Mijn wielerjaar 2016: grenzen opzoeken
Mijlpaal nr. 1: De Marmotte
Mijn grootste mijlpaal was zonder twijfel: de Marmotte uitrijden. Wat had ik het zwaar op de laatste klim, de Alpe d’Huez. Halverwege moest ik zelfs even afstappen. En tijdens de laatste klimkilometers dacht ik aan lopen. Om dan tóch onder die finishboog door te fietsen en een gouden tijd te rijden, was mijn mooiste fietsmoment van het afgelopen jaar.
Door de Marmotte heb ik ontdekt wat ik kan, en nu ben ik klaar voor de uitdaging der uitdagingen: The Ride in juni 2017.
Op de Galibier, de derde klim van de Marmotte.
Mijlpaal nr. 2: Drie keer de Mont Ventoux op
Is dat geen leuk idee: drie keer de Mont Ventoux op? En jezelf dan voor eeuwig ‘Malloot van de Mont Ventoux’ mogen noemen, ofwel Cinglé du Mont Ventoux?
Ik behoor nu ook tot dit obscure clubje fietsfanaten. In juli 2016 fietsen Bart en ik drie keer de Mont Ventoux op. Eerst vanuit Bédoin, de tweede keer vanuit Malaucène en de derde keer vanuit Sault.
Eigenlijk was het een dag met alleen maar hoogtepunten. Maar dit waren de beste:
- Mijn eerste ontmoeting met het maanlandschap van de Mont Ventoux. Het was nog mooier dan ik me had voorgesteld!
- Voor de eerste keer de top van de Kale Berg bereiken. Het was nog vroeg, Bart en ik leken wel alleen op de berg te zijn. De omliggende heuvels waren nog in nevelen gehuld.
- De laatste meters naar de top, aan het einde van onze derde klim vanuit Sault. De zon stond alweer laag, ik fietste mijn schaduw achterna en op de top stond nog een handjevol fietsers. Mijn spieren deden pijn maar ik wist dat ik het had gehaald. Op het naambord van de Mont Ventoux heb ik mijn Zijwielrent.nl sticker tussen de andere geplakt. Een triomfantelijk moment.
Mont Ventoux Cinglé: Zijwielrent.nl was here!
Mijlpaal nr. 3: Red Bull Kop over Kop
Ja, het was super zwaar. Ja, ik liep tegen mijn beperkingen aan. En het scheelde niks of ik had moeten lossen. En toch was Red Bull Kop over Kop ploegentijdrit ontzettend gaaf. Wat een belevenis!
Met vijf mannen en vrouwen zaten we in een team: mede-blogsters Inge Neijenhuis en Mieke Docx, versterkt door mijn man Bart en neef Mattie. En we gíngen ervoor!
Menig team hebben we ingehaald, maar we zijn ook een keer verkeerd gereden en iets ging niet goed met het aanhaken. Toch hebben we nog een geweldige tijd gefietst.
Red Bull Kop over Kop was mijn eerste tijdrit, wat een adrenalineboost!
Red Bull Kop over Kop was mijn kennismaking met tijdrijden. Het was één grote rollercoaster. Ik was kapot en wilde meteen daarna nog eens.
Hopelijk wordt dit event volgend jaar weer gehouden, want dan doe ik zeker weer mee. Lees ook het verslag van mijn teammaatje Inge Neijenhuis, zij heeft de chaos van de wedstrijd geweldig beschreven op haar blog Ingefietst.nl.
De score: 100 ritten, 7000 kilometer
Wielrennen draait voor mij om het plezier, niet om de cijfertjes. En toch vind ik het leuk dat ik afgelopen weekend mijn zevenduizendste kilometer van dit jaar heb aangetikt, volgens Strava. De score: 100 ritten, 7.090 kilometer en 42.405 hoogtemeters. Met afstand was 2016 mijn meest actieve fietsjaar ooit.
Mijn honderdste rit van dit jaar én de mijlpaal van 7000 kilometer gehaald.
En volgend jaar?
Ik denk niet dat ik 2016 nog kan overtreffen qua hoeveelheid fietsen. Althans… ik heb mij wél opgegeven voor The Ride, toch een van de meest uitdagende fietstochten van het moment.
Daarvoor zal ik moeten trainen in de eerste helft van 2017. Vanaf januari ga ik alvast vaker fietsen. Daarbij ligt de focus op duurvermogen opbouwen, om straks in juni zo veel mogelijk te kunnen genieten van The Ride. In acht dagen van de Stelvio naar de Cauberg fietsen: dat wordt onvergetelijk!
Team Zijwielrent.nl tijdens Red Bull Kop over Kop.
Vertel me over jouw fietsplannen
Wat waren jouw mooiste fietsmijlpalen van het afgelopen jaar? Heb je al plannen gemaakt voor 2017? Misschien gaan we elkaar wel ontmoeten bij The Ride, de Zijwielrent.nl/CCP LenteTocht of een van de vele andere tochten die ik op de agenda heb staan. Of misschien ga je wel iets heel anders doen. Ik ben heel benieuwd, laat het me weten in reactie onder dit artikel!
Volg deze blog
Wat een geweldig fietsjaar. Blij dat ik daar een paar kilometer deel van uit heb mogen maken. Succes en 2017+ kilometers toegewenst!
Dank je Arjan, je bent vast bij gedurende een deel van die (mag ik hopen toch wel 2017+) kilometers!
Mooie mijlpalen. Ik ga me binnenkort inschrijven voor de Cyclo des Grandes Alpes (6 etappes, 726 km en 17.120 hoogtemeters). Qua hoogtemeters dus vergelijkbaar met The Ride maar dan met een meer kleinschalige (Franse), minder commerciële organisatie dan die van bijvoorbeeld The Ride of de Haute Route-reizen.
De trainingen zullen in januari moeten gaan beginnen; een mega-verbouwing houdt me momenteel van het sporten.
Hoi Margriet, dat klinkt als een hele pittige tocht. Bijna even veel hoogtemeters maar veel korter, dus ergens… ga jij serieuze hellingen tegemoet! Zo’n kleine tocht is ook heel leuk en charmant, dat heb ik afgelopen jaar wel ervaren tijdens de Extrem Marathon Mayhem in de Eiffel. Hopelijk gaat de verbouwing goed, zodat je vanaf januari je benen vrij hebt om de training weer op te pakken. Tijd genoeg nog :). Succes en veel plezier!
Mijn fiets jaar was ook geweldig. Heb nog nooit zoveel gefietst dan andere jaren. Ik vindt het steeds lekker om te doen. Was afgelopen jaar voor het eerst op de racefiets in Limburg en de Posbank. Geweldige ervaring om te doen,maar mijn mooiste tocht was 300 kilometer van de Zuiderzeeroute voor de hartstichting. Volgend jaar fiets ik de Amstel Gold Race met jullie. Verder staat de Elfstedentocht en rondje Ijsselmeer op het progamma. En zullen nog wel wat tochten bijkomen,waaronder 21 mei met jullie.
Hoi Wiebe, die Zuiderzeeroute ziet eruit als een prachtige tocht. Ik zie dat je hiervoor zelf een actie hebt opgezet voor de Hartstichting, chapeau! Zo’n afstand heb ik nog nooit gefietst, mijn maximale tot dusver is 216 km op één dag. Zo zie je maar, meteen weer een nieuwe grens om te verleggen komend jaar! Leuk dat je er ook bij bent tijdens de AGR en de Lentetocht. Zie ik je dan!
Mooie hoogtepunten Janneke! Als ik dat zo lees kan ik alleen maar heel nederig een diepe buiging maken.
Mijn doel is, zoals ik je verteld heb, de Stelvio beklimmen vanuit Bormio. Maar daar naartoe is natuurlijk een heel traject, met daarin natuurlijk veel klimmeters. Daar kijk ik misschien nog wel het meest tegen op: steeds weer moeten fietsen. Zin of geen zin. Ik kijk rijkhalzend uit naar de Stelvio, met alle emoties die daarbij gaan komen.
Schitterend doel, de Stelvio. Dat is nog eens een beloning voor je training. Je gaat het nooit vergeten, die 42 bochten… en dan de fantastische afdaling naar Bormio. Dat heeft op mij ongelooflijk veel indruk gemaakt. Misschien heb je mijn filmpje ervan weleens gezien: https://www.zijwielrent.nl/stelvio-fietsen-in-een-fantasylandschap/ Veel succes met je training. Geen reden om er tegenop te zien, gewoon aan lekker veel tochten meedoen. Dat is gezellig en ongemerkt vreet je vele kilometers. Tot ziens op de fiets!
Wow, Ward. dat is wel een dingetje! Mocht je in Bormio verblijven is het misschien toch aan te raden om vanuit Prato te beklimmen. Dat is de kant met de bekende 48 bochten. Tevens is de afdaling vanaf de top naar Bormio toe onvergetelijk. Nog wel even de vraag hoe je eerst in Prato komt… Daar hebben mensen vast al wel iets op gevonden (ik weet dat er bus over die pas heen rijdt bijvoorbeeld). 🙂 Succes met de trainingen! Als je na een paar maanden vooruitgang merkt dan geeft dat weer motivatie om door te gaan. It never gets easier, you only go faster (wijze woorden van Greg Lemond). Nog een tip: Doe vooral heel veel D1 trainingen, lange tochten in lage hartslag. Het gaat niet om de kilometers, maar om de duur. Vergeet kracht en vergeet snelheid. Die heb je niet nodig als je 3 uur achter elkaar aan het klimmen bent. (vergeet ook niet je fiets aan te passen voor zover mogelijk)
Wat een prachtig fietsjaar Janneke!
Leuk dat ik sommige highlights met je deel; de Cinglé soort van figuurlijk (onafhankelijk van elkaar en toch verbonden in de ervaring) en bij de Red Bull Kop Over Kop heb ik dan werkelijk deel mogen uitmaken van je team, een hectische, maar onvergetelijke ervaring…!
Ik wens je een mooi fietsjaar 2017 toe met boeiende en veilige kilometers samen met Bart en alvast heel veel succes met The Ride! Hopelijk fietsen we ook komend jaar weer enkele kilometers samen 🙂
Het was inderdaad een topjaar! We gaan jouw avonturen wederom op de voet volgen, Inge. Wat kilometertjes samen fietsen moet te regelen zijn lijkt me zo. Gezellig. 😀
Hoi Inge, bedankt! Ik vond het ook super leuk om jou dit jaar te ontmoeten en samen te fietsen, te beginnen met de clinic Baanwielrennen. Heel leuk om steeds te lezen hoe jij de dingen hebt beleefd. Succes met je wedstrijden en Ingefietst.nl. Op naar nieuwe fietservaringen in 2017!
Vorig jaar mei heb ik een zwaar ongeluk gehad. Het heeft bijna een jaar gekost om fysiek en mentaal weer helemaal de oude zijn. Hoogtepunt was dan ook dit jaar om exact een jaar na het ongeluk bovenop de Alpe d’Huez te staan. Zonder dat doel te stellen was ik waarschijnlijk gestopt met fietsen en wat was dat toch zonde geweest… Daarna weer het koersen terug op durven pakken en hele mooie resultaten kunnen rijden op de weg, mountainbike en inmiddels ook het strandracen Al die resultaten voelen bijna als bonus na wat er vorig jaar is gebeurd. Ondanks dat het jaar zo somber begon zonder plezier in fietsen ga ik ervan uit dat ik volgende week ook nog mijn 10.000ste kilometer ga fietsen. Dit had ik nooit verwacht. Het was dus ook voor mij tot dusver mijn mooiste fietsjaar tot nu toe.
Hoi Anne, kippenvel krijg ik van jouw verhaal. Dat je na zo’n tegenslag toch weer de kracht vindt om te blijven klimmen en jezelf uit te dagen. En dan ook nog koersen! Gaaf te lezen dat je nog mooie resultaten rijdt ook. 10.000 kilometer, wat een afstand. Hopelijk kun je in 2017 zonder zorgen en vooral met heel veel plezier gaan genieten van fietsen. Sterker dan ooit. Succes!
Prachtige prestatie wat je dit afgelopen jaar heb gedaan je bent nu niet alleen een mallot van de mont ventoux maar ook een topper
Hoi Janneke.
Mijn fietsjaar was wel de meest bijzondere uit mijn leventje.
Omdat ik het mountainbiken steeds leuker begon te vinden besloot om mezelf een nieuwe 29 inch MTB cadeau te geven.
Niet dat mijn mooie Merida al versleten was want die was nog maar 3 jaar oud.
Vol trots kwam ik met mijn nieuwe carbon 29 inch op een middag thuis.
En toen sloeg het noodlot toe.
Ik voelde plotseling mijn gezicht niet meer en toen ik wilde opstaan plofte ik zo weer terug de bank in.
Nu voelde ik mn been ook niet meer.
Ik raakte niet echht in paniek want ik had het een tijdje geleden ook gehad en een uurtje later voelde ik me weer prima.
Ja….. dom ..heel dom maar ik vond het geen reden om naar de dokter te gaan.
Mijn vader zei altijd…. Wat uit zichzelf komt gaat ook uit zichzelf weer weg.
En als je zo wordt opgevoed dan piep je niet zo heel snel.
En.. jawel ik had hier te maken met een CVA.
Van de ene op de andere dag was ik veranderd in een oude man die bijna niet meer vooruit te krijgen was.
De trap op was al moeilijk.
Veel problemen met een been en mn korte termijn geheugen was helemaal in de war.
Maar ik realiseerde me heel goed wat er met me gaande was en ik veranderde in een emotioneel en lichamelijk wrak en dacht dit komt nooit meer goed.
Nooit meer brandweer , nooit meer duiken , nooit meer fietsen.
Wat moet je dan nog.
Er was van alles mis.
Een te lang verhaal maar de bronoorzaak was bekend en enkele operaties waren nodig.
Die heb ik allemaal in 2016 gehad.
Ik sprokkelde weer wat kracht en moed bij elkaar.
Als therapie kwam ik op een hometrainer terecht.
En… hoewel ik de trappers in het begin maar moeilijk rond kreeg had ik het idee en beelde me in dat ik de ventoux aan het beklimmen was.
Op een dag heb ik mijn nieuwe MTB die al maanden op me stond te wachten van stal gehaald.
Het ging allemaal wat wankel en was erg onzeker.
Elke naderende auto was zelfs een beetje eng.
Maar ik ging door.
Ritjes hier door de duinen en het bos en voor ik het wist begaf ik me alweer op het strand.
Uiteindelijk maar wat ritjes op de Veluwe en door mij geliefde Noord Brabant waar ik overigens niet vandaan kom.
Als wielerliefhebber ging ik via twitter mensen volgen die de zelfde passie hebben.
Zoals os Martin en Aukje en Wendy en natuurlijk Janneke maar nog veel meer.
Allemaal met mooie doelen zoals het beklimmen van de Ventoux en allerlei andere mooie koersen die ze graag met ons delen.
Door zulke berichten te lezen en te volgen en als ze het dan halen is het soms net of je er zelf een beetje bij bent.
Onzin natuurlijk dat weet ik ook wel maar zo voelt het een beetje als je de blijdschap met hen die voor die doelen gaan en halen ook een beetje voelt.
En dat gevoel motiveerde me om meer te willen.
Eigenlijk begon ik meer en meer te fietsen door die verhalen.
Ik wil ook.
Ik wil ook weer.
Natuurlijk zit de alp er voor mij niet in.
Een Amstel gold race. Utopie.
Maar ik had me voorgenomen om voor oktober het 3 landenpunt bij Vaals te beklimmen.
Voor de meeste lezers hier een speldenprikkie maar voor mij op dat moment het dak van de wereld.
Omdat ik minder dan een jaar daarvoor niet eens meer over een viaduct kwam.
Mijn doel is gehaald medio Augustus.
Die dag een aanloop van ongeveer 30 km en toen daar naar boven.
Daar stond ik dan.
Het was best druk daarboven en niemand om me heen had ook maar een idee dat ik daar een ( voor mezelf ) wereldprestatie had neergezet.
Ik was er stilletjes heel emotioneel over.
Voldaan liet ik me weer afzakken en wist dat ik weer aan het fietsen was.
Al met al heb ik 2000km op m’n navigator staan.
Behoorlijk veel.
Nee van snelheid zoals voorheen is geen sprake Ik krijg het niet echt voor elkaar ook.
Nog niet en misschien wel helemaal niet meer.
Maar wat zou het??
De ritten zijn steeds weer ergens tussen de 50 en 70 km.
Nouja ook prima daar heb ik me bij neergelegd.
Dat was in een notendop mijn verhaal in 2016.
Op naar 2017.
Marcel.
Hoi Marcel, wat heb je een mooie reactie geschreven. Ik ben er echt even stil van. We hadden steeds al leuk contact via Twitter en ik wist dat je aan het revalideren was, maar het hoe & wat wist ik niet precies. Wat ontzettend heftig een CVA. En dat je dan ook nog precies wist wat er met je aan de hand was. Het lijkt me zo moeilijk om te moeten accepteren dat je lichaam je ineens in de steek laat en dat je dus ook je passie voor fietsen opzij moet zetten. Dat jij ondanks alles toch de hoop en de kracht hebt gehouden om door te gaan en je weer op te richten, vind ik ontzettend knap. En dat je zelfs weer op de fiets bent gestapt en hebt geklommen in Zuid-Limburg dit jaar! 2000 kilometer is heel veel, voor iedereen maar zeker voor iemand die heeft meegemaakt wat jij hebt meegemaakt. Je snelheid maakt helemaal niets uit. Je fietst voor jezelf. Voor het geluk om weer je ritjes te kunnen maken. Om te genieten van het fietsen en van de omgeving. Misschien blijft het zo, misschien brengt deze positieve spiraal je nog verder. Bedankt voor het delen van je verhaal. Ik blijf je volgen, keep up the good spirit!
Hoi Janneke en Bart,
Tof artikel man! Als ik dit jaar terughaal in mijn gedachten is het een jaar van grenzen verleggen en ontmoeten. Tussen gekneusde ribben en verkoudheid. Zij markeren het begin en eind van het jaar.
Kilometers trainen in de zon om verloren tijd en ruimte in te halen en aan twee klassiekers te beginnen.
Het jaar waarin ik de kasseien opvrat en ze met hun onophoudelijke gebeuk mijn onderrug en mentale rek testen. Maar ik hield fier stand en trotseerde de hel van het Noorden op mijn eigen overtuigende wijze. Los, flexibel, soepel en meeveren met de weg.
De Ardennen doorkruist tot aan Bastenaken en weer terug met beklimmingen die doen denken aan een ophaalbrug waar een schip onder door vaart. Ze pakten mij bijna bij mijn enkels! Bijna want ik knalde Luik door in een finale waar ik nu nog kippevel van krijg.
Het voorjaar was ontmaagd en de lente brak aan. Het inhalen loonde zich. En dat ging zo het hele jaar door. Niets moest..het gebeurde gewoon.
Ontmoeten als niet moeten.
De vrouwen die de Tour for Life rijden en waarmee ik in de Eifel al lachend wegreed. Onze begeleider die meefietste en straalde van geluk.
Mijn slapie tijdens Rondje Nederland die een nieuwe fietsmaat wordt. De wekelijkse tochten door West Brabant en de ronde van Moeke die als neo-klassieker hard op weg is naar een cultstatus.
De netwerkbijeenkomsten en tochten waar ik met wereldkampioenen en Tour winnaars samen fiets en toffe mensen ontmoet.
In het afzien zit weerzien met jezelf en de mensen die dezelfde passie delen en dat is gaaf!
Alleen en samen. Dat maakt verschil en tegelijkertijd gaat het daar niet om.
Waar het om gaat is dat ik zonder dat ik er bewust mee bezig was heel veel geluk ervaar als ik fiets. Dit jaar en alle jaren die mij gegeven worden. Dat is geen resultaat van inspanning. Dat is een voorrecht wat ik omarm en koester!
Op naar 2017! We zien ons 🙂
Hoi Cor, je hebt het raak omschreven, fietsen is zoveel méér dan alleen maar sporten. Het is ook: buiten zijn, op avontuur gaan, je grenzen verleggen, vrienden maken, bijzondere dingen beleven. Jezelf verrassen en overstijgen, en soms ook tegenkomen. Het is geweldig dat je dat er allemaal bij cadeau krijgt als je die fiets opstapt. Wat een jaar is 2016 voor jou geweest zeg. Een moeizame start en dan zulke mooie mijlpalen op je palmares schrijven. Inclusief de kasseien, die je volgend jaar ook weer gaat opzoeken. Op naar 2017, met nog meer van die gezellige tochten in West-Brabant, Moeke-rondjes, die tocht van de Stelvio naar de Cauberg en hopelijk nog veel kilometers samen met jou en Ellen. Tot op de fiets in 2017!
Hoi Janneke,
Dat zijn mijlpalen die het terugkijken waard zijn. Althans, dat denk ik want ik heb zelf nooit de Marmotte gereden of de Ventoux beklommen. Maar afgaand op jouw verhaal en de objectieve data (hoogtemeters, km’s, stijgings%, etc.) kan ik niet anders dan respect hebben voor je prestaties. Met recht dat je daar trots op bent!
En dan aan het einde van het jaar de 7000 km-grens aantikken is een prachtige afsluiter. Kijk er mooi op terug!
Ik zelf heb me nog geen echte doelen gesteld. Ik fiets vanaf oktober 2016 pas. Daarvoor was ik een fanatiek hardloper (trailrunning in Limburg en de Ardennen), maar door een vervelende knieblessure is dat nu verleden tijd. De krachten die loskomen op de kniegewrichten zijn bij trailrunning te groot. Maar ik wil wel sporten dus … Tijdens een vakantie in Limburg zag ik allerhande wielrenners voorbij komen en ik dacht, dat is best gaaf.
Ik heb er goed over nagedacht, heb mij ingelezen en heb uiteindelijk een mooie racefiets gekocht. Tot nu toe welgeteld 2 ritjes gereden en nu hangt hij al in de ‘winterstalling’; ik moet mijn weg in het racefietsen dus nog vinden. De training bestaat nu uit spinning in een warme fitnesszaal 😉 .
Doelen-2017: ik wil mijzelf allereerst meer bekwamen in het fietsen zelf. Het is toch wel wennen en dan bedoel ik de fiets zelf (een klein zadel, dunne bandjes, hoge snelheden, zadelpijn en het vastzitten in clippedalen). Ook wil ik in 2017 zeker mooie tochten gaan rijden, de winterperiode is een mooie tijd om die uit te zoeken. We gaan het zien, maar ik heb veel zin in de lente!
Wie weet zien we elkaar een keer bij een tocht, alhoewel gezien de afstanden ook de starttijden wel anders zullen liggen voor jullie en voor mij. Ik wens je een mooi nieuw fietsjaar toe!
Hoi Lex, goed dat je het wielrennen hebt ontdekt, al is het dan gedwongen door een knieblessure. Je bent lang niet de enige. Veel lopers beginnen met wielrennen omdat dit minder belastend is voor hun knieën… en hebben zo in het fietsen hun nieuwe liefde gevonden. Het is ook een geweldige sport, waarbij je heerlijk buiten bent en prachtige tochten maakt. Op één dag kun je, als je daar gericht naartoe traint, meer dan 100 km fietsen. Gewoon van Breda naar Den Bosch en terug op je fiets, ik vind het nog steeds geweldig dat het zomaar kan. Onderweg kom je tentjes en weggetjes tegen waar je anders nooit zou zijn beland. Om ’s winters te kunnen doorfietsen, moet je vooral zorgen dat je de juiste spullen hebt: een goed trainingsjack, warme lange broek, goede winterhandschoenen en overschoenen (zie ook https://www.zijwielrent.nl/10-tips-warme-fietskleding-winter/). Maar dat zul jij wel weten als trailrunner. Als je net bent begonnen met fietsen, dan heb je al die spullen vaak nog niet (het is ook wel een hele aanschaf). Maar volgend jaar wellicht? In de sportschool kom je de winter ook goed door, en met een beetje geluk zit je in arpril alweer op de fiets. Die controle over en vertrouwdheid met je racefiets volgt dan vanzelf wel. Mooie tochten zijn er zoveel, zoals de Ronde van Nijmegen, Limburgs Mooiste… Je hebt het voor het uitkiezen! Veel plezier met je nieuwe sport, en ook jij een mooi fietsjaar toegewenst!
HOi Janneke,
goed fietsjaar was 2016 voor jou en Bart. Dat belooft wat voor 2017.
Mijn sportieve hoogtepunten in 2016 zijn :
1) de hele marathon van Marathon gelopen waarvoor ik maar 3 keer heb getrained.Dat was zeer zwaar.
2) ik heb meer dan 10.000 km gefietst afgelopen jaar.
3) In 1 weekend de Boretti classic en de Ronde van Nijmegen gereden
4) Het Randje van Utrecht gereden(265 km op 1 dag) met fietsclub Ledig Erf.
En niet te vergeten: Moeke Mols Ride op woensdagavond 17 augustus. Was ook gaaf.
Ik ga de Alternatieve rijden op 17 april in de voerstreek. Heb ik zin in.
groetjes en tot ziens.
Tom
Ha Ton, prachtig wielerjaar heb je achter de rug! Knap dat je er dan ook nog ‘even’ zo’n marathon naast doet. Ben je er ook weer bij met de Ronde van Nijmegen dit jaar? Ik schrijf in met team Zijwielrent.nl, zou gezellig zijn weer samen te fietsen.
Hoi Janneke,
Leuk om je jaarverslag te lezen. Respect hoor. Vooral die 3x Mont Ventoux. Staat nog heel vaag ergens op een lijstje. Maar ik heb daar al 2x een bliksembezoekje gedaan, dus andere bergen mogen eerst. Grappig om te zien dat wij ongeveer dezelfde statistieken hebben. Al ben jij wat vaker opgestapt dan ik:
(6.898 km, 258 uur, 43.012 hm in 71 ritten).
Zelf heb ik dit jaar de Tour for Life gereden. Qua evenement vergelijkbaar met The Ride. Het gaat je vast lukken. Mijn zorg vooraf was vooral ‘het elke dag weer’ zo’n rit maken, maar dat was juist geen enkel probleem. Zelfs als ik ’s ochtends geen zin had (kwam 2x voor) was ik dat halverwege de dag alweer vergeten. Ik heb mijn ervaringen in een digitaal plakboek vastgelegd: http://edgfvandervoort.wixsite.com/edfietsttourforlife
Voor 2017 geen bijzondere (vind ik zelf dan) doelen. Gezin en vrienden (de niet-fietsende dan, die bestaan ook…) gaan even voor. Vooral mijn voorbereiding en deelname aan de TfL zorgden voor wat verwaarlozing op dat gebied, dus dat moet nog goedgemaakt worden.
Hoewel, ik doe mee met Hollandse100, AGR (de 200 versie), Fietselfstedentocht en Den Haag Texel. En wellicht nog wat last minute tochten.
Succes en veel fietsplezier!
Ed
Hoi Ed, bedankt voor het delen van je blog! Heel interessant om te zien hoe jij de Tour for Life hebt aangepakt. Want daar maak ik me inderdaad ook zorgen over: gaat het wel lukken om al die dagen achter elkaar te fietsen. Dat ben je natuurlijk niet gewend. Ik ben alvast van plan om het tijdens The Ride heel rustig aan te gaan doen, zodat ik goed kan herstellen na elke rit. Het voelt echt als een avontuur. Ik snap wat je bedoelt met dat zo’n tocht best een trainingsdruk legt. Voor familie en vrienden is dat niet altijd even gezellig. Daarom denk ik dat dit voor Bart en mij voorlopig ook de laatste écht grote fietsuitdaging wordt (na vorig jaar al de Marmotte). Het scheelt dat wij samen kunnen fietsen. Mooie fietsdoelen heb je toch nog dit jaar! Tot ziens bij de AGR en de Fietselfstedentocht!