Mentale voorbereiding

Hoe bereid je je mentaal voor op een Granfondo als La Marmotte?

3 juli 2022 is het zover, dan ga ik La Marmotte fietsen. Telkens als ik dit hardop uitspreek denk ik bij mezelf: “jeetje ik ga het gewoon doen!” En regelmatig is er ook dat stemmetje die dan zegt: “weet je het zeker?” “Kan jij dit wel?”

Wanneer je een fysieke uitdaging aangaat, gaat het er niet enkel om dat je een goede conditie hebt en goed getraind bent. Het mentale stuk is minstens zo belangrijk. Want hoe sterk je benen ook zijn, hoe fit je ook bent, als jouw mindset niet op orde is zul je jezelf nooit tot het maximale kunnen pushen. Kunnen afzien is voor een groot deel ook echt iets wat tussen de oren zit.

Dom of dapper?
Even terug naar het begin. Op een zondagavond in september zit ik met mijn man op de bank. Ineens zegt hij: “schatje ik heb een plan. Ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga het in ieder geval doen.” Zoals je begrijpt was mijn interesse gelijk gewekt. “Ik ga La Marmotte fietsen volgend jaar en als je mee wilt kan dat natuurlijk.” Ik zal je eerlijk zeggen, het was niet mijn eerste keus. We hadden al vaker besproken dat we in 2022 een uitdagende tocht wilden fietsen, maar zelf zat ik meer te denken aan de Mont Ventoux. Een berg die hoog op mijn lijstje staat. Maar omdat mijn man al wat meer bergen bedwongen heeft leek La Marmotte hem wel wat. En ach… hoe tof is het om samen naar zo’n tocht toe te werken?

Wat belangrijk is om te vertellen is dat ik gelijk voelde; dit kan ik. Ik zal verdomd veel moeten trainen, maar ik ben er echt van overtuigd dat ik dit kan. En daar begint het mentale aspect. Ben jij iemand die denkt in mogelijkheden of zie jij vooral de beren op de weg? Is het dom of is het dapper? Dat zullen we pas weten na afloop, maar iedere uitdaging die je aangaat begint met de overtuiging dat jíj geloofd dat je het kan.

Een goede voorbereiding…

Wat interessant is, is dat een voorbereiding voor iedereen anders is. Zowel mentaal als fysiek. Ik lees bijvoorbeeld alles wat los en vast zit over La Marmotte, terwijl mijn man daar absoluut niet mee bezig is. Ik heb gelijk mijn netwerk ingeschakeld om een trainer te vinden die me kan begeleiden. Mijn man volgt lekker zijn eigen plan (of juist geen plan..).

Het is dus van belang dat jijzelf gaat nadenken wat jij nodig hebt. Wat heb jij nodig om vertrouwen in jezelf te hebben of te krijgen? Wat heb jij nodig om te kunnen afzien? Hoe ga jij je voorbereiden op deze enorme fysieke uitdaging waarbij een hoop zaken onzeker zijn zoals bv het weer. Hoe ga je om met tegenslagen?

Voor mij is het essentieel dat het nooit aan de voorbereiding mag liggen. Een goede voorbereiding geeft mij mentaal rust en kracht. Daarom vind ik het ontzettend prettig dat ik een trainer heb die mij begeleid. Niet dat het enorm intensief is, maar al mijn trainingen upload ik in TrainingPeaks en hij stuurt bij of geeft tips waar nodig. Het feit dat iemand mij begeleid die zelf La Marmotte al 10 keer heeft gereden, geeft me vertrouwen. Ik heb namelijk geen idee hoe ik me moet voorbereiden op zoiets groots. Ik heb het nog nooit gedaan (maar ik denk wel dat ik het kan!). Als hij mij verteld dat ik vanaf februari 200 tot 250 km per week moet fietsen, dan is dat duidelijk en dan kan ik daar mee aan de bak. En als dat dan even niet lukt dan is het ook prettig dat ik met hem kan kijken hoe dan wel. Ik heb tenslotte ook gewoon werk en een gezin wat door moet draaien.

Verder vind ik het fijn om informatie te verzamelen over de tocht zelf én over hoe ik beter kan worden als fietser. Als klimmer. De Beter Worden podcast van o.a. Laurence Ten Dam is lekker praktisch en vind ik ontzettend leuk om te beluisteren. Deze informatie geeft mij vertrouwen. Vertrouwen wat ik nodig heb om mentaal sterker te worden.

Ook vind ik het prettig om de route van La Marmotte straks exact in mijn hoofd te hebben, of op mijn fiets te plakken. Wat kan ik verwachten qua stijgingspercentages? Hoe lang duren de klimmen ongeveer? Door de tocht in stukjes op te delen maak je het overzichtelijker en daardoor kan je beter afzien. Het is mentaal een wezenlijk verschil of je denkt; “kom op nog 20 minuten doorzetten” of als je denkt “jeetje ik moet nog 6 uur”.

Werking van het brein

Ons brein is van nature geprogrammeerd om pijn te vermijden. Afzien is dus ook iets wat je moet leren. Daarom is het super waardevol als je eens he-le-maal naar de gallemiezen gaat. Zelf ben ik ooit in mijn eerste jaar als wielrenner met fietsvriendinnen -volledig onvoorbereid- naar Limburg gegaan. Ik dacht, ik zie wel en het komt vast goed. Zooo, ging ik daar even stuk! Nog nooit van mijn leven heb ik fysiek zóveel pijn gehad bij het sporten. Ik deed dan ook ongeveer alles verkeerd kwam ik later achter. Veel te zwaar eten (want tsja we gingen tenslotte heuvels fietsen). En omdat ik geen idee van de route had, wist ik ook niet hoe ik moest doseren. Ohja en vergeet vooral je ego niet. Dat je vlak goed kan fietsen, zegt niets over hoe je fietst in de heuvels. En als jij dan vindt dat je ook daar sterk moet zijn kan je je afvragen in hoeverre dat helpend is.

Ik zie die meiden nog bij me wegrijden op die eerste echte klim. Ik dacht alleen maar, “hoe dan?”. Gelukkig kwam een van de meiden naast me fietsen en begon me te coachen. “Gewoon blijven trappen” “iedere meter is er één” “het hoeft niet hard, als de pedalen maar rond gaan.” En weet je wat het grappige is? Daar op die, voor mijn gevoel, enorme berg ontdekte ik dat wielrennen en afzien zoveel overeenkomsten heeft met het leven. Als ik training geef (ik geef o.a. mindset en gedragstrainingen) dan vertel ik de mensen hetzelfde. Je hoeft niet altijd de hele trap te overzien om de eerste tree te beklimmen. En zo is het met fietsen ook. Je hoeft niet alles te overzien, het belangrijkste is dat je blijft trappen en dat je doorgaat. Op jouw eígen tempo. En laat je ego thuis.

Dit voorval is al heel wat jaren geleden, maar nog steeds heb ik er profijt van. Waarom? Omdat ik ten eerste nooit meer zo slecht voorbereid een tocht ga rijden. En ten tweede, ik weet dat ik kan afzien. Toen ben ik niet afgestapt en kon ik veel meer dan ik had gedacht. Puur omdat iemand naast mij reed die wél vertrouwen in mij had. Toen had ik iemand anders nodig die in mij geloofde, nu haal ik dat vertrouwen uit mijzelf. Ik geloof ook echt oprecht dat ik nooit meer zoveel pijn zal hebben op de fiets als toen. Puur omdat ik er mentaal niet op voorbereid was. We zullen zien of het klopt…

Het brein houdt niet van afzien. Negatieve, beperkende, gedachten komen daardoor makkelijker naar voren dan positieve gedachten. Het is aan jou om dit te trainen. Want dat is het mooie, het brein is trainbaar. Je kan haar foppen. Test het maar eens. Als je er helemaal doorheen zit en je zegt tegen jezelf dat je er helemaal doorheen zit, dan voel je bijna ter plekke de kracht uit je benen lopen. Je geeft jezelf als het ware een vrijbrief om te stoppen. Wanneer je besluit om het tegenovergestelde te zeggen en je knipt het afzien op. Denk aan; oké kom op nog even tot die bocht en daarna ga je naar de volgende bocht. En de volgende. Stap voor stap, meter voor meter. Dan zal je merken dat je meer kan dan je voor mogelijk hield. Wat niet wil zeggen dat als je afstapt dat je faalt. Helemaal niet! Het gaat erom dat je jezelf bewust maakt van de mentale kracht die in jezelf zit. En dat je die optimaal gaat leren benutten.

Kortom; als we terugkomen op de vraag “hoe bereid je je voor op een Grandfondo als La Marmotte?” Dan is het antwoord dat het voor iedereen anders is, maar dat je er wel bewust mee aan de gang moet. Het gaat niet vanzelf. Net als die spieren in je benen, kan je je hersenen trainen. Ik daag je dan ook uit om er de komende tijd mee aan de slag te gaan. Zie het als een experiment en wie weet verras je jezelf wel.

Zet ‘m op en vergeet vooral niet te genieten van de weg er naar toe!

Groetjes Joleen