd fijn vond. Al hoefde ik daarbij ik minder op te letten.

Uitkijken voor onverlichte fietsers

Nu, op mijn racefiets in het donker, ben ik hyperalert. Continu beducht op wandelaars en fietsers zonder verlichting. Ik kom er een paar tegen en merk dat ik in dit tempo veel sneller verrast ben.

Ook let ik voortdurend op bochten en kuilen in de weg. Eén keer laat ik me verrassen wanneer de weg een stukje naar links verspringt. Het diepe gat in de berm passeer ik op een halve meter afstand. De volgende keer rijd ik dezelfde route en zal ik voorbereid zijn.

Dit is vreemd sereen, heel rustgevend. Alsof ik in een cocon zit.

Op de weg terug houdt ineens de straatverlichting op en ben ik omgeven door donkere velden. Ik zie niets, behalve de halve lichtcirkel die mijn lamp voor me uit op het asfalt werpt. Ik hoor mijn eigen ademhaling, het suizen van de wind en het zacht ratelen van mijn ketting.

Dit is vreemd sereen, heel rustgevend. Alsof ik in een cocon zit. Toch ben ik blij als er weer straatverlichting opduikt. Alleen fietsen over donkere landweggetjes: het is niets voor mij.

Wielrennen op een industrieterrein

Op een forum heb ik eens gelezen dat sommige wielrenners ’s avonds verlaten industrieterreinen opzoeken om te trainen. Geen gek idee: die zijn goed verlicht, er is amper verkeer en het asfalt is goed. Maar dat ga ik echt niet doen. Lijkt me heel naargeestig!

Op de route die ik nu rijd, zal ik me niet onveilig voelen mocht ik een band moeten wisselen of op een andere manier met pech komen te staan. Een fijn idee.

Wielrennen op een verlaten industrieterrein lijkt me heel naargeestig

In een stabiel tempo van 31 kilometer per uur maak ik mijn rit af. Als ik thuiskom zie ik op Strava dat ik ruim 30 km per uur gemiddeld heb gefietst. Dat valt niet tegen zo ‘s avonds! Prima training dus.

Fietsen in het donker: conclusie

Wielrennen in het donker is niet ideaal: het is wat eenzaam, je moet erg opletten en er is weinig moois om je heen te zien. Maar je kunt wel erg goed je hoofd leegmaken en het is heerlijk thuiskomen na zo’n sportuurtje buiten in de kou.

Ik ben blij dat ’s avonds trainen voor mij een optie is. Laat die Tacx nog maar even ingeklapt staan.

Lees ook: 10 tips om veilig in het donker te wielrennen