Terug op de racefiets, zoeken naar balans

De afgelopen maanden waren druk. Een verbouwing van ons huis eiste alle aandacht op. Open plafonds, een nieuwe verdieping, uitgebroken muren en continu een dikke laag stof. Om maar een paar zaken te noemen. Daarnaast een drukke baan.

Zo leefde ik deze winter een ritme van werken, klussen in het weekend, ’s avonds futloos op de bank. Mijn racefiets hoopvol geïnstalleerd op de Tacx. De opblaasbal voor core stability ongebruikt in een hoek. Scheen op zaterdag de zon, dan keek ik wel tien keer naar buiten, tussen het bikken en sjouwen door. Maar de racefiets bleef binnen.

Het niet-fietsen knaagde op de achtergrond steeds meer.

De laatste keer dat ik nog had gefietst, was op Tweede Kerstdag. Het was zo waterkoud, dat ik moest stoppen en bijkomen in het kloostercafé in Meersel-Dreef, net over de Belgische grens, een van de weinige gelegenheden die open was. In januari fietste ik nog een minirondje. Gevolgd door weer een lange periode van… ja, kan ik het rust noemen? Geen mentale rust in ieder geval.

Het niet-fietsen knaagde op de achtergrond steeds meer. Mijn uitlaatklep was weg. Twijfels over mijn conditie, spieren. Zou ik straks nog wel een beetje kunnen fietsen? Hoe lang kon ik vertrouwen op mijn basisconditie? Het urenlange zitten, op kantoor en op de bank, voelde niet goed. Was mijn droom, de Ötztaler Radmarathon van 2019 rijden, nog wel haalbaar?

De maat vol

De komst van een trap naar onze nieuwe verdieping luidde verandering in. De grootste druk was eraf. Ik kon weer tijd steken in andere zaken. In fietsen! Toen het ook nog eens lenteweer werd in februari, was de maat vol. Ik moest en zou op de racefiets stappen. Dat had ik nodig.

Vorige week begon ik met een voorzichtig rondje. Dat ging niet eens zo slecht. Aan mijn racefiets was ik meteen weer gewend en ik genoot van de wendbaarheid, snelheid en het lekker door de bochten rijden. Ik was tevreden na 32 kilometer, dit was genoeg. Rustig opbouwen, niet meteen te snel en te ver willen.

Twee dagen later: samen met Bart ‘spijbelen’ op een gewone donderdagmiddag. Met de Peugeot 504 op pad, dat was lang geleden! Alles voelde nieuw en vertrouwd tegelijk. Zijn we niets vergeten? Hebben ze nog krentenbollen? Leuke opmerkingen over de auto bij het tankstation. Onrustig in de rij, want het wordt straks vroeg donker. Ah ja, zo was het.

Aan mijn racefiets was ik meteen weer gewend, het genot van die wendbaarheid en snelheid.

Wat was het heerlijk om weer samen te fietsen! Niet boren en bouwen, maar genieten van de zon op ons gezicht. Nog altijd aan elkaars tempo gewaagd. Gekissebis over de route op het navigatiesysteem, weinig veranderd daar. Na 50 kilometer was de kracht uit mijn benen, en toch tikten we nog de 70 kilometer aan. Dat ging beter dan verwacht.

Afgelopen zondag kwam de grote test: een groepsrit naar Antwerpen en terug met café Moeke Ginneken. Ik had het van tevoren niet gedacht, maar aan het eind van de dag stapte ik af met 135 kilometer op de teller. Waarbij stukjes boven 40 kilometer per uur. Natuurlijk had ik lekker kunnen schuilen in de groep, maar ik kon mezelf bijna wijsmaken dat ik in vorm was ;).

Blij zat ik die namiddag op het terras te doen of het voorjaar was. Wat had ik dit gemist. Wat is dat fietsen goed voor mij.

En nu, volle bak weer op de fiets?

Het blijft voorlopig schipperen met mijn vrije tijd. Onze verbouwing is nog lang niet afgerond en ik zoek naar een goede balans. Daarom heb ik een besluit genomen: de Ötztaler Radmarathon in Oostenrijk ga ik niet fietsen. Dat steekt wel een beetje. Weinig ervaringen overtreffen die van een schitterende, uitdagende Granfondo. 

Maar zo’n zware bergtocht vraagt urenlange, bijna dagenlange duurtrainingen. Dan ook nog moeten verbouwen, levert een druk op die ik nu niet wil aangaan. Dan wordt alles frustrerend, zelfs de duurtrainingen waarvoor je eigenlijk geen tijd hebt. Niet goed voor je relatie trouwens, ook al fiets je allebei ;).

Liever haal ik plezier en voldoening uit het fietsen én het klussen. Ik weet waarvoor ik het doe: een atelier op onze nieuwe verdieping waar ik straks kan schilderen.

Mooie fietsplannen voor 2019

Dus leg ik de lat ietsje lager dit jaar. Mooie fietsdoelen zijn er nog steeds. Een fietsvakantie in Girona, meedoen aan Join the Race in Breda, de IJsselmeer Challenge, een fietstocht langs de grenzen van Brabant met CAWB, een week met Tour de Vacance in de Pyreneeën, MH2D.

Daarnaast wil ik wat vaker de grens over naar Luxemburg en Duitsland, oude spoorlijnen opzoeken waarover fietspaden zijn aangelegd. Dat soort ritten zijn me afgelopen jaar bijgebleven en wil ik graag opnieuw beleven. Ook wil ik eens een paar graveltochten fietsen. En wie weet, organiseer ik in de nazomer opnieuw de Zijwielrent Kempentocht.

Voldoening en plezier halen uit het minder extreme, maar minstens zo waardevolle. Terwijl ik me dit zo voorneem, begint het alweer te kriebelen. Mooie vooruitzichten. Het wordt een boeiend fietsjaar!