Nog even met zijn tweeën
Zo, dat is even wat anders hè! Maakte ik vorig jaar nog 8.700 kilometer op de racefiets, nu is het een periode van verbouwen (nog steeds ja), veranderen en dromen. We renoveren op drie verdiepingen tegelijk en doen alles zelf, een megaklus die veel voldoening geeft. En dan nu deze grootste verandering van allemaal.
Gelukkig gaat mijn zwangerschap tot dusver heel goed. Ik heb veel energie en voel me uitstekend. Negentien weken zwanger ben ik nu. Bijna op de helft dus. Volgende week horen we of we een jongen of een meisje krijgen. We kijken er enorm naar uit.
Zwanger en fietsen
Waar ik echt heel blij mee ben: fietsen gaat nog steeds prima! Qua power merk ik weinig verschil met normaal. In een (niet te snelle) groep kan ik nog prima meekomen. Wel ben ik eerder buiten adem. Ik fiets dan ook minder hard en ver en ga zeker niet tot het gaatje. Laatst op de Posbank heb ik mijn vrienden gewoon laten gaan op de klimmetjes. Smijten met mijn krachten hoeft niet zo nodig, ook niet tussen mijn oren.
Als ik maar gewoon kan fietsen, ben ik perfect gelukkig. Het is mijn beste manier om te ontspannen. Stress zoveel mogelijk beperken tijdens je zwangerschap? Nou, fietsen is voor mij dé manier.
Inspiratie voor straks
Ondertussen kijk ik met andere ogen om me heen voor toekomstinspiratie. Zo reed ik laatst achter een fietsende vader en moeder, hun jongste zoontje in een fietsaanhangertje en de oudste op een crossfiets. Het zag er gezellig uit. En op het pontje bij Rheden zag ik een koppel op de racefiets met ieder een jong kind in een zitje achterop. “Zijn wij dat straks?”, dacht ik. “Dat zou leuk zijn.”
Nog niet zo heel lang geleden keek ik daar anders tegenaan. Kinderen? Die zorgden maar voor gedoe en verlies van je vrijheid. Voorbeelden om me heen deden me eerder denken: “Niets voor mij” dan: “Had ik dat ook maar”. Toch is mijn kijk geleidelijk veranderd. Ik ben om me heen gaan zien hoe leuk en mooi het ook kan zijn. Bij vrienden, collega’s en gewoon op straat. Voorzichtig ben ik gaan dromen over een nieuwe weg. En nu…
… nu kijk ik ernaar uit om straks met met onze kleine op pad te gaan, naar een speeltuin of terras of gewoon lekker het bos in. Al die dingen die ik zelf als kind zo leuk vond. Het wordt bijzonder te zien hoe ons zoontje of dochtertje straks de wereld ontdekt. Daar wil ik veel tijd voor vrijmaken en ik hoop er rust in te vinden. Ouders lachen nu hard: “Rust, met kinderen. Ha ha!” Maar laat mij maar mijmeren.
Bang om te vallen?
“Maar ben je dan niet bang dat je valt?” Die vraag krijg ik van verschillende kanten. Nee, daar ben ik niet bang voor. Op de racefiets voel ik me zelfverzekerd als altijd. Niet bang in bochten, in een groep of als er wat steentjes op de weg liggen. Kan best dat dit verandert als ik straks een echte zwangerschapsbuik heb. Misschien zit ik dan niet meer zo lekker op de racefiets en word ik wel bang om te vallen.
Dan moet ik wat anders verzinnen. Een mountainbike lenen en daarmee de weg op gaan? Of anders de Tacx maar. Of toch de sportclub in? Tot die tijd is elke week dat ik nog kan fietsen, meegenomen. Ik knijp in mijn handen dat het zo goed gaat.
Wielrennen een mannending
Zou ons kind straks trouwens net zo veel van fietsen gaan houden als Bart en ik? Toen ik jong was, vond ik wielrennen echt een mannending. Mijn vader had zijn racefiets. Zelf was ik gek van pony’s en paarden. Maar tijden zijn veranderd, zie ik om me heen.
Ook veel moeders fietsen nu en maken zo hun kinderen nieuwsgierig naar de fiets. Een vriendin fietst met haar dochtertje vrolijk van Tilburg naar de Loonse en Drunense Duinen, omdat het meisje dat zo leuk vindt. Wie weet, fiets ik straks ook wel met mijn zoontje of dochtertje in de omgeving van Breda. Dat zou wel heel leuk zijn!
Loslaten
Ik maak me natuurlijk geen illusies: Bart en ik zullen ons vrije leventje moeten loslaten. Plannen, gestructureerd leven… niet onze sterkste punten ?. Zomaar wegfietsen en acht uur later terugkomen, is er straks niet meer bij (uitslapen ook niet trouwens). Al moet het mogelijk zijn om geregeld samen te blijven fietsen.
“Dan gaat er voor jullie wel veel veranderen”, zeggen mensen om ons heen. “Wij dachten dat jullie voor fietsen als lifestyle hadden gekozen.”
Niet zo’n gekke gedachte. Ik heb de afgelopen jaren fanatiek gefietst. Ik heb vele geweldige momenten meegemaakt op de racefiets en ben daar dankbaar voor. Als ik mijn verhalen hier teruglees, met name van granfondo’s als La Marmotte, de Sportful Dolomiti Granfondo en Milan-San Remo, dan beleef ik het allemaal weer opnieuw. Ik had het voor geen goud willen missen!
Maar fietsen is niet mijn levensvervulling of lifestyle. Daarvoor zijn er te veel andere dingen die ik ook belangrijk vind, zoals schilderen. Fietsen is wel een constante in mijn leven. Het is mijn hobby en mijn sport. De racefiets geeft me vrijheid, ontspanning, beweging, vriendschap en plezier. Ik zou het niet kunnen en willen missen.
Ik denk trouwens niet dat het rijden van prestatietochten een gesloten boek is. Daarvoor is het fietsen van bijvoorbeeld La Marmotte een te geweldige ervaring. Maar voor nú heb ik het gevoel dat ik alles heb gedaan wat ik op fietsgebied wilde doen. Dat is erg fijn.
Het mooiste kerstcadeau
En zo tikt de zomer weg. Nog zo’n vijf maanden, dan is ons kindje er. De uitgerekende datum: Eerste Kerstdag! Toevallig ook de verjaardag van mijn vader. Een fietsvriend maakte een mooie vergelijking: het is je allergrootste granfondo, eentje waar je niet voor kunt trainen. Maar ik denk ook niet dat dat hoeft. Het zal van nature gaan en ik heb er het volste vertrouwen in. Ik heb er zin in!
Lees ook: tips om te blijven wielrennen als je zwanger bent
Volg deze blog
Van harte gefeliciteerd met de zwangerschap! Geniet van de mooie tijd.
Dank je Laura!
Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap. Wat heerlijk nieuws, ook al ken ik je niet echt. Alles komt wel goed en nog even het allergrootste cliché (maar een waarheid als een koe): geniet van elk mooi moment. Of dat op de fiets is of op bed met je hand op je buik de trappen voelen van de kleine fietser in spe. Elk moment is mooi.
Bedankt Angela! Het is zeker een bijzondere tijd en ik ben blij dat ik me zo goed voel. Ik ga er zeker van genieten!
Gefeliciteerd Janneke en Bart met dit mooie nieuws. Geniet ervan!
Dank je Wiebe :)!
Wat leuk! Gefeliciteerd! Tot 22 weken paste het makkelijk, daarna was de racefiets nogal gedoe ; plassen, broekje te strak :p, tsja zit die bobbel nu toch in de weg :p. Maar op de gewone fiets is ook zalig en daarbij, het geeft soms ook best een beetje rust dat er met mooi of oke weer niet perse gefietst moet/wil worden 😉 komt ook weer eens aan wat anders toe zo zeg maar :p
Hoi Inge, ik ben ook heel benieuwd hoe lang ik het fietsen kan blijven volhouden. Het zal vooral afhangen van de buik… Geen kriebels om te fietsen bij mooi weer, dat zou voor het eerst zijn. Je hebt gelijk: laat ik dat maar eens zien als een voordeel, ha ha!
Hoi Janneke en Bart,
Wat leuk nieuws. Gefeliciteerd met jullie aanstaande ouderschap. Geniet van alle mooie dingen die komen gaan.
Groeten Wilfried
Dank je Wilfried!
Dank je, Wilfried!! 😀
Gefeliciteerd Janneke! Ik lees je verhalen regelmatig en dit is een heel herkenbaar verhaal.
Zelf heb ik met 23w nog een tocht in de Ardennen kunnen rijden maar nu met 33w op weg is dat een heel ander verhaal en is een brug in de stad al een kleine uitdaging :).
Ben heel benieuwd naar je verhalen de komende jaren en hoe jullie een weg gaan vinden
Hoi Anne, gefeliciteerd! Ik hoop met 23 weken ook nog te kunnen fietsen, misschien nog wel langer, maar het is niet te voorspellen hoe het zal lopen. Dat maakt deze periode ook zo spannend én bijzonder. Leuk om de ervaringen van anderen te lezen. Geniet van de komende tijd!