Wielrennen in het donker

Niet bang in het donker

Voor het eerst ga ik in het donker wielrennen. Ik moest mezelf vanavond even over een drempel helpen voordat ik de deur uit ging. Het leek me eenzaam, koud, donker. Spannend ook.

De avond tevoren heb ik goed nagedacht over mijn route. Rustig, maar zeker niet te afgelegen. Goed verlicht, maar niet teveel stoplichten. En niet te ver. Eigenlijk vind ik een uurtje fietsen al voldoende zo in het donker.

Het andere verkeer zal wel denken: wat komt daar aan, een brommer?

Als ik de straat uit rijd, voelt het even onwennig. Ik heb vaak genoeg in het donker gefietst, maar nooit in dit tempo en nooit op een racefiets. Het went gelukkig snel. Het is nog altijd mijn eigen vertrouwde racefiets waar ik op zit. Ik ken de omgeving. En ik zie verrassend veel.

Koplamp

Dat laatste is te danken aan de enorme koplamp op mijn stuur. De lichtbundel, zorgvuldig gericht op het asfalt en niet hoger, strekt zich zeker twintig meter voor me uit. Voor het andere verkeer moet het lijken alsof er een brommer aan komt.

Achter onder mijn zadel heb ik een rode fietslamp. En alsof dat nog niet genoeg is, reflectoren op mijn windstopper. Volgens mijn vriend zie ik eruit als een rijdende kerstboom.

avond_wielrennen_donker2

Zichtbaar op de racefiets

Het kan me niets schelen. Ik ben me heel bewust van mijn eigen kwetsbaarheid en zichtbaarheid als wielrenner ten opzichte van de automobilisten. De kaarten zijn nu anders geschud, de auto’s maken nu de dienst uit. Ik moet zorgen dat ik goed zichtbaar ben en niemand tot last ben.

Nu, op mijn racefiets in het donker, ben ik hyperalert.

Ik rijd het fietspad naast de provinciale weg tussen Breda en Zundert op. Een doorgaande, goed verlichte weg. Gewend aan de nieuwe omstandigheden kan ik op rechte stukken al gauw 30 kilometer per uur aanhouden.

Ik voel me energiek, de koude lucht verdrijft de sloomheid van een dag achter de computer zitten. Het voelt gezond, zo buiten sporten. Net zoals ik hardlopen vroeger in de wintertijd ook altijd fijn vond. Al hoefde ik daarbij ik minder op te letten.

Uitkijken voor onverlichte fietsers

Nu, op mijn racefiets in het donker, ben ik hyperalert. Continu beducht op wandelaars en fietsers zonder verlichting. Ik kom er een paar tegen en merk dat ik in dit tempo veel sneller verrast ben.

Ook let ik voortdurend op bochten en kuilen in de weg. Eén keer laat ik me verrassen wanneer de weg een stukje naar links verspringt. Het diepe gat in de berm passeer ik op een halve meter afstand. De volgende keer rijd ik dezelfde route en zal ik voorbereid zijn.

Dit is vreemd sereen, heel rustgevend. Alsof ik in een cocon zit.

Op de weg terug houdt ineens de straatverlichting op en ben ik omgeven door donkere velden. Ik zie niets, behalve de halve lichtcirkel die mijn lamp voor me uit op het asfalt werpt. Ik hoor mijn eigen ademhaling, het suizen van de wind en het zacht ratelen van mijn ketting.

Dit is vreemd sereen, heel rustgevend. Alsof ik in een cocon zit. Toch ben ik blij als er weer straatverlichting opduikt. Alleen fietsen over donkere landweggetjes: het is niets voor mij.

Wielrennen op een industrieterrein

Op een forum heb ik eens gelezen dat sommige wielrenners ’s avonds verlaten industrieterreinen opzoeken om te trainen. Geen gek idee: die zijn goed verlicht, er is amper verkeer en het asfalt is goed. Maar dat ga ik echt niet doen. Lijkt me heel naargeestig!

Op de route die ik nu rijd, zal ik me niet onveilig voelen mocht ik een band moeten wisselen of op een andere manier met pech komen te staan. Een fijn idee.

Wielrennen op een verlaten industrieterrein lijkt me heel naargeestig

In een stabiel tempo van 31 kilometer per uur maak ik mijn rit af. Als ik thuiskom zie ik op Strava dat ik ruim 30 km per uur gemiddeld heb gefietst. Dat valt niet tegen zo ‘s avonds! Prima training dus.

Fietsen in het donker: conclusie

Wielrennen in het donker is niet ideaal: het is wat eenzaam, je moet erg opletten en er is weinig moois om je heen te zien. Maar je kunt wel erg goed je hoofd leegmaken en het is heerlijk thuiskomen na zo’n sportuurtje buiten in de kou.

Ik ben blij dat ’s avonds trainen voor mij een optie is. Laat die Tacx nog maar even ingeklapt staan.

Lees ook: 10 tips om veilig in het donker te wielrennen

Volg deze blog
Janneke Scheepers van Zijwielrent.nl
Janneke Scheepers

Leuk dat je komt kijken! Ik ben Janneke Scheepers, in 2007 begonnen met wielrennen. De sport heeft mijn leven verrijkt en daar vertel ik graag over. Met mijn verhalen wil ik laten zien hoe geweldig het is om te wielrennen, of je nou fietst ter ontspanning of heel fanatiek bent. Ik vind het leuk als je reageert op mijn artikelen. Laat weten wat je denkt!

More Posts

Op weg naar The Ride 2024 | Twijfelkont

DE PERFECTE ZOMER FIETSOUTFIT: HET WORDT HEET!

IRIS – I Ride In Style lanceert nieuwe collectie: The Outroverts

5 reacties

    1. Hoi Jelle, duimen dat het nog een tijdlang droog blijft en niet ál te koud, zodat we lekker lang door kunnen blijven fietsen. En in het voorjaar ook, natuurlijk.

  1. Hoi Janneke,

    Leuk geschreven stukje en best herkenbaar. Ik fiets al jaren woon-/werkverkeer het hele jaar door en dan is geode verlichting en zichtbare kleding belangrijk. Het is ook wel handig als je de route goed kent. Zelf rij ik op goede fietspaden door natuurgebieden zodat je weinig last hebt van auto’s. Het is gewoon heerlijk en zo gezond voor en na je werk :-). Groetjes, Ed

    1. Hoi Ed, wat fijn om zo naar je werk te kunnen fietsen zeg! Ik denk niet dat ik snel in het donker door natuurgebieden zou durven fietsen, maar als je daar geen probleem mee hebt: waarom ook niet. Op een gegeven moment ken je elk bochtje, hoe donker het ook is. En dan is het perfect!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Keep up to date

Meld je aan voor onze nieuwsbrief

Follow us

ZijWielrent © 2024